เมื่อได้ยินคำถาม ลี่เซียนพลันนึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ต้องการออกจากห้อง จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
“สิ่งของพวกนั้นสำคัญต่อข้ามากมายนัก ท่านทิ้งไปไย?”
ถังไห่เฉิงเลิกคิ้ว “สิ่งของอะไร?”
“ตำราวสันต์ของข้า ทั้งน้ำมันหอมกับขี้ผึ้ง หากไม่มีมัน ข้าจะเป็นคณิกาที่ดีของท่านได้อย่างไร?”
“...”
สีหน้าเครียดเคร่งของบุรุษเริ่มผ่อนคลาย ความเย่อหยิ่งถือตัวค่อย ๆ ลดลง แววตาลึกล้ำพินิจวนเวียนอยู่บนร่างงาม
เนตรคมกล้าฉายชัดถึงความร้อนแรงยามเพ่งมองเพื่อหาความจริงที่ซุกซ่อนในดวงเนตรฉ่ำหวาน
ท้ายที่สุดกลับค่อยๆ อ่อนแสงท่ามกลางน้ำเสียงสุดระทมขมขื่นของนาง เขาหยักยกมุมปากยิ้มน้อย ๆ พึมพำเสียงเบา
“ที่แท้ก็เช่นนี้”
แววตาบุรุษทอแววขบขัน ในใจเริ่มเข้าใจบางประการ
หากเชิงยุทธ์และดาบคือหัวใจแห่งนักรบ
ตำราพวกนั้นย่อมสำคัญที่สุดสำหรับคณิกา
หลังทำความเข้าใจด้วยความเรียบง่ายร่างสูงจึงผละจากพลางเอ่ยเสียงเรียบแต
