เบื้องหน้าในครรลองสายตาคือแสงแดดส่องสว่างทั่วห้องตกกระทบลงบนบุรุษร่างใหญ่สวมเกราะเหล็กสีดำที่ทำให้หัวใจดวงน้อยเกิดภาวะเต้นระส่ำในจังหวะผิดปกติ
ริมฝีปากสีแดงบางเฉียบกับช่วงไหล่บึกบึนและแผงอกหนั่นแน่นกับอ้อมกอดอบอุ่น ยังมีฝ่ามือแกร่งเปี่ยมพลังคู่นั้นอีก
ยิ่งคิดจิตใจยิ่งระส่ำระส่ายในแบบที่ไม่เคยเป็น
นางไม่อยากห่างเลย...หากห่างไปคงนอนไม่หลับแน่!
เนตรงามกะพริบอีกคราแค่แผ่วเบา ทว่ากลับมีน้ำใสกลิ้งจากหางตา ไหลลงข้างแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างมิอาจห้ามได้
ใจบุรุษกระตุกวูบทันใด
“เจ้าร้องไห้ทำไม?”
ลี่เซียนไม่ตอบ เพียงส่ายหน้าไปมาเบาๆ แล้วโถมกายเข้าสู่อ้อมอกของเขา
ถังไห่เฉิงตอบสนองทันทีด้วยการกอดนางไว้แนบแน่น
“อะไรของเจ้า?”
“ข้า...”
ดวงหน้าเล็กซุกซบแผงอกอย่างไม่อนาทรต่อเสื้อเกราะทั้งแข็งและเย็นเยียบ นางสะอื้นไห้จนสองไหล่สั่นระริกไม่ต่างจากเด็กหญิงอายุแปดขวบ
“ข้าไม่อยากแยกจากท่านเลย ฮือ...กล
