นาวีนอนหันหลังให้ผมทั้งคืน ที่ผมรู้ก็เพราะผมผุดลุกขึ้นมามองเขาเป็นระยะน่ะ อย่างที่บอกว่าผมไม่สามารถนอนหลับได้เหมือนคนปกติทั่วไปได้ แม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยล้าเพียงใด ผมก็ทำได้เพียงนอนราบแล้วหลับตาเฉย ๆ ให้ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาตลอดทั้งวันมันเลือนหายไปเองเท่านั้น และนั่นก็ค่อนข้างทำให้ผมเบื่อ ผมจึงลุกขึ้นมานั่งจ้องแผ่นหลังบางของนาวีเกือบทั้งคืน
มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่ทรมานบัดซบอยู่เหมือนกัน แต่ก็ดีที่ความเหนื่อยมันได้รับการเยียวยาเร็วกว่าตอนที่ผมยังเป็นปกติ ไม่อย่างนั้น ผมคงได้ตายเพราะเหนื่อยตาย ก่อนที่จะถูกนาวีระเบิดสมองเป็นชิ้น ๆ แน่นอน
แต่ก็อย่างว่าแหละ ไม่มีทางหรอกที่ผมจะตายได้ด้วยวิธีนั้น เพราะไม่อย่างนั้น ผมคงตายไปตั้งแต่ที่ใช้ชีวิตอยู่ในโกดังแล้ว
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ คนที่นอนหันหลังให้ผมก็ขยับตัวขึ้นมานอนหงาย และก่อนที่เขาจะได้ตื่นมาเห็นว่าผมนั่งจ้องอยู่ ผมก็รีบทิ้งตัว
