Zombie Hunter จะรักไหมถ้าผมเป็นซอมบี้

ค.ศ.20xx ลอสแอนเจลิส, สหรัฐอเมริกา สภาพถนนหนทางที่ร้างไร้ผู้คนของนครใหญ่อย่างลอสแอนเจลิส ทำให้ผู้คนที่นั่งอยู่ในรถถังของกองทัพซึ่งกำลังขับเคลื่อนไปข้างหน้าอดคิดไม่ได้เลยว่ามันคือสภาพหลังจากที่เมืองประสบมหาภัยพิบัติล้างโลกครั้งใหญ่มา ตึกรามบ้านช่องล้วนที่เหลือแต่ซากปรักหักพังทำให้เมืองนี้ดูไม่ต่างจากเมืองร้างที่เคยเห็นในภาพยนตร์เลยแม้แต่น้อยแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขาที่ได้เห็นเมืองในสภาพนี้ก็ตาม จริง ๆ แล้วจะบอกว่ามันร้างไร้ผู้คนก็ไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่ามันร้างไร้สิ่งมีชีวิตต่างหาก เพราะในตอนนี้ เมืองนี้ยังคงมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ หากแต่ผู้คนพวกนั้นเป็นซากศพที่ไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ ไม่มีความคิดหสติสัมปชัญญะ และไม่มีแบบแผนในการดำรงชีวิต เป้าหมายของพวกนั้นมีเพียงอย่างเดียวก็คือ กัดกินสิ่งมีชีวิตที่หลงเข้าไปให้ไม่เหลือซากเท่านั้น นี่มันยุคมืดของศตวรรษที่ 21 ชัด ๆ! เป็นยุคมืดที่เกิดขึ้นจากการระบาดของไวรัสที่เรียกกันอย่างเป็นทางการว่า ‘ไวรัสซี’ (Virus Z) ซึ่งเริ่มระบาดจากทางแถบทวีปแอฟริกาเมื่อสามปีก่อน ก่อนมันจะลุกลามไปทั่วโลกจนกลายเป็นภาวะวิกฤตที่ไม่อาจควบคุมได้ แม้แต่องค์กรอนามัยโลกเองก็ยังไม่อาจค้นพบต้นตอของการกำเนิดไวรัสซี ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีการรักษาผู้ติดเชื้อ หรือวิธีการต้านทานไวรัสอย่างถาวรใด ๆ ถึงรัฐบาลจะสามารถคิดค้นยาต้านไวรัสสำหรับผู้ที่ยังไม่ติดเชื้อได้แล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีประสิทธิภาพในการต้านไวรัสได้แน่หรือไม่ เพราะพวกเขายังไม่เคยลองใช้กับผู้ที่เคยรับยาต้านไวรัส แล้วไปติดเชื้อมาในภายหลังเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็ใครจะบ้าพอที่จะเอาตัวเองไปเสี่ยงให้ติดเชื้อกันล่ะ ถ้าเกิดไม่ได้ผลขึ้นมา มีหวังได้ถูกเป่าสมองดับแน่ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าตายฟรี ดังนั้นสิ่งที่พวกเขารู้จึงมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นก็คือ... มันเป็นไวรัสที่เปลี่ยนสภาพคนธรรมดาให้กลายเป็นซากศพเดินได้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมไวรัสชนิดนี้ถึงถูกเรียกว่าไวรัสซี นั่นก็เพราะไวรัสชนิดนี้เป็นไวรัสที่แปลงสภาพให้ผู้ติดเชื้อกลายเป็นซอมบี้ ดังนั้น ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวแรกของคำว่าซอมบี้จึงถูกนำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งของชื่อไวรัสชนิดนี้ในสำเนียงของชาวอเมริกันโดยปริยาย คิดดูแล้ว สถานการณ์ที่ประชากรทั่วโลกกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากภาพยนตร์แนวภัยพิบัติซอมบี้ที่เคยผ่านหูผ่านตามาเลยแม้แต่น้อย ต่างกันอย่างเดียวตรงที่พอมันเกิดขึ้นจริงแล้ว ความสนุกจากการรับชมภาพยนตร์มันไม่ได้เกิดขึ้นในสถานการณ์จริง ทว่าอะไรก็ไม่สำคัญสำหรับกลุ่มคนที่อยู่ในรถถังคันเขื่องนี้ได้เท่ากับการค้นหาผู้รอดชีวิตที่ยังหลงเหลือและซ่อนตัวอยู่ในเมือง แม้พวกเขาจะรู้ว่าความหวังในการค้นพบผู้รอดชีวิตนั้นจะริบหรี่เพราะพวกเขาเริ่มทำอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยที่รัฐบาลอเมริกาประกาศภาวะฉุกเฉิน และอพยพผู้คนที่ยังไม่ติดเชื้อไปยังเขตควบคุมโรคต่าง ๆ ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว จากประสบการณ์ที่ผ่านมา พวกเขายังไม่เคยเจอผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว แต่พวกเขาก็ต้องปฏิบัติภารกิจต่อไป ถึงจะไม่เจอผู้รอดชีวิต อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่เฉย ๆ แล้วรอให้พวกซอมบี้พวกนี้บุกมากินเป็นไหน ๆ “ประกาศจากทางกองทัพ ถึงผู้ที่ยังรอดชีวิตและซ่อนตัวอยู่ ขอให้พวกท่านส่งสัญญาณวิทยุหรือสัญญาณชีพให้หน่วยซอมบี้ฮันเตอร์ได้รับทราบ พวกเราจะส่งเจ้าหน้าที่เข้าไปช่วยเหลือท่าน ขอให้พวกท่านรับทราบโดยทั่วกัน” เสียงจากวิทยุที่ติดอยู่เหนือรถถังดังขึ้นตามปกติ เช่นเดียวกันกับที่เหล่าซากศพที่เดินไปมาอยู่บนท้องถนนที่เหลียวมามองตามต้นเสียงอย่างเช่นทุกครั้ง ก่อนที่พวกมันจะพากันเดินตามรถถังเป็นขบวนด้วยหมายจะจัดการผู้คนที่อยู่ด้านในนั้น แต่ก็เดินตามได้ไม่นานนัก กระบอกปืนขนาดใหญ่บนตัวรถถังก็ค่อย ๆ หมุนมาจ่อยังพวกมัน ก่อนจะส่งลูกปืนอัดเข้าเต็มแรงจนร่างเน่าเปื่อยกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง และตามมาอีกหลายลูกเมื่อพวกมันยังคงตามตื๊อไม่เลิก เสียงกระสุนปืนกับเสียงตามสาย และเสียงกระหายใคร่อยากจะลิ้มรสเนื้อมนุษย์ของพวกซอมบี้ดังสลับกันเป็นระยะตลอดทางที่รถถังคันนั้นเคลื่อนที่ไป และมันก็จะเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงวันที่รัฐบาลค้นพบยารักษาผู้ติดเชื้อจากไวรัสมรณะชนิดนี้ได้ ...สักวันหนึ่ง [Richie’s Part] เสียงขู่กรรโชกที่ดังผ่านประตูโกดังร้างมาให้ได้ยิน ทำให้ผมที่ต้องรีบซุกตัวลงในกล่องไม้ซึ่งเป็นกล่องขนาดใหญ่สำหรับบรรจุสินค้า ปิดฝาขังตัวเองอยู่ภายในและพยายามเก็บเสียงให้เงียบที่สุดเพื่อไม่ให้ไอ้พวกตัวที่อยู่ด้านนอกมันรู้ว่ายังมีผมอยู่ข้างในโกดังร้างแห่งนี้ ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เมื่อหกเดือนก่อนหลังจากที่ไวรัสนรกที่ชื่อว่าไวรัสซีระบาดไปทั่วโลกเมื่อปลายปีที่แล้วหลังจากที่มันเริ่มกระจายในแถบทวีปแอฟริกาก่อนหน้านั้นสามปี ที่นี่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองและบ้านหลังสุดท้ายของผมในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมาถึงมั้ย จากประสบการณ์ในการอยู่ที่นี่ตลอดหกเดือน ทำให้ผมรู้ว่าไอ้พวกตัวที่เดินเกลื่อนอยู่ข้างนอกนั้นมันประสาทสัมผัสดีต่อสิ่งเร้าเพียงสองอย่างเท่านั้น นั่นก็คือเสียงและกลิ่น สำหรับกลิ่นน่ะ ผมไม่ค่อยเป็นกังวลนักเพราะโกดังนี้ค่อนข้างทึบ ดูอย่างไรก็น่าจะเก็บกลิ่นได้ดี แถมเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเพิ่งจะได้เสื้อเครื่องแบบของซอมบี้ฮันเตอร์หน่วยหนึ่งที่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่มาใส่ คราบเลือดและเศษเนื้อที่เปรอะเปื้อนบนเสื้อนั้นพอจะกลบกลิ่นดั้งเดิมของผมไปได้บ้างเมื่อผมมีกลิ่นช้ำเลือดช้ำหนองไม่ต่างจากพวกมัน ส่วนเรื่องเสียงนั้นเป็นสิ่งที่ผมต้องระวังเป็นอย่างยิ่ง หากมีเสียงดังขึ้นเมื่อไหร่ พวกมันก็พร้อมจะพังโกดังและบุกเข้ามาเขมือบผมอย่างไม่รีรอทันที