นาวีทำนิ่ง ก่อนจัดการกับอาหารเช้าในจานของตัวเองต่อเงียบ ๆ ผมก็ไม่มีเรื่องจะชวนเขาคุยเหมือนกัน จึงได้แต่รอให้เขากินเสร็จ แล้วออกไปพบหมอคนนั้นกัน ทว่าไม่ทันที่นาวีจะได้เก็บกวาดอาหารในจานหมด ผมก็เหลือบไปเห็นแก้วนมที่เขายกมาให้พอดี เท่านั้น ผมก็เอื้อมมือไปคว้ามันมา
“ถึงฉันจะไม่มีความอยากอาหาร แต่ไหน ๆ นายก็อุตส่าห์เตรียมมื้อเช้าไว้ให้ฉันแล้ว ฉันก็จะกินสักหน่อยแล้วกัน นายจะได้ไม่เสียน้ำใจ”
นาวีชำเลืองมองผมเพียงแวบเดียวก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ ปล่อยให้ผมกระดกนมแก้วนั้นเข้าปาก ขณะที่ผมหวังว่าผมจะได้ลิ้มรสอาหารเป็นครั้งแรกในรอบหกเดือน ทว่าพอของเหลวสีขาวข้นถูกส่งเข้าปาก ร่างกายผมก็ปฏิเสธมันแทบจะในทันที ทำให้นมที่ผมพยายามกลืนลงคอไหลออกจากปากเป็นน้ำตกอย่างอัตโนมัติโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมได้เลย
ดวงตาเรียวของนาวีตวัดมองผม ผมรีบวางแก้ว พลางหัวเราะแก้เก้อขณะที่นมไหลอาบหน้าจนเริ่มไหลย้อยไปตามลำคอและคอเสื
