ของขวัญสุดท้ายคือใบหย่า

บทนำ 2 ของขวัญที่พี่ภามต้องการที่สุด

สำหรับเขาเธอน่ารำคาญเป็นเรื่องปกติ แต่หญิงสาวไม่ใช่คนงี่เง่าจอมงอแง เธอรู้ว่าต้องทำตัวยังไง อยู่แบบไหน นั่นจึงทำให้เขาอดทนอยู่กับเธอมาได้เรื่อยๆ ซึ่งนี่ก็สามปีแล้ว เป็นระยะเวลาที่นานจนแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเราทั้งคู่จะอยู่กันมาได้

"พรุ่งนี้พี่มีประชุม ถึงแค่เที่ยงคืนได้ไหมครับ" แม้จะเป็นการพบกันครึ่งทาง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมให้ของขวัญ

"ถึงเที่ยงคืนก็เกินฝันแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"

พูดครั้งหนึ่งของขวัญก็เข้าใจ อะไรที่เขาบอกว่าไม่ เธอจะพยักหน้าแล้วทำตาม

ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง มีบางอย่างแปลกไป แต่เขาก็บอกไม่ได้ว่าคืออะไร

และเป็นครั้งแรกที่ได้มองรอยยิ้มภรรยาเต็มตา ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เขาพยายามอยู่ให้ห่างมาตลอดสามปี ทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน วันนี้จะทำให้ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นรัว

นายแพทย์ภามเบือนสายตาไปทางอื่น ด้วยกลัว.. กลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะหวั่นไหว

"นึกยังไงคะยั้นคะยอให้พี่มาดินเนอร์ด้วย" รู้ว่าเป็นวันคล้ายวันเกิดของขวัญ แต่ทุกปีก็ไม่เห็นเจ้าหล่อนจะอะไรเลยนี่นา แล้วทำไมปีนี้ถึงได้ลากเขามาดินเนอร์ ทั้งที่รู้ว่าฉลองคนเดียวยังดีซะกว่านั่งกินข้าวไปพลาง มองหน้าบูดบึ้งของสามีอย่างเขาไปพลาง

"วันพิเศษ ขวัญก็อยากอยู่กับคนพิเศษ อีกอย่างนอกจากวันนี้จะเป็นวันคล้ายวันเกิดขวัญ ยังเป็นวันแต่งงานครบรอบสามปีของเราด้วย" เธอพยายามยิ้มให้สดใสที่สุดเท่าที่จะแสร้งทำได้ "เที่ยงคืนเมื่อไหร่ ขวัญมีของขวัญจะให้พี่ภามด้วยนะคะ"

"ฟังดูแปลกๆ นะ เจ้าของวันเกิดจะให้ของขวัญกับคนอื่น" เขาล้วงกล่องกำมะหยี่ซึ่งเป็นของขวัญที่ฝากให้เลขานุการเตรียมไว้สำหรับคนตรงหน้าออกมาจากกระเป๋า "พี่ให้ครับ"

"พี่ภามสวมให้ขวัญได้ไหมคะ" เธอเปิดกล่องกำมะหยี่ออกจึงได้เห็นว่าของขวัญที่ภามมอบให้คือสร้อยคอทองคำขาวประดับจี้เพชรเม็ดขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป สร้อยเส้นนี้เหมาะกับเธอ แต่ถ้าให้เดาคงไม่ใช่ภามที่เป็นคนเลือก

อย่างไรซะของขวัญก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา อะไรที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรือฝืนใจที่ต้องทำให้กันเกินไป นายแพทย์ภามก็ไม่คิดปฏิเสธ

ขนาดหมูที่จะถูกนำไปเชือดยังต้องขุนก่อน นับประสาอะไรกับของขวัญ

"ชอบไหม" เขาสวมสร้อยคอทองคำขาวบนลำคอระหง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผมที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก กลิ่นแชมพูที่ของขวัญใช้มาตลอดสามปีโดยไม่เคยเปลี่ยน เป็นกลิ่นที่เขาดมแล้วสบายใจ

กลิ่นที่คุ้นเคย.. เหมือนกลิ่นผมของผู้หญิงอีกคน คนที่เขารู้จักก่อนเจอของขวัญ

"ชอบสิคะ ชอบมาก ขวัญจะใส่ไม่ถอดเลย สัญญา"

ทั้งที่ตั้งใจไว้แล้วแท้ๆ ว่าวันนี้จะยิ้มให้กว้างที่สุด ทว่ากระบอกตากลับร้อนผ่าวเมื่อปลายนิ้วสัมผัสสร้อยที่สวมอยู่บนลำคอ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ภามให้ และคงเป็นชิ้นสุดท้ายที่เธอมีโอกาสได้รับจากชายหนุ่ม

เที่ยงคืนเมื่อไหร่ เวทมนตร์ที่นางฟ้าแม่ทูนหัวเคยร่ายไว้จะหายไป

ทุกอย่างจะกลายเป็นเหมือนเดิม ซินเดอเรลล่าที่ได้เต้นรำคู่กับเจ้าชายรูปงาม ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามวิถีที่ควร ไม่มีรองเท้าแก้วหนึ่งข้างที่ทิ้งไว้ มีเพียงใบหย่าอันเป็นกุญแจไขสู่ความอิสระให้กับเจ้าชายของเธอ

ตาแดง จมูกแดง ไม่บ่อยนักหรอกนะที่มีโอกาสได้เห็นของขวัญเป็นเช่นนี้ เธอน่ะเข้มแข็งเกินผู้หญิงคนไหน ขนาดถูกเขาเย็นชาใจร้ายใส่สารพัดยังมีหน้ายิ้มได้ ยายคนคอนกรีตเสริมใยเหล็ก

วูบหนึ่งภามรู้สึกสงสารภรรยาเมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ทั้งเรื่องที่เขาทำกับเจ้าหล่อน และเรื่องที่ของขวัญไม่เคยรู้ว่าเกิดขึ้นกับเธอ

"อะไรกัน แค่นี้ถึงกับร้องไห้" สายตาที่นายแพทย์ภามทอดมองภรรยา คาดเดาไม่ออกเลยว่าเขารู้สึกยังไง จะว่าเอ็นดูหรือก็ไม่ใช่ สงสารงั้นหรือ.. ไม่หรอก เป็นสายตาที่ก้ำกึ่งระหว่างสมเพชกับเวทนามากกว่า

"ดีใจนี่คะ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ได้จากพี่ภามเชียวนะ"

"ขอโทษที่ผ่านมาพี่ไม่เคยให้อะไรเลย ไว้ปีหน้าจะซื้อให้อีกนะ" ไม่ว่าเพราะเหตุผลใดที่เราทั้งคู่แต่งงานกัน แต่อย่างไรของขวัญก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา เขาในฐานะสามีก็ควรทำหน้าที่ของตัวเอง ดีต่อเธอบ้าง

"ขอบคุณมากนะคะ" แต่คงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้วล่ะค่ะพี่ภาม "อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง อยากอยู่กับพี่ภามนานๆ"

แววตาของขวัญที่มองมาหวานซึ้ง บอกชัดว่าความรักที่เจ้าหล่อนมีต่อเขามากล้นเพียงใด ทว่ามีอีกหนึ่งความรู้สึกเจือปนมาด้วย คล้ายว่าเป็นความเศร้า "วันนี้ขวัญดูแปลก มีอะไรหรือเปล่า"

"แปลกยังไงเหรอคะ" เรียวปากอิ่มฉีกยิ้มแฉ่ง ภามคงจับความรู้สึกในใจเธอได้ นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการให้เกิดขึ้นที่สุด

ช่วงเวลาสุดท้ายที่ได้ใช้ร่วมกัน ควรเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ มีเพียงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขของเราสามีภรรยา

"ไม่รู้สิ แต่พี่รู้สึกว่าขวัญดูแปลกไป"

"ไม่หรอกค่ะ ขวัญก็เหมือนเดิมอย่างทุกวันนั่นแหละ" เธอลุกขึ้นจากโซฟาย้ายตัวเองไปนั่งข้างสามี อิงแอบแนบซบไหล่เขา หลับตาพริ้ม ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างคนมีความสุข แม้ข้างในเป็นทุกข์ แต่เธอจะไม่ยอมเผยออกมาให้ใครได้เห็น โดยเฉพาะภาม "อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยากหยุดช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพี่ภามเอาไว้"

"จะเป็นไปได้ที่ไหนกัน" ของขวัญเพ้อฝันในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

"นั่นสินะคะ จะเป็นไปได้ยังไง" เธอยิ้มกว้างกว่าเดิม ในเมื่อสิ่งที่ฝันไว้ไม่อาจเป็นไปได้ งั้นขอเก็บเกี่ยวช่วงเวลาสุดท้ายกับผู้ชายที่เธอรักเอาไว้ให้ได้มากที่สุดก็แล้วกัน "พี่ภามรู้ไหมว่าขวัญฝันว่าอยากแก่เฒ่าไปพร้อมกับพี่ อยากเป็นแม่ของลูกพี่ อยากเป็นยายของของหลานเรา"

นายแพทย์ภามนั่งนิ่งฟังภรรยาพูด ไม่มั่นใจว่าของขวัญเมาหรือเปล่า แต่คิดว่าคงไม่ เพราะเจ้าหล่อนพึ่งดื่มไปได้ไม่กี่แก้ว และเธอไม่ใช่คนคออ่อน แสดงว่าเรื่องที่ออกจากปากหญิงสาว เธอพูดมันด้วยสติเต็มร้อย

ของขวัญรู้ดีว่าเรื่องที่เธอวาดฝันไว้ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเกลียดเด็ก ไม่ชอบเด็ก และไม่คิดมีลูกกับเธอ

ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาจึงเป็นคนฉีดยาคุมกำเนิดให้กับเธอด้วยตัวเอง เพราะกลัวว่าหากให้ของขวัญดูแลในเรื่องนี้ เธอจะบิดพลิ้วไม่ยอมทำตาม หรือเกิดความผิดพลาดเพราะความสะเพร่าของหญิงสาว

กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยปากขัด เขานั่งฟังของขวัญพูดไปเรื่อยๆ ฟังอย่างเข้าใจไม่คิดถือสา ด้วยว่าภรรยาที่ได้มาเพราะถูกย่ายัดเยียดนั้นเด็กกว่าเขามาก ความคิดความอ่านของคนต่างวัยย่อมต่างกันไม่แปลกอะไร

"คงจะดีถ้าเรามีลูกด้วยกัน บ้านคงครึกครื้นน่าดู" เธอก็พูดไปอย่างนั้นแหละ รู้ดีหรอกว่าภามไม่ชอบเด็ก ยิ่งเป็นเด็กที่มีแม่อย่างเธอ ชายหนุ่มคงเกลียดเพิ่มมากขึ้นเท่าทวีคูณ

นายแพทย์ภามบอกเธอตั้งแต่แต่งงานกันวันแรกแล้วว่าเราสองคนจะไม่มีลูกด้วยกันเด็ดขาด เขาฉีดยาคุมกำเนิดให้เธอเองกับมือ ทั้งยังเน้นย้ำว่าห้ามพลาดในเรื่องนี้ เพราะหากพลาดขึ้นมา คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือเธอ

ไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอถึงต้องเป็นคนที่เสียใจที่สุด แต่มั่นใจว่าภามไม่เลวร้ายถึงขนาดสั่งให้เธอเอาเด็กออก แต่ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าชายหนุ่มจะจัดการยังไงกับเด็กในท้อง

แต่จะทำอย่างไรก็ช่าง เธอไม่อยากรู้หรอก และเธอก็จะไม่ปล่อยให้เด็กคนนึงต้องเกิดมาท่ามกลางความสัมพันธ์อึมครึมระหว่างพ่อแม่ด้วย

สามปีที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับนายแพทย์ภามในฐานะภรรยา ถือว่าคุ้มค่ากับการรอคอยเขามาตลอดหลายปีของเธอแล้ว แม้เป็นช่วงเวลาที่ไม่ยาวนานนัก ทว่าสามารถพูดได้เต็มปากว่ามีความสุข แม้มีทุกข์เจือปนบ้าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์เราไม่ใช่หรือ

"วุ่นวายน่ะสิไม่ว่า อย่าหาเหาใส่หัวตัวเองเลยดีกว่า"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขวัญล้อเล่นหรอกน่า" น้ำเสียงภามฟังดูก็รู้ว่าไม่ชอบเรื่องที่เธอพูดออกไป เขาไม่อยากมีลูก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีข้อยกเว้น หากแม่ของลูกเป็นผู้หญิงที่ชื่อกีรติ ภามคงอยากมีหลายคนเลยล่ะเธอว่า

คิดแล้วก็อยากชมตัวเองว่าแกนี่มันสุดยอดเลยนังของขวัญ เป็นคนที่เขาไม่ต้องการแต่ก็ยังหน้าด้านหน้าทนอยู่ได้ตั้งสามปี

สามปีที่กำลังนับถอยหลัง..

"ตอนนี้ก็ห้าทุ่มสี่สิบห้าแล้ว อีกสิบห้านาทีก็เที่ยงคืน ขวัญคงต้องให้ของขวัญพี่ภามบ้างแล้วสินะ"

"หือ พี่ก็นึกว่าขวัญล้อเล่น" คนที่เริ่มกรึ่มด้วยว่าดื่มไวน์ไปเยอะหันมองภรรยาที่นั่งอยู่ข้างกัน "จะให้อะไรพี่อย่างนั้นเหรอครับ"

เรียวปากอิ่มแย้มยิ้ม ไร้ความเศร้าบนแววตา ใบหน้าจิ้มลิ้มก็คล้ายว่าเต็มไปด้วยความยินดี

ยินดีล่วงหน้ากับภามที่กำลังจะเป็นอิสระ..

ที่ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ก็เพราะตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ของขวัญได้ให้เวลากับตัวเองเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับเรื่องที่จะเกิดขึ้นแล้ว

เธอใช้เวลากับภามได้คุ้มค่าที่สุด ทำทุกอย่างที่อยากทำให้ชายหนุ่ม ไม่เหลืออะไรให้ต้องเสียดาย

"ของขวัญที่พี่ภามต้องการที่สุดยังไงล่ะคะ พี่ภามคะ ขวัญจะหย่าให้พี่"