“วินเหรอจ๊ะ...เอ้อ...หยินจะกลับบรู๊คลินพร้อมวินพรุ่งนี้นะ รบกวนวินช่วยจองตั๋วให้ด้วย...เอ้อ...ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ วินไม่ต้องมารับ หยินจะไปสนามบินเอง วินรอหยินที่นั่นก็แล้วกัน...ไม่เป็นไรจ้ะ ทุกอย่างโอเค...ขอบใจมากนะวินที่เป็นธุระให้”
สัญญาณขาดหายไปเมื่อหญิงสาวยุติการสนทนาด้วยการวางสายก่อนเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า ชาคริยาสั่นสะท้านและนึกหวั่นกลัวลึก ๆ เธอโกหกนาธาเนียลแต่ก็คิดว่ามันไม่ใช่การบิดพลิ้วต่อสัญญา ร่างบางยืนนิ่งคิดสักพักก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากด้านหลังเสาหินอ่อนขนาดใหญ่ นัยน์ตาสีบรูเน็ตบนใบหน้าคร้ามเข้มแข็งกร้าวขึ้นขณะจ้องมองออกไปยังท้องทะเลสะท้อนแสงระยิบระยับราวกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ชาคริยามาถึงสนามบินนานาชาติแซนแฟรนซิสโกตามเวลาที่นัดหมายไว้กับภควินเกือบจะพอดี หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตผ้าไหมและกางเกงยีนส์รัดรูปเตรียมตัว
