บทที่ 6 ตรวนพิศวาส
ชาคริยาถอยกรูดไปข้างหลัง ม่านนัยน์ตาคู่นั้นขยายกว้างเมื่อได้เห็นใบหน้าคร้ามคมของคนตรงหน้าชัด ๆ หญิงสาวเซไปเล็กน้อยคล้ายหมดแรง เธอเข่าอ่อนเมื่อได้พบคนที่ไม่นึกว่าจะได้พบที่นี่ มือเรียวบางเย็นเยียบและกดเกร็ง เจ้าของนัยน์ตาสีบรูเน็ตเข้มซึ่งอยู่ในเสื้อยืดกางเกงยีนส์ตรงหน้าบิดริมฝีปากเป็นยิ้มเหยียดก่อนกล่าวขึ้น
“พ่อผมบอกว่าคุณต้องเดินทางกลับบ้านกะทันหัน”
“เอ้อ...ใช่ค่ะ...ฉัน...กำลังจะกลับบ้าน”
ชาคริยาตอบไม่เต็มเสียงนักซ้ำคำพูดของเธอยังตะกุกตะกักจนนึกโมโหตัวเองที่เก็บความหวาดหวั่นไว้ไม่ได้ อีธานก้าวเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น
“คุณบอกพ่อผมว่าคุณจะกลับบรู๊คลิน”
“ค่ะ...ฉันกำลังจะกลับบรู๊คลิน”
“แต่คุณไม่ได้บอกพ่อผมว่าคุณกำลังจะกลับกับใคร!”
เสียงหนักหน่วงและสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมทำให้ร่างแน่งน้อยถึงกับผงะแต่ไม่ทันที่เธอจะอ้าปากพูดก็ได้
