“จีน...”
เสียงห้าวทว่าลดความดิบกร้าวลงดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงสง่าที่มีเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวปกปิดสรีระแข็งแกร่งน่าทึ่งลุกจากเก้าอี้และก้าวเข้ามาหยุดข้างเตียง อีธานจ้องมองหญิงสาวชั่วขณะก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ แต่ชาคริยาขยับตัวออกห่างและดวงตาฉายความหวาดหวั่น ชายหนุ่มเลียปากตัวเองที่แห้งผากก่อนเอ่ยขึ้น
“คุณหลับไปนานเลย หิวไหม?”
มันเป็นคำถามที่หญิงสาวตอบกลับไปโดยไม่ต้องชั่งใจ
“ไม่ค่ะ...ฉันอยากกลับบ้าน”
“คุณจะได้กลับบรู๊คลิน”
เขาตอบและโน้มตัวลงค้ำยันมือบนเตียงนุ่ม หญิงสาวซึ่งนอนอยู่ระหว่างแขนทั้งสองของชายหนุ่มนิ่งไม่ยอมขยับตัว เธอพยายามสะกดกลั้นตัวเองแต่ไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาที่หยดไหลลงมาเป็นทางและชาคริยาอาจไม่รู้เลยว่ามันทำให้อีกฝ่ายสะท้อนสะเทือนใจมากแค่ไหน หากแต่เขาก็ยังทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ทำไมคุณถึงอยากกลับไปตอนนี้ มีอะไรที่นั่นอย่างนั้นหรือ?”
“ป้าของฉันไม่สบาย ฉันต้อ
