“จีน...”
เขาครางเบา ๆ อยู่กับริมฝีปากของหญิงสาวที่คลายความดึงดันลงไปชั่วขณะ ชาคริยาที่หลับตาสนิทค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองเขา ร่างกายของเธออาจจะเจ็บปวดแต่ยามอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายที่ก่นว่าเกลียดชังเธออยู่ทุกเช้าค่ำมันกลับเป็นความอบอุ่นที่กำซาบลึกเข้าไปถึงใต้สำนึกอย่างแปลกประหลาด แต่เธอก็กดกลั้นน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้อยู่ดี ร่างน้อยหอบหายใจอยู่กับตัวเขา ทรวงอกนุ่มบดเบียดกับอกกว้างและต่างรู้สึกถึงแรงสะท้านจากเสียงหัวใจเต้นของกันและกัน ชาคริยากัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ
“คุณต้องการอะไรกันแน่คะ อีธาน...ถ้าคุณต้องการที่จะเอาชนะฉัน คุณทำสำเร็จแล้ว...และคุณก็ควรจะปล่อยฉันไปได้เสียที”
“ผมให้คุณไปไหนตอนนี้ไม่ได้”
เรียวปากหนายังอยู่เกือบแนบชิดกับปากจิ้มลิ้ม นัยน์ตาสีบรูเน็ตเข้มลึกยังคงฉายความดุดันซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่ามันก็แค่เกราะป้องกันไม่ให้หญิงสาวเห็นทะลุเข้าไปถึงความรู้สึกอันแท้จริง ชาคริยาระบา
