แก้มหวานงอนพี่ราม (หนูหวานอยากเป็นเมียเด็กของพี่ราม) #2
858 คำ
"หนูหวานรู้ตัวดีค่ะว่ามีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์อะไร เมื่อก่อนหนูหวานอาจจะเอาแต่ใจไปบ้างเพราะยังเด็กอยู่ แต่ตอนนี้หนูหวานโตแล้วค่ะ”
"หนูหวานยังโกรธพี่อยู่เหรอคะ" รามถาม
"หนูหวานไม่โกรธค่ะ เพราะมันคือเรื่องส่วนตัวของพี่ราม เมื่อวานหนูหวานต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้าไปขัดจังหวะ" หญิงสาวเอ่ยขอโทษขึ้นมา
"กลับไปคุยกันต่อที่บ้านนะคะ” รามเอ่ยชวน ก่อนจะลากเธอกลับบ้าน ใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงบ้าน ระหว่างทางนั้นแก้มหวานเงียบมาตลอด เธอไม่ยอมมองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้เธอลง ก่อนจะเดินจับมือเธอเข้าไปด้านใน
"เดี๋ยวหนูหวานก็หายค่ะ พี่รามไม่ต้องสนใจหรอก" แก้มหวานพูดขึ้นมา ก่อนตั้งท่าจะเดินแยกไปยังห้องนอนของตัวเอง ทว่าถูกรามรั้งไว้ให้คุยกันก่อน เขาไม่ชอบเลยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาพูดอย่างกังวล
"จะไม่ให้พี่ไม่สนใจได้ยังไงคะ"
แก้มหวานกอดเขาแน่นและพิงซบศีรษะเข้ากับอกแกร่ง
"หนูหวานรักพี่รามนะคะ" เธอบอก
"พี่ก็รักหนูหวานค่ะ" รามยกมือขึ้นลูบหัวของหญิงสาวพลางยิ้มอย่างเอ็นดู เขาชอบเวลาที่เธอบอกรักเขา
"รักเหมือนที่หนูหวานรักพี่รามหรือเปล่าล่ะคะ" แก้มหวานผละหน้าออกจากอกแกร่งพร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นถาม วินาทีนี้เธอไม่อยากเก็บมันไว้อีกต่อไปแล้ว
รามเลิกคิ้ว
"แล้วหนูหวานรักพี่รามแบบไหนล่ะคะ"
"พี่รามไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้คะ" แก้มหวานถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"หนูหวานโตเป็นสาวแล้ว เลยอาจจะสับสนกับความรู้สึกตัวเองนิดหน่อยค่ะ" รามบอก เขาคิดว่าเธออาจจะแค่เรียกร้องความสนใจก็เท่านั้น
"พี่รามรู้…"
"หนูหวานอยู่กับพี่มานานสิบกว่าปีก็เลยอาจจะชินและผูกพันจนทำให้หนูคิดแบบนั้นกับพี่" แก้มหวานยังไม่ได้ออกไปเจอโลกกว้าง ชีวิตของเธอเจอแต่เขา และนั่นอาจทำให้เธอสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
"พี่รามคิดว่าหนูหวานไม่ได้รักพี่รามจริง ๆ เหรอคะ คิดว่าหนูหวานแยกความรักไม่ออกใช่ไหมคะ"
"ตอนนี้หนูยังเด็กอยู่ ยังไม่เคยเจอคนอื่นเลย บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความผูกพันของเราสองคนเท่านั้นเองค่ะ" รามบอก เขาและเธอนั้นอายุห่างกันถึงสิบปี ย่อมต้องมีช่องว่างระหว่างวัยเป็นเรื่องธรรมดา
"หนูหวานรู้ตัวเองค่ะว่าหนูหวานรักพี่รามแบบไหน ส่วนเรื่องเจอคนหนูหวานก็เจอมาตั้งหลายคนตั้งแต่เรียนประถมยันมหา’ลัย หนูหวานเจอผู้ชายมาไม่รู้กี่ร้อยคนแล้วค่ะ" แก้มหวานกล่าว แม้เธอจะเจอผู้ชายคนอื่นมากี่ร้อยคนแต่ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาอยู่ในสายตาของเธอได้เลย ไม่มีใครมาแทนที่รามได้ ทั้งที่มีคนพูดจาคะขามากมาย แต่ก็ไม่มีเสียงของใครเลยที่จะไพเราะน่าฟังและชวนให้ขวยเขินเท่ากับคำพูดของเขา
"พี่กับหนูหวานเราสองคนอายุต่างกันมากนะคะ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันคะ เพราะหนูหวานเด็กเกินไปเหรอคะ พี่รามยังไม่แก่เสียหน่อย" เธอมุ่ยหน้าใส่เขาอย่างไม่พอใจ
"หนูหวานของพี่สวย ใครเห็นก็ต้องรักต้องชอบ พี่เชื่อว่าพอหนูหวานโตกว่านี้อีกคงมีแต่คนเข้ามารุมล้อมค่ะ คงมีตัวเลือกมากมายให้หนูหวานได้เลือก" ยิ่งโตแก้มหวานก็ยิ่งสวยขึ้นทุกวัน เธอฉายแววสวยมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว รามเองก็พยายามตีตัวออกห่าง ไม่ยุ่งและไม่ทำอะไรที่มันเกินหน้าเกินตา ด้วยกลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว
"หนูหวานไม่สนใจคนอื่นค่ะ” หญิงสาวยืนยัน
"หนูหวานคะ" รามเรียกชื่อเธออย่างอ่อนใจในความดื้อรั้น
"จะให้หนูหวานทำยังไงคะ ในเมื่อหนูหวานรักพี่รามไปแล้ว รักมาก ๆ ด้วย หนูหวานอยากอยู่ในสถานะอื่นที่ไม่ใช่สถานะนี้ค่ะ อยากอยู่ในสถานะคนรัก สถานะเมียเด็กของพี่ราม" แก้มหวานพูดความรู้สึกออกมาอย่างที่ต้องการ ในขณะที่รามได้ยินแล้วก็ต้องตกใจ
"ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้คะ"
"ไม่ต้องมีใครสอนหรอกค่ะ เพราะหนูหวานพูดในสิ่งที่หนูหวานอยากได้และต้องการเอง" แก้มหวานตอบกลับ เธออยากอยู่ในสถานะที่หึงหวงเขาได้ และกลายเป็นคนสำคัญของเขาคนเดียว เธออยากมีสิทธิ์โดนเขาบอกรัก ได้รับความรักจากเขา และได้ทำทุกอย่างในสิ่งที่คู่รักทำ
- ผู้เขียน
