แก้มหวานงอนพี่ราม (หนูหวานอยากเป็นเมียเด็กของพี่ราม) #1
1155 คำ
หลังจากที่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืน แก้มหวานก็ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ เธอพยายามหลบหน้ารามแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะเมื่อคืนเขารีบกลับบ้านตามเธอมาติด ๆ
"หนูหวานไปไหนครับแม่นม" รามถาม หลังจากเห็นว่าเจ็ดโมงเช้าแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นหน้าแก้มหวาน
"เห็นว่ามีงานกลุ่มค่ะ เลยออกไปตั้งแต่เช้าตรู่เลย คุณรามทะเลาะกับหนูหวานเหรอคะ" แม่นมถาม ดูจากหน้าที่ไม่สดใส ไม่ยิ้มแย้ม และดวงตาที่บวมมีคราบน้ำตาของหญิงสาวจนสังเกตได้
"นิดหน่อยครับ ออกไปแต่เช้าเลยเหรอครับ แล้วไปกับใครแม่นมพอรู้ไหม" ทุกทีเวลาที่แก้มหวานจะออกไปไหนหรือทำอะไรก็มักจะขออนุญาตและบอกเขาก่อนทุกครั้ง
"น่าจะเพื่อนค่ะ"
"โอเคครับแม่นม" เมื่อได้ยินว่าเพื่อนมารับ รามก็ค่อยสบายใจลงหน่อย แต่แล้วแม่นมก็เสริมต่อ ทำให้คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวดชนกัน
"แต่เป็นผู้ชายค่ะ หนูหวานมีเพื่อนเป็นผู้ชายหรือเปล่าคะ สูงยาว หน้าตาดูดีเลย"
รามไม่ตอบอะไร เขาพยักหน้าและหันหลังกลับเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นพลางหยิบโทรศัพท์มาดูข้อความในแชตเผื่อว่าหญิงสาวจะทิ้งข้อความเอาไว้ ทว่าก็ไม่เห็นมีข้อความอะไรเลย
ชายหนุ่มส่งข้อความไปถามว่าเธออยู่ที่ไหนและทำอะไรอยู่ รออยู่นานหลายนาทีขนาดที่ว่าขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก็แล้ว ลงมาทำงานต่อก็แล้ว แต่เธอก็ยังไม่อ่านข้อความของเขา โทรไปก็ไม่รับสายอีก มันทำให้เขาเริ่มเป็นห่วงเธอขึ้นมา
…
อีกด้านหนึ่งนั้น แก้มหวานกำลังนั่งคร่ำครวญปล่อยโฮอยู่กับฟ้าใสเพื่อนสนิท เมื่อเช้าเธอขอให้ฟ้าใสไปรับที่บ้าน หากแต่เพื่อนสาวส่งพี่ชายให้ไปรับเธอมาแทน
"ทำไมคนคนนั้นถึงไม่เป็นแก้มหวานคนนี้ ฮึก ! ทำไม ๆ" แก้มหวานสะอื้นออกมา เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ เป็นเพราะความผูกพันที่อยู่ด้วยกันมานานหรือว่าอย่างอื่นกันแน่
"เชื่อฟ้าใสคนนี้เถอะ ฉันเชื่อว่าพี่รามก็ต้องสนใจแกเหมือนกัน" ฟ้าใสให้กำลังใจในเชิงบวก ผสมกับความมั่นใจในระดับหนึ่ง
"อย่าปลอบเราเลย แก้มหวานรู้หรอกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้" แก้มหวานส่ายหัวไปมา แม้ว่าเธอจะอยากให้มันเป็นแบบนั้นแต่ในความเป็นจริงคงไม่มีทางเกิดขึ้น
"ใครจะรู้ล่ะ แล้วนี่ออกมาแบบนี้ได้บอกใครหรือเปล่า"
"บอกแม่นมว่าจะออกไปทำงานกลุ่มแค่นั้น" แก้มหวานตอบ เธอไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้นเพราะมั่นใจว่ารามต้องไปถามกับแม่นมแน่นอน ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขา
"แก้มหวานไม่ได้บอกพี่รามเหรอ" ฟ้าใสถามด้วยความกังวล
"จะบอกให้เขามาตามกลับบ้านหรือไง"
วันนี้แก้มหวานอยู่กับฟ้าใสจนถึงช่วงค่ำ โทรศัพท์ของเธอนั้นสั่นรัว ๆ ด้วยข้อความจากคนคนเดียว
พี่ราม : ถ้าไม่ตอบข้อความพี่ พี่จะไปตามแล้วนะคะหนูหวาน
พี่ราม : หนูอยู่ไหนคะ กลับบ้านได้หรือยัง หรือจะให้พี่ไปรับ
พี่ราม : อยู่ไหน กลับบ้านค่ะ
พี่ราม : พี่เป็นห่วงนะหนูหวาน ตอบข้อความพี่เถอะ
"อยู่ค่ะ ตอนนี้อยู่ด้วยกันสองคน ค่ะ ๆ" เสียงของฟ้าใสดังขึ้น ทำให้แก้มหวานต้องหันไปมอง พบว่าเธอเพิ่งวางสายหลังจากคุยกับใครไป
"ใครโทรมา พี่รามเหรอ” แก้มหวานถาม
"ใช่ น้ำเสียงของพี่รามดูร้อนรนมากอะ คงเป็นห่วงแก้มหวานนั่นแหละ ก็เธอเล่นไม่อ่านไม่ตอบอะไรเลย” ฟ้าใสต่อว่าเพื่อนสนิท แก้มหวานพยักหน้าเล็กน้อย "เขาคงเป็นห่วงแก้มหวานมากแน่ เตรียมเก็บของเถอะ"
ทั้งสองสาวเพื่อนรักต่างช่วยกันเก็บชีท หนังสือ และถุงขนมต่าง ๆ ให้เรียบร้อย จากนั้นฟ้าใสก็บ่นอีกว่า
"แก้มหวานเหมือนคนหนีออกจากบ้านเลยนะ"
"ไม่ใช่สักหน่อย” หญิงสาวแก้ตัว แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอออกจากบ้านมาโดยที่ไม่ได้บอกรามก่อน และทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฟ้าใสหันมาหาแก้มหวานทันที คนเคาะจะเป็นใครไปได้นอกจากราม…
"แก้มหวานจะไปเปิดเองหรือให้เราเปิดให้"
"เดี๋ยวเราเปิดเอง และก็คงกลับบ้านเลย งั้นก็บ๊ายบายนะ เจอกันพรุ่งนี้" แก้มหวานหยิบสัมภาระของตัวเองก่อนจะโบกมือลาเพื่อน เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ด้วยความหนักใจ ทว่าถึงยังไงก็คงหนีเขาไม่พ้นอยู่แล้ว
และทันทีที่เจอหน้าเธอ รามก็ถามออกมาด้วยความหงุดหงิดระคนร้อนรนและเป็นห่วง
"ทำไมไม่ตอบข้อความหรือรับโทรศัพท์พี่เลยคะหนูหวาน”
"หนูหวานไม่เห็นค่ะ" แก้มหวานโกหกหน้าตาย ทำเอารามขมวดคิ้วยุ่งด้วยความโกรธ
"อย่ามาโกหกพี่ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน"
"...."
"หนูหวานจะเอาแต่ใจพี่ก็ไม่เคยว่า มีแต่ตามใจด้วยซ้ำ แต่หนูหวานจะมาเอาแต่ใจจนพาลโกรธพี่และหนีออกจากบ้านแบบนี้มันใช่เรื่องไหม" รามดุ ในขณะที่แก้มหวานเอาแต่เงียบอย่างเดียว ริมฝีปากบางเม้มหากันแน่นพลางก้มหน้าลง "พี่ส่งข้อความหาเป็นร้อย โทรหาหลายสิบสายก็ไม่รับ"
ชายหนุ่มจ้องแก้มหวานด้วยสายตาคาดโทษ เธอตอบรับเสียงแผ่วเบาด้วยความสำนึกผิด
"หนูหวานขอโทษค่ะ พี่รามอย่าโกรธหนูหวานได้ไหมคะ" แก้มหวานเดินเข้าไปโอบกอดรอบเอวสอบของรามเอาไว้ เขาพยายามอธิบายให้คนตัวเล็กฟัง
"พี่ไม่ได้โกรธหนูหวาน พี่เป็นห่วง ส่วนเรื่องนางแบบคนนั้นพี่เลิกติดต่อเธอแล้ว พอใจหรือยังคะ”
"เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่รามนี่คะ ถ้าพี่รามชอบหรืออยากคุยต่อ หนูหวานก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ หนูหวานโตแล้ว รู้เรื่องแล้วค่ะ" แก้มหวานรีบชี้แจง "หนูหวานขอโทษพี่รามด้วยนะคะ ต่อไปนี้ถ้าพี่รามจะคุยคบกับใครก็ไม่ต้องสนใจหนูหวานแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูหวานจะจัดการความรู้สึกของตัวเองเอง"
“หนูหวานมีสิทธิ์ที่จะถามพี่ทุกอย่าง พี่ไม่ได้ห้ามอะไรเลยค่ะ หนูเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่นะคะ" รามเกลี่ยผมของหญิงสาวไปไว้ที่หลังหูพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
- ผู้เขียน
