ตกลงคบกัน #1
1284 คำ
หลายวันผ่านไปนับตั้งแต่วันนั้นที่แก้มหวานหนีออกจากบ้านและพูดความในใจออกไป ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม รามยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่ได้ห้ามเรื่องที่หญิงสาวกอดและหอมเขา ทำเอาแก้มหวานยู่ปากออกมาเล็กน้อย เธอต้องทำยังไงเขาถึงจะเชื่อว่าเธอรักเขาในแบบคนรัก ไม่มีเด็กในปกครองคนไหนหรอกที่จะมาหึงมาหวง ผู้ปกครองของตัวเองแบบนี้ และไม่มีเด็กในปกครองคนไหนที่จะมามีความคิดอยากแต่งงานมีลูกสร้างครอบครัวด้วยกันแบบนี้หรอก
"ทำอะไรอยู่คะหนูหวาน" แก้มหวานที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ โมโหรามที่ไม่เชื่อคำพูดเธออยู่นั้นหลุดจากภวังค์ทันที
"ลูกชุบค่ะ แล้วนี่พี่รามคุยงานเสร็จแล้วเหรอคะ" เธอถาม มองเวลาแล้วเห็นว่าตอนนี้เพิ่งบ่ายโมงกว่า ๆ เท่านั้น ปกติแล้วเขามักจะกลับบ้านช่วงเย็นตลอด
"ค่ะ ทำลูกชุบให้พี่รามกินเหรอคะ" รามเอ่ยถาม
"แล้วหนูหวานจะทำให้ใครกินล่ะคะถ้าไม่ใช่พี่ราม" แก้มหวานตอบกลับ เธอถนัดการทำขนมไทยมากด้วยเรียนมาตั้งแต่เด็ก นี่เธอเรียนทำขนมเพื่อเขาโดยเฉพาะเลยนะ !
"น่ารักจังเลยค่ะ" รามยิ้ม ขณะมองดูแก้มหวานที่กำลังตั้งใจทำขนมไทยของโปรดของเขา เธอถามเขาว่า
"แล้วตอนนี้พี่รามว่างหรือเปล่าคะ"
"ว่างค่ะ หนูหวานมีอะไรเหรอคะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็มาช่วยหนูหวานปั้นลูกชุบสิคะ สนุกน้า มาช่วยกันพี่รามจะได้ทานเร็ว ๆ ไงคะ" แก้มหวานเอ่ยชวน ทั้งที่แม่บ้านหลายคนต่างอาสามาช่วยแต่เธอก็ปฏิเสธหมดเพราะอยากทำคนเดียว รามจะได้ทานฝีมือของเธอได้แบบเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
"พี่ปั้นไม่เป็นหรอกค่ะ น่าจะปั้นได้แต่ลูกกลม ๆ" รามเดินอ้อมเข้าไปหาแก้มหวานที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ครัว แก้มหวานเอียงคอมองเขาด้วยสายตาอ้อน ๆ
"วงกลมก็ส้มกับแอปเปิลไงคะ แตงโมก็ได้แต่ลูกใหญ่ขึ้นมาหน่อย สนใจช่วยหนูหวานปั้นหรือเปล่าคะ" เธอถามอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อเอาเอง "หรือว่าไม่อยากทำ งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ พี่รามเพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ด้วย"
แก้มหวานว่า เธอลืมไปเสียสนิทว่าเขาเพิ่งกลับมาจากทำงาน แล้วเธอยังจะมาชวนทำขนมอีก รามที่เห็นหน้าของเธอดูหงอย ๆ ก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที
"เดี๋ยวพี่ช่วยหนูปั้นค่ะ แต่ถ้าปั้นไม่สวยห้ามว่ากันนะคะ"
"หนูหวานไม่ว่าหรอกค่ะ ไปล้างมือก่อนนะคะ แล้วก็ทำตามหนูหวานน้า" แก้มหวานยิ้มแก้มปริเมื่อรามตัดสินใจมาช่วยทำ ความใกล้ชิดกันนั้นทำให้เธอมีความสุข ปั้นไปก็ยิ้มไปสีหน้าบ่งบอกว่าตอนนี้กำลังแฮปปี้มากขนาดไหน เธอคอยหันไปชวนคนด้านข้างคุยอยู่ตลอดด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว
รามยืนดูแก้มหวานที่กำลังปั้นลูกชุบเป็นรูปกระต่ายอย่างสวยงาม ต่างจากเขาที่แค่ปั้นผลไม้ก็ยังปั้นไม่ค่อยได้เลย เขาเอ่ยชมเธอ
"หนูหวานของพี่เก่งจังเลยค่ะ"
"ง่ายจะตายค่ะ แค่ปั้นวงกลมเป็นหัว ปั้นวงรียาว ๆ ให้แบนสองอันเป็นหู ส่วนลำตัวก็ปั้นแบบวงรีป้อม ๆ แขนขาก็ปั้นวงกลมเล็ก ๆ" แก้มหวานหันไปอธิบาย พลางชูกระต่ายตัวน้อยให้รามดู
"หนูหวานเก่งมากค่ะ" รามชมอีกรอบ แก้มหวานทำขนมไทยเก่งทุกอย่าง ทำได้ทุกชนิดและยังทำได้อร่อยถูกปากของเขาอีกด้วย แก้มหวานเงยหน้าขึ้นมามอง
"คิก ๆ เปลี่ยนจากคำชมเป็นการเพิ่มกำลังหน่อยได้ไหมคะ"
"เพิ่มกำลังใจยังไงคะ" คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง
"หอมแก้มหนูหวานเพิ่มกำลังใจกันหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้หนูหวานเหนื่อยแล้วก็ร้อนไปหมดเลย หนูหวานอยากได้กำลังใจจากคนที่หนูหวานรักมาก ๆ ค่ะ”
"มันได้เหรอคะ หื้มม" รามยิ้มอย่างเอ็นดูกับคำพูดของเธอ
"ได้สิคะ นะ ๆ" แก้มหวานกะพริบตาปริบ ๆ ให้ พร้อมทั้งส่งสายตามองมาอย่างออดอ้อนเหมือนกับทุก ๆ ครั้งที่ต้องการอะไรหรืออยากได้อะไรก็จะทำแบบนี้ตลอด ซึ่งมันก็สำเร็จเกือบทุกครั้งที่เธอขอ
รามก้มลงไปหอมที่แก้มนิ่มข้างละหนึ่งฟอดเป็นการขอบคุณที่เธอทำขนมให้เขาทาน เขาถาม
"มีกำลังใจดี ๆ หรือยังคะ"
"มาก ๆ เลยค่ะ” แก้มหวานพยักหน้าหงึก ๆ ชอบจังเวลาที่โดนรามหอมแบบนี้ มันเหมือนตอนเธอยังเป็นเด็กที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ ๆ เธอโดนจับหอมจับกอดไม่หยุด และเขาก็มักจะชมว่าเธอน่ารักและก็น่ามันเขี้ยวที่สุด ทว่าพอโตขึ้นก็กลับกลายเป็นว่านาน ๆ ทีเธอถึงจะได้รับสิ่งเหล่านั้น
"แค่พี่รามหอมก็มีพลังมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ" รามยิ้มอย่างเอ็นดู
"ใช่ค่ะ หนูหวานชอบโดนพี่รามหอมที่สุดเลยค่ะ รู้ไหม หนูหวานอยากโดนหอม โดนกอด โดนจุ๊บทุกวัน เช้ามาก็หอมกันจุ๊บกัน พอตอนกลางคืนก็นอนกอดกันบนเตียง" แก้มหวานพูดออกมาโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวโต ริมฝีปากอวบอิ่มพูดไปพลางมือก็ทำขนมไปพลาง ทำเป็นใส่ใจในสิ่งที่กำลังทำอยู่ ด้วยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับราม
"หนูหวานแน่ใจจริง ๆ เหรอคะ" รามไม่อยากให้แก้มหวานเสียใจทีหลัง เขาไม่คิดว่าเธอจะรักเขาแบบหนุ่มสาวจริง ๆ
"ต้องให้หนูหวานทำยังไงคะ ให้พิสูจน์ยังไงพี่รามถึงจะเชื่อ" แก้มหวานถาม เธอรู้ตัวเองมาตลอด ตอนเด็ก ๆ เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าทำไมตัวเองต้องอารมณ์เสียและไม่ชอบจนถึงขั้นอาละวาดทุกครั้งที่เห็นรามควงผู้หญิงคนอื่น ทำไมเธอถึงต้องโกรธมากขนาดนั้นด้วย แต่แล้วพอโตขึ้นมาเธอถึงได้รู้ว่ามันเป็นเพราะว่าเธอรักเขา
"พี่แค่ไม่คิดว่าพี่จะเป็นคนที่หนูรักแบบหนุ่มสาว" รามทำหน้าที่ดูแลปกครองเธอต่อจากเพื่อนสนิท พี่ชายของเธอและครอบครัวที่เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งครอบครัวมาตลอด มันทำให้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ในเชิงนั้นกับแก้มหวานเลยแม้แต่น้อย
"แต่ตอนนี้พี่รามรู้หรือยังคะว่าหนูหวานรักพี่รามแบบไหน พี่รามให้โอกาสหนูหวานได้ไหม" แก้มหวานเงยหน้าขึ้นมาสบตากับราม เธออยากลองดูสักครั้ง ถึงแม้ว่าอาจจะผิดหวังแต่ก็ยังอยากลองอยู่ดี ไม่มีใครรู้อนาคตหรอก บางทีเธออาจจะอยู่กับเขาไปจนแก่เฒ่าเลยก็ได้
"หนูหวานมั่นใจจริง ๆ เหรอคะ" รามถามคำถามนี้ไม่รู้กี่ครั้ง ในใจของเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเขามีดีอะไรให้แก้มหวานมารักกัน ในเมื่อเธอยังมีตัวเลือกอีกมากให้เลือกในอนาคต นี่เธอมั่นใจแล้วจริง ๆ ใช่ไหมว่าจะเลือกเขา
- ผู้เขียน
