แก้มหวานของพี่ราม… My Sweet Little Girl

"เมื่อไหร่พี่รามจะกลับเหรอคะ" หญิงสาวหน้าตาสวย ผมยาว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่งรอคอยใครบางคนเพื่อที่จะได้ทานข้าวเย็นด้วยกัน ทว่ารอมานานคนที่เธอเรียกว่า ‘พี่ราม’ ก็ยังไม่กลับมาสักที "รอสักครู่นะคะคุณหนู" "วันนี้หนูอุตส่าห์เข้าครัวเพื่อทำอาหารให้พี่รามได้ทานฝีมือตัวเอง สงสัยพี่รามคงลืมไปแล้ว" เธอบ่นพึมพำอย่างน้อยใจ ไม่แน่ว่าเขาคงลืมไปแล้วเพราะเธอบอกเขาไปตั้งแต่เช้า "คุณรามคงติดงานค่ะคุณหนู" แม่นมที่คอยช่วยดูแลทั้งเจ้าของบ้านและก็ดูแลเธอตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เอ่ยขึ้นมา ก่อนที่ทันใดนั้นร่างสูงของรามจะเดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าบึ้งตึงนั่งรอเขาอยู่ “ใครทำหนูหวานของพี่หน้ามุ่ยแบบนั้นคะ" "พี่ราม !” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังเท้าคางมองอาหารฝีมือตัวเองบนโต๊ะด้วยความเสียใจ ทว่าพอเห็นคนที่ตัวเองรอมาถึงก็รีบลุกพรวดเข้าไปสวมกอดเขาแน่น "คิดถึงพี่เหรอคะหนูหวาน" คนตัวโตกว่าก้มลงมองร่างเล็กของคนที่ตัวเองเรียกว่าหนูหวาน เธอคือแก้มหวาน หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี เด็กในปกครองของราม เขาเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่อายุสิบขวบจนโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง "หนูหวานคิดว่าพี่รามลืมนัดของเราไปแล้วค่ะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเกยคางเล็กที่หน้าอกแกร่งของราม ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาอายุสามสิบห้าปี เขามีเรือนผมสีดำและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม แม้เขาจะอายุสามสิบกว่าแล้วแต่ก็ยังดูดีมาก เขาเป็นประธานบริษัทผลิตเครื่องดื่มที่มีชื่อว่า SiamPimanอีกทั้งยังเป็นเจ้าของผับหรูชื่อดังอีกด้วย อุปนิสัยของเขานั้นชื่นชอบขนมไทยมาก "พี่จะลืมนัดของหนูหวานได้ไงกันล่ะคะ แล้ววันนี้ทำอะไรให้พี่กินคะ แค่ทำขนมให้พี่กินก็พอแล้วนะคะเดี๋ยวหนูเหนื่อยเกินไป" รามเดินโอบเอวคอดของแก้มหวานไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะ "ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ หนูหวานไม่เหนื่อยเลย หนูหวานชอบทำอาหารทำขนมให้พี่รามกิน" แก้มหวานส่งยิ้มหวานให้กับคนตัวโต พลางเอื้อมตัวไปตักต้มยำทะเลใส่ในจานให้เขาอย่างเอาใจ "หนูหวานของพี่นี่น่ารักจริง ๆ ค่ะ" รามส่งยิ้มกลับให้แก้วตาดวงใจของตัวเอง ก่อนจะตักข้าวกับต้มยำที่เธอตักมาให้เข้าปาก "อร่อยไหมคะพี่ราม" "อร่อยที่สุดค่ะ ทำกี่ครั้งก็อร่อย แถมยังอร่อยขึ้นเรื่อย ๆ เลยด้วย เก่งมากเลยค่ะ” รามเอ่ยชม จากนั้นก็เริ่มหันไปตักเมนูอื่นเพื่อชิม เขาพอใจมากที่ทุกเมนูบนโต๊ะนั้นล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของแก้มหวานทั้งสิ้น "ถ้าอร่อยก็กินให้หมดเลยนะคะ" หญิงสาวยิ้มไม่หุบ ชอบเวลาที่ถูกอีกฝ่ายชม "ค่ะ พี่รามจะกินให้เกลี้ยงเลย หนูหวานของพี่เองก็ต้องกินเยอะ ๆ เหมือนกันนะคะ" รามว่า พร้อมทั้งตักแกงจืดเต้าหู้หมูสับให้หญิงสาวอย่างเอาใจ "แล้วทำไมวันนี้พี่รามกลับบ้านช้าจังเลยล่ะคะ" แก้มหวานถามขึ้นหลังจากทานข้าวไปสักพัก อยากรู้คำตอบในสิ่งที่กำลังสงสัยอยู่ "พี่ติดธุระนิดหน่อยค่ะ" "คงไม่ได้ติดผู้หญิงที่ไหนใช่ไหมคะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาถาม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นอย่างประหม่ารอคอยคำตอบ "พี่จะไปมีผู้หญิงที่ไหนกันล่ะคะ" ชายหนุ่มสบตาแก้มหวาน เขารู้ดีว่าเธอหวงเขามากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แก้มหวานพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ "แต่ตั้งแต่หนูหวานเด็ก ๆ หนูหวานก็เห็นพี่รามควงผู้หญิงตลอดเลยค่ะ" "หวงพี่มากเลยเหรอคะหนูหวาน หื้มม" รามยิ้มอย่างเอ็นดูในความหวงของเธอ "หนูหวานหวงพี่รามที่สุดค่ะ และก็อยากให้พี่รามรักแค่หนูหวานคนเดียวด้วย” แก้มหวานพูดอย่างเอาแต่ใจ "ตอนนี้พี่ก็รักหนูมากที่สุดค่ะ" “แสดงว่าอนาคตหนูหวานก็อาจจะไม่ใช่คนที่พี่รามรักมากที่สุดเหรอคะ" แก้มหวานเอียงคอถาม การที่เขาตอบแบบนี้นั้นก็แสดงว่าในอนาคตเขาอาจจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นมากกว่าเธออย่างนั้นเหรอ ทว่ารามรีบอธิบายให้เธอฟังทันที ด้วยกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดและน้อยใจ "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะหนูหวาน หนูสำคัญกับพี่ที่สุดเลยค่ะ และไม่มีใครมาแทนที่หนูหวานได้อย่างแน่นอน" ได้ยินดังนั้นแก้มหวานก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันที "หนูหวานก็รักและให้พี่รามเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตหนูหวานค่ะ จะไม่มีใครมาแทนที่พี่รามได้ทั้งนั้น" "เป็นอะไรคะหนูหวานของพี่" รามรับตัวหญิงสาวเข้ามากอด พลางยกฝ่ามือลูบที่ศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน สายตาของเขาทอดมองคนตัวเล็กในอ้อมกอดด้วยความอบอุ่น ขณะที่แก้มหวานถูใบหน้าสวยของตัวเองไปมากับอกแกร่ง เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา