บทที่ 9 รักที่ถูกทิ้งไว้กลางทาง
1116 คำ
ฉันคงโง่มากใช่ไหม ที่หวังอะไรลมๆแล้งๆ คิดว่าเขาได้เราแล้วเขาจะรักและดูแลเรา ความคิดบ้าๆ มันเจ็บที่รู้ว่าเขามีแฟน เจ็บที่รู้ว่าเขาไม่คยรักเราเลย เจ็บที่รู้โดนหลอกให้รัก แววตาที่เขามองมามันเช่นเย็นชาไร้หัวใจ แต่แววตาที่มีให้ผู้หญิงคนนั้นมันมีแต่ความรัก ทำไมต้องทำให้ฉันขนาดนี้ เหมือนความรักที่ฉันมีให้วิน เป็นความรักที่ถูกทิ้งไว้กลางทาง
"อีเกี่ยวก้อยมึงรู้เรื่องที่วิน เอาแฟนมาบ้านน้ามันแล้วใช่ไหม" ยุรีมาหา และมานั่งเล่นที่บ้านถามด้วยความเป็นห่วง ฉันรู้มันรู้เรื่องของวินมาก่อนหน้าฉันบ้างแล้ว
"อืมกูไปเห็นมาแล้วเมื่อวาน แล้วมึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" ฉันรู้ว่าเพื่อนกว้างขวาง เรื่องพวกนี้คงไม่รอดหูรอดตาเพื่อนแน่นอน
"เขารู้กันไปทั่ว มีแต่มึงเท่านั้นที่ปิดหูปิดตา" แม้จะเป็นคำพูดที่เจ็บ ที่ออกจากปากของน้องนาง แต่ฉันรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ไม่งั้นคงไม่แห่กันมาที่บ้านฉัน และมันก็จริงทุกคำพูด ที่เพื่อนว่ามา
"กูโง่มากใช่ไหม กูแค่คิดว่าอยากจะมีความรัก แต่ความรักมันทำให้กูเจ็บน่าดู" ฉันร้องไห้ออกมาต่อหน้าเพื่อน ฉันแค่อยากมีความรักดีๆ และคงซื่อเกินไป ที่โดนเขาหลอกฟัน และคิดว่าเขาคือผู้ชายคนแรกที่เราต้องซื่อสัตย์ แต่เขาไม่เคยมีความจริงใจ และมีความซื่อสัตย์ กลับมาให้เราเลย บ้าที่คิดเองเออเอง
"ไม่มีใครโง่เรื่องพวกนี้หรอก เมื่อมันได้รักไปแล้วจะให้ทำยังไงได้ จบวันนี้ก็ดี มึงจะได้เริ่มต้นใหม่ กูเชื่อว่ามึงจะได้เจอรักดีๆ" ยุรีกอดและปลอบใจฉัน แต่ยุรียังไม่รู้ว่าฉันเสียครั้งแรกให้วินแล้ว และมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว จะโทษใครได้ก็เรามันใจง่ายให้เขาเอง
"ดีแล้วล่ะ วินมันเจ้าชู้ ถึงไม่มีมึงมันก็ไปจีบคนอื่นอยู่ดี" ฉันเข้าใจความหมายที่น้องนางมันต้องการจะบอกฉัน ฉันก็อยากทำมันให้ได้ แต่ตอนนี้หัวใจมันแตกสลาย บ้าคิดไปเองคนเดียวว่าเขาชอบเรา วินคงชอบแค่ร่างกาย แล้วฉันต้องทำยังไง ต่อไปดี จะเริ่มต้นกับคนใหม่ได้ไหม แล้วถ้าเขารู้ว่าฉันไม่ซิงจะมีคนเข้าใกล้ไหม เขาจะรังเกียจหรือเปล่า และที่สำคัญฉันจะลืมผู้ชายคนแรกได้ยังไง ความคิดมันตีกันวุ่นในหัว
"อีเกี่ยวก้อย ช่างแม่งมันเรื่องของวิน มึงคิดเรื่องสอบเข้ามหาลัยดีกว่า อย่าความผิดหวังมาทิ้งไว้กับผู้ชายแบบนั้น มึงเสียใจได้แต่อย่านาน อนาคตยังรอมึงอยู่ กูกับอีน้องนางเอาใจช่วยมึง มาสอบเข้ามหาลัยให้ได้พร้อมกัน" ฉันเสียใจมากเลยตอนนี้ ฉันไม่เคยรู้สึกรักใคร แต่พอมารู้สึกรักมันก็ดันมาเจ็บ แต่ตอนนี้คงต้องนึกถึงเรื่องสอบเข้าเรียนให้ได้ก่อน
แล้วฉันกับเพื่อนก็สอบติดมหาลัยด้วยกัน แต่อยู่คนละคณะ เป็นมหาลัยรัฐขนาดใหญ่ที่ติดอันดับในประเทศ ฉันเรียนที่จังหวัดตัวเอง และต้องย้ายเข้าไปอยู่หอพัก เนื่องจากบ้านฉันไม่ได้อยู่ในตัวเมือง ถามว่ายังเสียใจเรื่องวินไหม ฉันตอบได้ว่าเสียใจ และยังคงคิดถึงแต่เรื่องของวิน ตั้งแต่วันที่ฉันได้เจอแฟนวินที่บ้านของน้า วินก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกเลย และฉันก็ไม่ได้ติดต่อหาวินเหมือนกัน ฉันอยากให้ทุกอย่างมันเลือนลางและหายไป แม้จะเจ็บเมื่อเวลาคิดถึง
"อีเกี่ยวก้อยอาทิตย์นี้มึงไปไหนไหมวะ" ยุรีที่โทรเข้ามาหา ถึงจะเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน แต่เรายุ่งมาก ด้วยตารางเรียนแต่ละคณะ จะไม่เหมือนกัน แต่เพื่อนฉันยังติดต่อมาหาตลอด
"มึงถามทำไมยุรี มึงจะชวนกูไปไหน" เหมือนมันอะไรจะพูด
"กูอยากแนะนำคนหนึ่งให้มึงรู้จัก เพื่อนคณะกูเอง มันบอกว่าชอบมึง มันอยากให้กูแนะนำให้มึงรู้จัก"เสียงของยุรีดูกระตือรือร้นมาก
"แต่ว่ากูยังไม่พร้อม มึงก็รู้นี่ กูกลัว" ฉันยังลืมวินไม่ได้ และยังกลัวกับความรัก กลัวต้องโง่อีกครั้ง
"มึงลองคุยดูก่อน ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร มึงจะจมอยู่กับอดีต เขาก็ไม่กลับมาหามึงหรอก สู้มึงลองมองหาคนที่พร้อมจะดูแลมึงดีกว่า" ฉันคิดตามที่ยุรีพูด ลองดูดีไหม ถ้าไปเจอแล้วไม่ใช่ อย่างน้อยก็ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกคน
"อืม งั้นก็ได้ มึงจะให้กูไปเจอที่ไหน" ฉันนัดกับยุรีเรียบร้อย และฉันก็ไปตามนัด เอกก็ดูเป็นผู้ชายที่ดี ตอนแรกที่เจอเขาเทคแคร์ดีมาก และดูเหมือนจะชอบฉันเอามากๆ แต่ฉันกลับไม่ได้คิดแบบนั้น ใจมันเอาแต่รอวิน ทั้งที่เขาก็ไม่เคยติดต่อมา และมันยังไม่มีโอกาสเป็นไปได้ กับผู้ชายคนแรก ทำไมมันลืมยากอย่างนี้
เอกเอาใจฉันดีทุกอย่าง ชวนไปกินข้าว ชวนไปดูหนัง ไปเป็นเพื่อนทุกที่ ความรู้สึกของเอกเพิ่มมากขึ้น แต่ความรู้สึกของฉันมันย่ำอยู่กับที่เดิม ทำไมมันไม่ยอมเดินไปข้างหน้า กลับยอมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยหนาม ที่มันเอาแต่ทิ่มแทงให้ฉันเจ็บปวด
ผ่านไปจนขึ้นปี 2 ฉันตัดสัมพันธ์กับเอก ฉันไม่อยากให้เขาจมอยู่กับฉัน เอกเสียใจมากเขาขอโอกาสหลายครั้ง แต่ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บ ที่ฉันไม่สามารถให้ความรู้สึกแบบนั้นกับเขาได้ เจ็บวันนี้ดีกว่า
'เกี่ยวก้อยสบายดีไหม' ข้อความไลน์ที่ถูกส่งมา จากเบอร์ที่หายไปนาน และไม่คิดว่ามันจะดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันไม่เคยปิดช่องทางการติดต่อจากเขาเลย ยังคงใช้เบอร์เดิม ไลน์เดิม มันคงโง่มากที่เอาแต่รอ แล้ววันนี้ฉันต้องทำยังไงกับข้อความนี้
ฉันอ่านแต่ไม่ได้ตอบสุดท้ายก็ไม่มีข้อความเพิ่มมาอีก สงสัยคงจะจำผิด
- ผู้เขียน
