บทที่ 8 ตัดสัมพันธ์
1080 คำ
ผมกับเกี่ยวติดต่อกันม่เรื่อยๆ ช่วงที่ปิดเทอมกลับไปบ้านน้า ผมจะไปหาเกี่ยวก้อยทุกวัน อยู่กับเธอมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างสบายใจ ดูเธอไม่งี่เง่า ไม่เซ้าซี้ แต่สถานะของเธอผมยังให้ได้แค่คู่นอนที่ถูกใจผมมาก ผมไม่สามารถตัดเธออกไปได้ อาจเพราะเธอยังถูกใจผมอยู่ จะปิดเทอม 2 ปวช.ปี 3 แล้วมันช่วงสอบเรียนต่อ ปวส.ปี1 ผมคงสอบต่อที่เดิม ปิดเทอมนี้ผมคงไปหาเธอเหมือนเดิม ช่วงปิดเทอมทีไร ผมกลับบ้านน้าตลอด จนนานาสงสัยจะขอตามผมไปด้วย
"วิน ปิดเทอมทีไรวินกลับบ้านน้าตลอด ที่นั่นมีอะไรดีเหรอทำไมชอบกลับจัง" นานาแต่ก่อนจะไม่งี่เง่า ตอนนี้เธอเอาแต่ใจมาก ผมก็ยอมเธอทุกอย่างแล้ว ผมเป็นผู้ชายมันต้องมีบ้างเรื่องผู้หญิง เมื่อก่อนเธอเข้าใจและไม่เคยว่า
"วินก็กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดวิน ญาติๆวินอยู่ที่นั้นหมด วินกลับไปช่วยน้าด้วย" เป็นความจริงที่ผมต้องไปเยี่ยมญาติอันนี้ไม่ได้โกหก
"ปิดเทอมนี้วินก็จะไปอีกใช่ไหม" ผมพยายามใจเย็นกับนานามาก ผมไม่อยากทะเลาะกับเธอ ถึงยังไงผมก็ยังรักเธอ
"อืม วินจองตั๋ว และโทรไปบอกญาติไว้แล้ว" อีกอย่างผมก็บอกเกี่ยวก้อยไว้ อยากไปเจอเธอมากๆ
"งั้นนานาจะไปด้วย วินคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม นานาก็อยากไปเยี่ยมญาติของวิน" ผมไม่รู้จะขัดนานายังไง ถ้าบอกไม่ให้ไปคงสงสัยอีก จะพยายามแอบไปหาเกี่ยวก้อยตอนที่นานาเผลอ อีกอย่างบ้านน้าอยู่คนละหมู่บ้านกับเกี่ยวก้อย คงไม่มีโอกาสเจอกัน เพราะเกี่ยวก้อยไม่ชอบออกจากบ้าน
"ถ้านานาอยากไปก็ตามใจ แต่มันไม่ค่อยสะดวกเหมือนอยู่ที่นี่นะ ถ้าไปแล้วร้องขอกลับไม่ได้ เพราะวินจองตั๋วกลับไว้แล้ว" ต้องบอกนานาว่าอาจจะลำบาก เผื่อนานาเปลี่ยนใจไม่ไปกับผม ผมอยากใช้เวลาอยู่กับเกี่ยวก้อยนานๆ เพราะกว่าจะได้เจอกัน แต่คราวนี้มีนานาจะไปด้วย
พอไปถึงบ้านน้า นานาก็ทำตัวติดผมตลอด จนหาเวลาออกไปหาเกี่ยวก้อยไม่ได้ ได้แต่แอบโทรคุย
"เกี่ยวก้อยวินมาถึงแล้วนะ แต่วินยังไม่มีเวลาไปหาเกี่ยวก้อยเลย ญาติมารวมตัวกันเยอะ วินก็เลยได้อยู่แต่บ้านน้า" ผมอยากจะไปหาเกี่ยวก้อยใจจะขาด แต่กลัวนานาจับได้ เดี๋ยวนานาก็จะไปก่อกวนเกี่ยวก้อย ผมยังไม่อยากเสียเกี่ยวก้อยไปตอนนี้
"วิน ไหนๆก็มาบ้านน้าแล้ว นานายังไม่ได้ออกไปไหนเลย วินพานานาออกไปเที่ยวบ้างสิ นานาอยากออกไปสูดอากาศ และดื่มด่ำกับธรรมชาติ" ใจหนึ่งผมไม่อยากออกไปไหนเลย กลัวเกี่ยวก้อยจะเจอ แต่ถ้าไม่พาไปไหนนานาก็จะมาหงุดหงิดใส่ผม ผมจึงพานานาออกไปนั่งรถเล่น พยายามหลบเลี่ยงบ้านเกี่ยวก้อย แต่ดันโชคร้ายเจอวัยรุ่นเจ้าถิ่นเข้ามาหาเรื่อง ผมจึงโดนทำร้ายบาดเจ็บ เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่าให้เกี่ยวก้อยฟัง กลัวเธอจะมาเยี่ยมที่บ้าน
ญาติๆรู้ข่าวจึงพากันมาเยี่ยมเต็มบ้าน แล้วสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นจริงๆ เกี่ยวก้อยกับรุ่นน้องของเธอที่ผมเคยแอบตามจีบ ตอนมาที่นี่ เธอรู้ได้ยังไงว่าผมบาดเจ็บ เธอมาพร้อมกับน้องคนนั้น และสิ่งที่น่าช็อกคือเธอเห็นนานา ที่นั่งอยู่ข้างผม นานากอดแขนผมแน่น ผมไม่กล้ามองหน้าเกี่ยวก้อย มันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก เหมือนนานาจะมีเซ้นซ์
"ที่วินกลับมาบ้านบ่อยๆ เพราะสาเหตุนี้ใช่ไหม ไปถึงไหนกันแล้ว วินจะเลือกนานาหรือว่าเลือกใคร นานาให้วินตัดสินใจ" ผมมองที่เกี่ยวก้อย ที่ตอนนี้นั่งมองผมกับนานาอยู่ไกลๆไม่กล้าเข้ามา แต่ผมเห็นสายตา ที่เหมือนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ ผมคงไม่ต้องพูดอะไร คงเป็นเกี่ยวก้อยที่ตัดสินใจแล้ว ผมคงไม่เหลือเกี่ยวก้อย เธอคงตัดสัมพันธ์ผมแน่นอน ผมรู้เกี่ยวก้อยคงไม่วิ่งแย่งผมกับใครแน่นอน
"วินคงไม่ต้องตัดสินใจอะไร นานาสบายใจได้เลย นานารู้มาก่อนใช่ไหม" ผมไม่รู้ต้องทำยังไง คงถึงเวลาต้องปล่อยเกี่ยวก้อย และถึงแม้ผมไม่อยากปล่อย เกี่ยวก้อยคงไปอยู่ดี สายตาที่แสดงว่าผิดหวังกับผม ไม่ปล่อยเธอวันนี้ วันหน้าต้องปล่อยอยู่ดี ผมมีนานาที่ผมรักมากๆอยู่แล้ว ผมแค่หลงเกี่ยวก้อย ถ้าถึงเวลานานาต้องมาก่อน
"ใช่นานาดูโทรศัพท์วิน และรู้ทุกอย่าง" ถึงขั้นเช็คโทรศัพท์ผม
เกี่ยวก้อยเดินออกจากบ้านไปโดยที่ไม่หันมามองผม ไม่คิดจะพูดอะไรกับผม จากวันนั้น ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเกี่ยวก้อย และเธอก็ไม่ติดต่อมา ผมเลือกนานา และทำเพื่อให้นานาสบายใจ ระหว่างทางมันเป็นแบบนี้บ่อยๆ แต่กับเกี่ยวก้อยผมรู้สึกมากกว่าทุกคนที่ผมทิ้งมา เหมือนใจห่อเหี่ยว เหมือนมันมีอะไรที่ขาดหายไป
"วินช่วงนี้ วินเป็นอะไรดูไม่ค่อยคึกคักเท่าไหร่ หรือเสียใจเรื่องผู้หญิงคนนั้น"
"วินไม่ได้รู้สึกอะไรนานาก็รู้ว่าวินรักนานาคนเดียว ถึงวินจะมีคนอื่นเข้ามาบ้าง นานาก็รู้จักวินดี วินแค่เอาสนุกๆแต่คนที่เป็นที่หนึ่งคือนานา เพราะฉะนั้นนานาอย่าคิดมาก ยังไงวินก็ต้องกลับมาหานานา" สุดท้ายผมต้องเลือกนานา
"แล้ววินยังจะกลับบ้านอีกไหม" นานาดูจะเป็นกังวลเรื่องของเกี่ยวก้อย
"วินคงไม่ได้ไปแล้ว วินต้องเตรียมตัวสอบเข้า ปวส.ให้ได้ เฉพาะเรื่องเรียนไม่มีเวลาทำอะไรแล้ว" เรื่องเกี่ยวก้อยจึงหายออกไปจากชีวิตผม เพราะตอนนี้ต้องสนใจเรื่องสอบเข้าให้ได้ก่อน
- ผู้เขียน
