Episode 07 “คริสเตียน การ์เตอร์ เจนเนอร์”
1364 คำ
Episode 07
Talk คริสเตียน
ยินดีที่ได้รู้จัก ผม คริสเตียน การ์เตอร์ เจนเนอร์ เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี ผู้ที่…อยู่กับพ่อชาวอิตาลีตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยได้เจอหน้าแม่เลยสักครั้ง ในส่วนของชื่อจึงไม่มีส่วนไหนที่มีความเป็นไทยอยู่เลย
ผมแต่งงานกับผู้หญิงไทยคนหนึ่ง ผมรักเธอมาก ณ ตอนนั้นเรียกได้ว่าผมเทิดทูนความรักสุดหัวใจ แต่สุดท้ายเธอก็หลอกผม เธอไม่เคยรักผมเลย เธอรักในอำนาจและเงินทองของผมต่างหาก แถมเธอยังเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผมอีกด้วย
และแน่นอน สิ่งนั้นก็รวมถึงลูกด้วยเช่นกัน
วันที่เธอรู้ตัวว่าตั้งท้อง เธอคนนั้นก็เลือกที่จะไปทำแท้งเพื่อเอาเด็กออก แต่ผมดันรู้เข้า เธอจึงไม่ได้ทำ ผมขอร้องเธอ เรียกได้ว่าแทบจะก้มกราบแทบเท้าเพื่อขอชีวิตลูกเลยก็ว่าได้ สุดท้ายเธอก็บอกว่า…
“สิบล้าน แลกกับชีวิตของเด็กคนนี้!”
เท่านั้นแหละครับ ผมก็รีบโอนให้เธอทันที…
แต่ผมโอนให้แค่ล้านเดียวก่อนเท่านั้น
เธอชอบเหลี่ยมใส่ผมอยู่เรื่อย ผมก็เลยโอนให้แค่หนึ่งล้านดักทางไว้ก่อน เอาไว้เมื่อลูกคลอดออกมาเมื่อไหร่ และลูกหย่านมแม่เรียบร้อยแล้ว เธอคนนั้นจะไปไหนก็ไป
ทุกอย่างก็เหมือนจะดี เราก็ดูตกลงกันได้ แต่สุดท้ายเธอก็เหลี่ยมใส่ผมจริงๆ เมื่อเธอคลอดลูกออกมา อีกเก้าล้านที่เหลือผมก็รีบโอนให้ แต่พอเธอคนนั้นได้เงิน เธอก็รีบหนีออกจากโรงพยาบาลทันที แถมยังขโมยลูกของผมไปอีก
ขโมยแล้วหนีไปอยู่ต่างประเทศ เอาลูกไปเลี้ยงที่นั่นเหมือนในนิยายทั่วๆ ไปมันก็น่าให้อภัยอยู่ แต่เอาลูกผมไปทิ้งในถังขยะเนี่ยสิ สารเลวที่สุดเลย!
เหตุผลแค่นี้คงสมเหตุสมผลมากพอที่ผมจะฆ่าเขาได้แล้วนะครับ
ฆ่าได้…อย่างไม่รู้สึกผิดเลยล่ะ
…หึ!
“ไม่ต้องกลัวนะ พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว” ผมจูงมือลูกสาวตัวน้อยเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ท่ามกลางบอดี้การ์ดทั้งหมดที่มี ที่กำลังยืนต้อนรับพวกเราอยู่ พวกเขาทำแบบนี้ก็เพราะอยากแนะนำตัวและทำความเคารพต่อลูกของผมก็เท่านั้น แต่ด้วยความที่เขายังเด็กมาก เขาก็เลยกลัว แทนที่จะยิ้มแย้มตอบไป “พวกเขาเป็นคนของพ่อ เขาจะไม่มีวันทำอะไรหนู”
“เขาน่ากลัวจังเลยค่ะ” กอดแขนของผมไว้แน่น “เขาจะกัดหนูไหมคะ งื้อ~”
“ไม่ค่ะ เขาจะไม่ทำอะไรหนู” ผมย่อลงไปเพื่ออธิบายให้ลูกได้เข้าใจ “คนพวกนี้เขาน่ากลัวแค่หน้าตาเฉยๆ แต่นิสัยใจคอจริงๆ พวกเขาใจดีและน่ารักมากๆ และที่พวกเขามายืนเรียงกันแบบนี้ ก็เพราะเขามาต้อนรับหนูไงคะ”
“ใช่ครับ” กรีซบอดี้การ์ดคนสนิทของผมพูดตอบ “พวกเราไม่มีพิษมีภัยอะไร”
“ฟังพ่อนะคะ”
“ค่ะ…” พยักหน้าเบาๆ
“คนเราทุกคน มีทั้งด้านดีและด้านที่ไม่ดี แต่จะตัดสินใครว่าเขาดีหรือไม่ดี ไม่ใช่เพราะหน้าตาของเขา บางคนหน้าตาน่ารัก ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ใจร้ายมากๆ ก็มี บางคนหน้าตาน่ากลัว เหมือนกับพวกพี่ๆ เขา” ผายมือไปที่บอดี้การ์ดคนอื่นๆ “แต่นิสัยดี ตลก เฮฮา ก็มีเหมือนกัน ดังนั้นหน้าตาไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าคนคนนั้นดีหรือไม่ดีค่ะ”
“โอเคค่ะ ต่อไปนี้หนูจะไม่กลัวพี่ๆ เขาแล้วค่ะ” พยักหน้าเข้าใจ “แล้ว…คุณแม่จะตามมาวันไหนเหรอคะ?”
“…” อ่า…อันนี้พูดไม่ออกเลยล่ะครับ
“ก็…จนกว่าคุณแม่เขาจะทำความสะอาดบ้านเสร็จน่ะ” ผมรักลูกของผมมาก แล้วเอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่อยากจะโกหกลูกด้วย แต่ก็นะ…ผมไม่อยากให้ลูกของผมเสียใจนี่หว่า~ “พอทำความสะอาดบ้านเสร็จเมื่อไหร่ คุณแม่ก็จะรีบตามมาทันทีค่ะ”
“โอเคค่ะ ถ้างั้นหนูจะมายืนรอคุณแม่ที่หน้าบ้านทุกวันเลย” ว่าจบ มินนี่ก็รีบวิ่งเข้าไปในตัวคฤหาสน์ทันที “บ้านใหญ่มากๆ เลย!”
“คุณหนูเขาติดแม่ เอ่อ…ผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะครับ” ปืนบอดี้การ์ดคนสนิทของผมอีกคนกระซิบมาที่ข้างหูเบาๆ ผมหยัดตัวลุกขึ้นและบิดตัวไปมาเล็กน้อย “มาถึงที่นี่ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นอีก พวกเขาคงจะผูกพันกันมากน่าดูเลยครับ”
“เด็กก็แบบนี้ เดี๋ยวพอผ่านไปสักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็ลืมได้เองแหละ ระหว่างนี้พวกแกก็ไปหาวิธีมาแล้วกัน” ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ทำยังไงก็ได้ให้ลูกสาวของฉันมีความสุขที่สุด เอาแบบที่มีความสุขมากๆ จนลืมผู้หญิงคนนั้นไปเลย เขาจะได้ไม่ต้องคิดถึงยัยนั่น เขาจะได้มีแค่ฉันคนเดียว”
“ครับนาย” บอดี้การ์ดทุกคนก้มหัวรับคำสั่ง จากนั้นผมจึงเดินเข้าไปหาลูก เพื่อพาเขาเดินไปยังสถานที่ต่างๆ ภายในบ้าน แนะนำให้เขารู้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มีอะไรบ้าง เพราะเขาจะต้องอยู่ที่นี่ในคฤหาสน์แห่งนี้กับผมตลอดไป
กลางดึกของคืนนั้น
ผมได้ให้แม่บ้านพาลูกสาวของผมไปเข้านอนก่อน ส่วนตัวผมก็เดินไปที่ห้องทำงานส่วนตัวที่ผมสร้างขึ้นไว้หนึ่งห้องในคฤหาสน์
พอทำงานเสร็จ ขณะที่กำลังเดินกลับห้องเพื่อที่จะเข้านอน ผมก็ดันได้เห็นประตูห้องของลูกสาวที่ปิดไม่สนิท แถมในห้องนอนนั้นก็ยังเปิดไฟไว้ด้วย
นั่นแปลว่ามินนี่ยังไม่หลับ…?
แอร๊ด!
“มินนี่…ตีสองแล้วนะ ทำไมหนูยังไม่นอนอีก” ผมเดินเข้าไปนั่งบนเตียงข้างๆ ลูก “หนูยังเด็กอยู่ ควรนอนพักผ่อนให้เยอะๆ นะ นอนได้แล้ว”
“หนูนอนไม่หลับค่ะ” มินนี่พูดตอบและหยัดตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ ผม “มินนี่คิดถึงคุณแม่ มินนี่อยากไปหาคุณแม่” เบ้ปากคว่ำปานจะร้องไห้
“ดูท่าทางมินนี่คงจะรักคุณแม่มากเลยนะ” มินนี่ไม่ได้พูดอะไรตอบ เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ ตอบกลับมาแทน “แล้วมินนี่รักพ่อบ้างไหมคะ?”
“รัก” พยักหน้าเบาๆ “หนูอยากเจอคุณพ่อมากๆ ค่ะ”
“ถ้ามินนี่รักพ่อ แล้วทำไมมินนี่ถึงเอาแต่ถามหาแม่ล่ะ” วันนี้ทั้งวันมินนี่พูดถึงแม่ตลอด ไม่มีสักวินาทีที่จะพูดถึงผมเลย แต่ผมไม่โกรธลูกหรอกนะครับ เพราะผมเข้าใจว่าทั้งชีวิตของมินนี่ในตอนนี้ เขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้นตลอด ส่วนผม แม้จะเป็นพ่อแท้ๆ แต่ผมก็เพิ่งเข้ามามีบทบาท ความผูกพันที่ลูกมีต่อผมมันยังไม่มากเท่ากับที่ลูกจะผูกพันกับผู้หญิงคนนั้น “หนูทำแบบนี้พ่อก็น้อยใจเป็นนะ”
“ขอโทษ~” พนมมือขึ้นพร้อมทำตาปริบๆ อ่า…ทำตาหวานน่ารักขนาดนี้ ใครบ้างที่จะไม่ใจอ่อนล่ะ แม่ง!
ชีวิตนี้นี่ไม่เคยชนะใครเลย!
โวะ
“หายน้อยใจก็ได้” ชี้มาที่แก้มของตัวเอง “แต่มินนี่ต้องหอมแก้มพ่อก่อน
ฟอด!
“น่ารักมาก~ ไหน…มาให้พ่อหอมบ้างสิ”
“ได้ค่ะ” ยื่นแก้มมาให้ ผมก็รีบหอมกลับทันที
ฟอด!
ขอโทษที่วันนั้นไม่สามารถปกป้องเขาจากแม่ที่ใจร้ายได้ แต่วันนี้ผมได้เขากลับคืนมาแล้ว และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากลูกไปจากผมอีก
ต่อให้ผมต้องตายผมก็ยอม
- ผู้เขียน
