Episode 06 "ไปอยู่กับคุณพ่อ"
1534 คำ
Episode 06
ก๊อกๆๆ!
“มินนี่ข๋า นี่คุณแม่เองนะคะ” เราเคาะอยู่สองสามที ไม่นานนักมินนี่ก็ออกมาเปิดประตูให้เรา
แอร๊ด!
“คุณลุงพวกนั้นเขากลับไปแล้วเหรอคะ?” เราไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ส่ายหัวเบาๆ
“มินนี่ฟังแม่นะคะ” กอดลูกสาวตัวน้อยไว้แน่นๆ “เดี๋ยวเราจะไปหาคุณหมอกัน ไปพิสูจน์อะไรบางอย่าง ไปกับพวกคุณลุงพวกนั้น แต่หนูไม่ต้องกลัวนะ แม่จะอยู่ข้างๆ หนูเองค่ะ” ว่าพลางลูบหัวมินนี่เบาๆ “หนูไม่ต้องกลัวนะคะ”
“ไปพิสูจน์อะไรเหรอคะ?” เอียงคอมองเล็กน้อย “แล้วเขาจะทำร้ายคุณแม่ของหนูไหม”
“ไม่ค่ะ เขาจะไม่ทำอะไรพวกเรา แต่มีข้อแม้ว่าพวกเราก็ต้องไปกับพวกเขา มินนี่ห้ามดื้อนะคะ”
“โอเคค่ะ มินนี่จะไม่ดื้อ” เมื่อมินนี่โอเค เราก็จูงมือมินนี่ไปขึ้นรถของคุณคริสทันที “มินนี่จะไป”
หลังจากนั้น พวกเราก็ไปที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งก็เป็นทางฝั่งของคุณคริสที่เป็นคนจัดหามา
คุณคริสบอกว่าเขาเลือกแบบที่ดีที่สุด และรวดเร็วที่สุด โดยแบบที่เขาเลือกจะรู้ผลภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง มันเป็นอะไรที่เร็วมากๆ ระหว่างนี้ที่ผลดีเอ็นเอยังไม่ออก เขาให้เวลาเราได้อยู่กับลูก ได้บอกลาลูกเป็นครั้งสุดท้าย
และเมื่อถึงเวลาที่ผลตรวจออกมาว่ามินนี่เป็นลูกของเขาเมื่อไหร่ เขาจะมาหาเราที่บ้านพร้อมผลตรวจ
และพามินนี่ไปจากเราทันที…
“อย่าลืมที่ตกลงกันล่ะ เมื่อผลตรวจออก ฉันจะเอาผลดีเอ็นเอมายืนยัน แล้วมินนี่จะต้องไปกับฉัน” ว่าจบ คุณคริสก็ขึ้นรถและจากไปทันที
“เฮ้อ…” เราเหลือบสายตาไปมองมินนี่เล็กน้อย จากนั้นจึงจูงมือมินนี่กลับเข้าไปในบ้าน
“คุณลุงเขาจะพามินนี่ไปไหนเหรอคะ?” มินนี่ดึงมือเราไว้ ขณะที่เรากำลังพาเขากลับเข้าบ้าน “แล้วคุณแม่จะได้ไปกับมินนี่ไหม?”
“เอาไว้เมื่อถึงเวลานั้นหนูก็จะรู้เองจ้ะ” เราย่อตัวลงพร้อมกับลูบหัวมินนี่เบาๆ “แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่ขอให้หนูรู้ไว้…ว่าแม่คนนี้รักหนูมากขนาดไหน”
“หนูก็รักคุณแม่เหมือนกันค่ะ” มินนี่ตอบและโน้มตัวเข้ามากอดคอเรา “หนูรักคุณแม่มากๆ รักมากที่สุดในโลกเลยค่ะ” จุ๊บแก้มเรา
“แม่ก็รักหนูเหมือนกัน” น้ำตาคลอ
กลางดึกของคืนนั้น
“หลับฝันดีนะคะคนเก่ง” เราลูบหัวลูกสาวตัวน้อยเบาๆ และไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ลูกด้วย “คุณแม่ไปนอนก่อนนะคะ”
“ฝันดีค่ะคุณแม่” มินนี่โบกมือลา เราเองก็โบกมือตอบกลับเขาด้วยเช่นกัน จากนั้นจึงปิดสวิตช์ไฟและเดินออกมาจากห้องของลูก
กริ๊ง!
กริ๊ง!
กริ๊ง!
Christian : ผลออกมาแล้ว
Christian : ดูให้เต็มตาซะ
Christian : ส่งรูป
ข้อความจากคุณคริสเตียนเด้งขึ้น เราอ่านแล้วแต่ยังไม่ได้ตอบ บวกกับยังไม่ได้เข้าไปดูในตัวรูปภาพที่เขาส่งมา เพราะกำลังพามินนี่เข้านอนอยู่ จนเมื่อเรากลับมาถึงยังห้องนอนของตัวเอง เราก็รีบกดเข้าไปดูรูปภาพที่คุณคริสส่งมา
ซึ่งมันก็คือผลตรวจดีเอ็นเอระหว่างเขาและมินนี่ และผลก็ออกมาว่า…
เขาคือพ่อแท้ๆ ของมินนี่จริงๆ
Christian : พรุ่งนี้เจอกัน ตอนสิบโมงเช้า
Christian : ฉันจะไปรับมินนี่มาอยู่ด้วย
“ฮึก!” เราทิ้งโทรศัพท์ลงพื้น พร้อมกับปล่อยโฮออกมา “ถึงเวลาแล้วสินะ อึก…ถึงเวลาที่จะต้องส่งลูกคืนให้กับพ่อที่แท้จริงแล้ว ฮือๆ”
ตอนแรกที่เราเจอมินนี่ในถังขยะ ใจเราก็อยากให้มีคนมาตามหามินนี่ไวๆ เอามินนี่กลับไปไวๆ แต่หลายวันผ่านไปก็ไม่มีใครมาสักที จนเราเลี้ยงเขามาถึงทุกวันนี้ ความคิดของเราก็เปลี่ยน เราอยากเลี้ยงมินนี่ตลอดไป อยากดูแลเขาแบบนี้ตลอดไป ภาวนาทุกวันขอให้ไม่มีใครมาตามหามินนี่ แต่สุดท้ายก็ดันมีจนได้
และมากกว่านั้นเขาก็จะมาเอาตัวมินนี่ไปอยู่ด้วยจริงๆ เรากำลังสูญเสียลูกไปอีกครั้ง
ถึงแม้ว่ามินนี่จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเราก็ตาม แต่เราเลี้ยงมาตั้งหลายปี เราก็รักของเรา และผลตรวจมันก็ออกมาชัดเจนขนาดนี้แล้ว เราคงหมดหวังแล้วจริงๆ
“ฮึก…ทำไมต้องเป็นแบบนี้ตลอดเลย ฮือๆ”
วันต่อมา
“เราจะไปไหนกันเหรอคะคุณแม่?” มินนี่หันมาถามเรา ขณะที่พวกเรากำลังยืนรอรถอยู่ รถของคุณคริสน่ะค่ะ “แล้วคุณแม่เก็บเสื้อผ้าหนูมาทำไม?”
“เรา…ฮึก!” สะอื้น “เราจะไปหาคุณพ่อกันค่ะ” เมื่อคืนเราก็ร้องไห้ไปเยอะแล้วแท้ๆ คิดว่าเช้ามาน้ำตาจะลดน้อยลง แต่เปล่าเลย เราก็ยังร้องหนักอยู่เหมือนเดิม “ที่มินนี่บอกว่ามินนี่อยากเจอคุณพ่อ มินนี่จะได้เจอแล้วนะคะ”
“เย้ๆ ไปหาคุณพ่อๆ” พอรู้ว่าจะได้เจอพ่อ มินนี่ก็กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างมีความสุข “หนูมีพ่อเหมือนกับเพื่อนๆ ด้วย หนูจะได้เจอพ่อแล้ว เย้ๆ”
“จ้ะ ฮึก…หนูมีพ่อ หนูไม่ใช่ลูกที่ไม่มีพ่อสักหน่อย” เราปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ และพยายามฝืนยิ้มออกมา เพื่อที่มินนี่จะได้ไม่สงสัยว่าเราร้องไห้ทำไม
ตลอดเวลาที่ผ่านมา มินนี่เฝ้าถามหาผู้เป็นพ่อตลอด และเราก็ไม่เคยตอบคำถามนี้ได้เลย เพราะไม่รู้ว่าจะตอบว่าพ่อของเขาทิ้งไป ซึ่งก็คืออีพี่เจฟ หรือจะตอบไปว่าแท้จริงแล้วมินนี่ไม่ใช่ลูกของแม่ แม่ก็ไม่รู้หรอกจ้ะว่าพ่อหนูคือใคร
แต่วันนี้เราตอบได้แล้วล่ะค่ะ เราตอบได้แล้วว่าพ่อของมินนี่คือใคร พ่อของมินนี่ชื่อคริสเตียน การ์เตอร์ เจนเนอร์ มาเฟียอิตาลีที่รวยมากๆ แล้วเขาก็พร้อมที่จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับมินนี่ ไม่ว่ามินนี่ต้องการอะไรเขาก็จะหามาให้ทุกอย่าง
ต่างกับแม่คนนี้…ที่ในบางครั้งก็ไม่สามารถให้ทุกอย่างกับเขาได้
บรื้น~
“คุณแม่ข๋า หนูกลัว~” พอคุณคริสมาถึง เขาก็ลงจากรถในทันที และเมื่อมินนี่เห็นเขา จากที่กระโดดโลดเต้นไปมาก็รีบวิ่งไปหลบหลังเราในทันที “คุณลุงคนนั้นมาอีกแล้ว”
“มินนี่…มาหาพ่อสิ” เขาย่อตัวลงเพื่อพูดคุยกับมินนี่ พร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้ารอรับมินนี่ “ไปกับพ่อนะ”
“ไปอยู่ด้วยกัน…”
“คุณแม่…” มินนี่ก้มหน้ามุ่ย และกอดขาเราไว้แน่นด้วยความกลัว คุณคริสไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่งสายตามาที่เรา บอกเป็นนัยๆ ให้เราจัดการ
“มินนี่ฟังคุณแม่นะคะ” เราแกะมือลูกออก และย่อตัวลงเพื่อที่จะอธิบายให้มินนี่ได้เข้าใจ “หนูไม่ต้องกลัวนะ คุณลุงคนนี้เขาใจดี และเขาก็จะไม่มีวันทำร้ายหนูด้วย เพราะเขาคือพ่อแท้ๆ ของหนู”
“ไม่มีพ่อดีๆ ที่ไหนเขาทำร้ายลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองหรอกนะ” ยื่นมือไปจ่อที่ตรงหน้ามินนี่ “พ่อขอโทษนะคะที่หายไปนาน ตอนนี้พ่อกลับมาแล้วนะ”
“ไปอยู่ด้วยกันกับพ่อนะคะ”
“แล้วคุณแม่ล่ะคะ? คุณแม่ไม่ไปด้วยกันเหรอ?” กอดแขนเราไว้และยังคงไม่ยอมไปกับคุณคริส “หนูอยากให้คุณแม่ไปด้วย”
“คือ…ตอนนี้บ้านเราสกปรกมากเลยค่ะ คุณแม่ต้องอยู่ทำความสะอาดบ้านก่อน” จูบลงไปที่หน้าผากของลูกเบาๆ “เดี๋ยวคุณแม่จะรีบทำความสะอาด และจะรีบตามไปนะคะ”
“จริงๆ นะคะ คุณแม่สัญญาแล้วนะ” มินนี่ชูนิ้วก้อยขึ้นมา เราพยักหน้าเบาๆ และยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับลูกแทนคำสัญญา
“เดี๋ยวคุณแม่ตามไปนะคะ” เกลี้ยกล่อมอยู่สักพัก มินนี่ก็ใจอ่อนยอมไปกับคุณคริส เรายืนมองมินนี่ขึ้นรถไปกับคุณคริส จนกระทั่งประตูรถปิดลง และรถเริ่มเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านของเรา เรายืนมองอยู่แบบนั้น พร้อมกับโบกมือลาเบาๆ ยืนอยู่ตรงนั้นจนรถของคุณคริสแล่นออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา “คุณแม่จะคิดถึงหนูตลอดไปนะ…อึก!”
“ฮึก…”
- ผู้เขียน
