Episode 05 "กล้า"
1029 คำ
Episode 05
“ฉันมาดีนะ ฉันมาตามหาลูกของฉัน ถ้าเจอฉันก็จะเอากลับ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาทำร้ายหรือฆ่าใคร ถ้าเธอเก็บลูกของฉันไปเลี้ยงก็พูดความจริงมา ทุกอย่างจะได้จบๆ” คุณคริสถอนหายใจออกมาเบาๆ “แต่ถ้าเธอโกหก ฉันก็อาจจะเปลี่ยนมาฆ่าเธอแทนก็ได้!”
“อึก!” สะดุ้งเฮือก
“ฉัน…เฮ้อ~” ถอนหายใจออกมาเบาๆ “ใช่ค่ะ ลูกของฉันตายไปตั้งนานแล้ว” สุดท้ายความจริงก็คือความจริงนั่นแหละค่ะ โกหกต่อไปก็มีแต่ผลเสีย ไม่มีใครหนีความจริงได้หรอก “พอหลังจากที่ลูกฉันตาย ฉันก็ทุกข์หนัก ฉันคิดถึงลูกมากๆ เกือบจะเป็นซึมเศร้าแล้วด้วยซ้ำ แต่ว่า…โชคชะตาก็ดันส่งเด็กทารกตัวน้อยๆ คนหนึ่งมาให้ เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับลูกของฉันเลย มีคนใจร้ายเอาเขามาทิ้งไว้ในถังขยะหน้าบ้าน ตอนแรกฉันก็รออยู่หลายวัน แต่ก็ไม่มีใครมาตามหาเขาสักที ฉันก็เลยรับเลี้ยงเขาเป็นลูก ตั้งชื่อให้เขาว่ามินนี่ แล้วก็ให้เขาใช้นามสกุลของฉัน”
“ตั้งแต่มีเขาเข้ามาโลกของฉันก็สดใสขึ้นมากๆ ฉันคลอดลูกออกมาได้ไม่กี่นาที ลูกของฉันก็ตายจากไปเสียก่อน ฉันไม่มีโอกาสแม้แต่จะให้นมเขา แต่พอมีมินนี่เข้ามา อายุก็ไล่เลี่ยกันกับลูกของฉัน เขาเอง…ก็คงจะโดนเอามาทิ้ง โดยที่ยังไม่ทันได้ดื่มนมจากอกแม่เลย ตัวฉันที่สูญเสียลูกไปก็เลยให้นมเขาแทน ฉันรักและผูกพันกับเขามากๆ เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ จนตอนนี้เข้าเรียนอนุบาลแล้ว”
“ถ้าคุณเป็นพ่อของเขาจริงๆ คุณอย่าเอาเขาไปได้ไหมคะ” เราเม้มปากแน่น พร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้ขอร้องเขา “ฉันเลี้ยงเขามาตั้งหลายปี ฉ…ฉันรักและผูกพันกับเขามากๆ คุณเห็นใจฉันเถอะนะคะ ให้เขาอยู่กับฉันที่นี่เถอะ แล้วคุณอยากจะมาหา อยากจะมาเล่นกับเขาทุกวันฉันก็ยอม แต่ฉันขอร้อง อย่าเอาเขาไปจากฉันได้ไหม ฉันเลี้ยงของฉันมาตั้งนาน ฉันก็รักเขาไม่ต่างจากที่คุณรักหรอก”
“ฉันคงยอมให้เธอทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” ยกขาขึ้นไขว่ห้าง “เพราะฉันก็ใช้เวลาอยู่หลายปีในการตามหาลูกของฉัน ฉันเกือบจะถอดใจไปแล้วด้วยซ้ำ ฉันเข้าใจว่าเธอเลี้ยงเขามาและผูกพันกับเขามากขนาดไหน แต่เธอก็ต้องเข้าใจฉันด้วย การที่เราจะตามหาใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ เราต้องทำใจไว้ด้วยว่าอาจจะตามหาไม่เจอ หรือเขาอาจจะตายไปตั้งนานแล้ว ฉันคงยอมให้เธอเลี้ยงเขาต่อไม่ได้หรอก ไปเอามินนี่ลงมาซะ ฉันจะพาเขากลับบ้าน”
“ท…ทำแบบนั้นไม่ได้นะ!” เรารีบวิ่งไปขวางทางลูกน้องทั้งสองของเขาในทันที “ถ้าอยู่ๆ คุณก็จะเอาตัวมินนี่ไปเลยแบบนี้น่ะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าเด็กจะตกใจกลัวขนาดไหน ที่อยู่ๆ ก็มีใครที่ไหนไม่รู้มาเอาตัวเขาไปจากแม่น่ะ! อีกอย่าง…คุณก็มีแค่คำพูด ไหนล่ะหลักฐาน! หลักฐานที่บอกว่าคุณคือพ่อแท้ๆ ของมินนี่ ถ้าไม่มีก็กรุณากลับไปค่ะ!”
“มินนี่เป็นลูกของฉัน! ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับไปกับฉัน!” เขาเดินเข้ามาจ้องหน้าเราเขม็ง แววตาของเขาน่ากลัวมากๆ แต่เราก็ต้องกัดฟันสู้ เพื่อความปลอดภัยของมินนี่ “ถอยไปซะ! ฉันไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แบบเธอ!”
“ฉันไม่ถอยค่ะ ฉันยอมรับว่ามินนี่คือเด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยง แต่ตัวคุณก็มีแค่คำพูดปากเปล่า เรื่องราวที่คุณเล่าจะเป็นความจริงไหมก็ไม่รู้! ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาเอาตัวมินนี่ไปเด็ดขาด ถ้าไม่มีหลักฐานมายืนยันความเป็นพ่อลูกที่แท้จริง แค่คำพูดมันยืนยันไม่ได้หรอกค่ะ!”
“งั้นเธอกล้าให้ฉันตรวจดีเอ็นเอไหมล่ะ!” บีบแขนเราแรงๆ “ถ้าเธอกล้า ฉันก็กล้าที่จะตรวจดีเอ็นเอ และถ้าผลออกมาว่ามินนี่เป็นลูกของฉันจริงๆ เธอก็ต้องยอมให้ฉันเอามินนี่ไปอยู่ด้วยตามสิทธิ์ที่ฉันควรจะได้ เธอกล้าไหมล่ะ!”
“ถ้าเธอกล้า…ก็รีบขึ้นไปเอาตัวมินนี่มา! ฉันจะพาไปตรวจเดี๋ยวนี้เลย!”
“ด…ได้! แต่ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าระหว่างทางคุณจะไม่ฆ่าฉันทิ้งน่ะ”
“ฉันไม่ใช่พวกหมาลอบกัด ถ้าฉันจะฆ่าแล้วชิงลูกไป ฉันยิงเธอทิ้งตั้งแต่ที่อยู่หน้าบ้านแล้ว” ว่าจบ เขาก็สะบัดมือออกจากแขนของเรา แขนของเราในตอนนี้ขึ้นเป็นรอยแดงก่ำที่เขาบีบ “ไปเอาตัวมินนี่มา!”
“ก…ก็ได้!” เราถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะขึ้นไปหามินนี่ที่ห้อง เพื่อพามินนี่ไปตรวจดีเอ็นเอที่โรงพยาบาล ถึงจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่ถ้าเขากล้าที่จะตรวจแบบนี้ ก็แปลว่าเขามั่นใจในระดับนึงเลยทีเดียวว่ามินนี่เป็นลูกของเขา และเขาเป็นพ่อจริงๆ ไม่ใช่ใครปลอมตัวมาขโมยเด็ก
แต่ถ้าเป็นไปได้ ถ้าฟ้ายังเข้าข้างเราและอยากให้มินนี่อยู่กับเราต่อ ก็ขอให้เขาไม่ใช่พ่อของมินนี่เถอะนะ
เราเลี้ยงมาตั้งนาน เราผูกพันกับมินนี่มากๆ ถ้าวันหนึ่งต้องส่งคืนพ่อแม่ที่แท้จริง มันก็แอบใจหายสุดๆ
และเราก็คงจะกลับสู่สภาวะซึมเศร้าเหมือนตอนนั้นอีก
เฮ้อ~
ขอให้ไม่ใช่เถอะนะ
สาธุๆ
- ผู้เขียน
