รักสวาทแม่สาวน้อย

ลาออก

บทที่5

ลาออก

งานพิเศษอะไรกันคุณปีเตอร์นั่งอมยิ้มพร้อมดื่มสาเก สายตาเจ้าเล่ห์จริงๆ คนๆ นี้ไว้ใจไม่ได้

ปีเตอร์: ผมแค่อยากให้คุณมาเป็นผู้ช่วยผม

ริน: พี่นีก็เป็นผู้ช่วยคุณไม่ใช่หรือคะ

ปีเตอร์: ผมกำลังทำธุรกิจใหม่ อยากได้ผู้ช่วยที่มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ

ริน: ธุรกิจอะไรคะ

ปีเตอร์: งั้นวันนี้คุณเข้าออฟฟิศพร้อมผมแล้วไปยื่นใบลาออกก่อนเลย

ริน: ลาออก!!! เดี๋ยวๆ รินจะออกได้ยังไงรินต้องทำงานหาเงินใช้หนี้คุณนะ

ปีเตอร์: ก็นี่ไงผมให้คุณมาทำงานให้ผม แต่ผมจะจ่ายเงินเดือนคุณปกติ

ริน: จ่ายปกติแล้วจะใช้หนี้ได้ไงคะ

ปีเตอร์: เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณเตรียมตัวให้พร้อมผมจะเข้าไปรับคุณตอน7โมงตรง คุณจะได้รู้จักผมและงานของผม

ริน: แต่....

ปีเตอร์: ถ้าคุณไม่ทำคุณก็หาเงินมาคืนผม 1,300,000฿ ภายใน3เดือน

ริน: 3เดือนรินจะไปหาจากไหน ลำพังเงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาทก็จะแย่อยู่แล้ว//น้ำตามาแล้วจ้าอีริน เวรกรรมอะไรของฉันเนี้ยฮืออออ

ปีเตอร์: เงียบได้ละ ผมถึงให้คุณมาทำงานกับผมไงเพราะเงินมันเยอะกว่างานที่คุณทำ

ริน: ค่ะ

ปีเตอร์: งานที่ผมให้ทำคือเลขาส่วนตัวผม ผมต้องเข้าทั้ง2บริษัท จะให้พี่นีทำก็คงไม่ไหวคุณเป็นผู้ช่วยพี่นีน่าจะเหมาะที่สุดแล้ว

ริน: ก็ได้ค่ะ ฉันเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ปีเตอร์: งั้นรีบกินจะได้ไปลาออก แล้วก็กลับไปเตรียมตัวแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อยนะ ผมไม่ต้องการมนุษย์ป้าแบบนี้

ริน: ค่ะ!!//มนุษย์ป้าเหรอ ใช่สิฉันมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดา แล้วฉันจะต้องทำยังไงล่ะ พอใจใช่ๆ เรื่องนี้พอใจเหมาะที่สุด

ออฟฟิศ

พี่นี: ลาออก!!!

ริน: ใช่ค่ะพี่นี คุณปีเตอร์ให้รินมาลาออก

พี่นี: รินไปทำอะไรทำไมคุณปีเตอร์ถึงให้รินลาออก

ริน: เรื่องมันยาวค่ะพี่นี

"เรียบร้อยหรือยัง"

ฉันรีบหันไปมองด้านหลังตอนนี้คุณปีเตอร์กำลังเดินออกมาพร้อมกับเอกสารในมือ

ริน: เรียบร้อยแล้วค่ะ

พี่นี: รินทำอะไรผิดพลาดหรือป่าวคะ พี่ต้องขอโทษแทนเด็กของพี่ด้วยนะ

ปีเตอร์: ผมให้เค้ามาเป็นผู้ช่วยที่บริษัทผม ผมไม่ไล่เธอออก เข้าใจนะครับ

พี่นี: ค่ะๆๆ พี่ตกใจหมดคิดว่ารินทำอะไรให้คุณปัเตอร์ไม่พอใจ

ปีเตอร์: เรียบร้อยก็ไปสิคุณ

ริน: รินขอตัวก่อนนะคะพี่นี ไว้ว่างๆ รินจะมาหานะคะ

ปีเตอร์: ทำอย่างกับจะไม่เจอกันเลย ยังไงคุณก็ต้องเข้ามาที่นี่อยู่แล้ว

ริน: ก็รินไม่รู้นี่คะ

ยัยบ๊องเอ้ยย ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังจะแต่งงานนะผมจะจับกดมันตรงนี้แหละ ผมมองสาวน้อยที่เดินหนีผมออกไป ฮ่าๆๆ แบบนี้ปั่นประสาทง่ายดี

ริน: งั้นรินขอตัวกลับก่อนนะคะ

ปีเตอร์: เดี๋ยว!!!

ริน: คะ?

ปีเตอร์: ผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้า

ริน: ไม่เป็นไรค่ะตอนเย็นรินนัดกับเพื่อนไปตลาดนัดแล้ว

ปีเตอร์: คุณงานของผมมันต้องพบปะผู้คน ผมเป็นถึงผู้บริหารนำเข้าอะไรรถ แต่เลขาแต่งตัวงานก๊อปตามตลาดนัดเนี้ยนะ

ริน: แต่ริน....//เงินล่ะ เงินๆๆๆ

ปีเตอร์: ค่าใช้จ่ายผมจัดการเอง

ริน: ไม่ดีกว่าค่ะ รินเกรงใจ

ปีเตอร์: ถือว่าผมให้ยืมแล้วกัน คุณทำงานแล้วค่อยมาใช้หนี้ผม

ริน: งั้นก็ได้ค่ะ

ห้างสรรพสินค้า

ริน: แบบนี้ดีไหมนะ //หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้ากระจก เดรสเรียบๆ หรูๆ แต่ยาวคุมเข่า

ปีเตอร์: ชุดนี้สิ "เดรสสั้นสุดเซ็กซี่"

ริน: คุณเข้ามาทำไมนี่มันเสื้อผ้าผู้หญิงนะ

ปีเตอร์: เป็นไรล่ะ

ริน: มันโป๊ไปค่ะ รินไม่ชอบ

ปีเตอร์: เฮ้อ แต่ผมชอบ น้องครับเอาชุดนี้ นี่ด้วย แล้วก็นี่อีก

สรุปคุณปีเตอร์จัดการเองหมด ทั้งรองเท้าเสื้อผ้า กระเป๋า ฉันต้องหอบหิ้วเหมือนคนบ้าวิ่งตามอยู่ด้านหลัง อะไรกันเนี้ยฉันมาทำอะไรที่นี่

ริน: พอแล้วค่ะ มันเยอะแล้วรินใส่ไม่หมดหรอกค่ะ

ปีเตอร์: แล้วแต่นะ

ริน: รินจะขนกลับหอหมดไหมเนี้ย มันเยอะเกินไป

ปีเตอร์: แล้วบ้านคุณล่ะได้เข้าไปดูหรือยัง

ริน: รินยังไม่ได้เข้าไปเลยค่ะ ยังกลัวไม่หาย

ปีเตอร์: ไม่มีใครมาทวงหนี้คุณหรอก ผมจ่ายไปหมดแล้วทั้งต้นทั้งดอก

ริน: วันที่รินต้องหนีออกมาคุณรู้มั้ย รินออกมาแต่ตัวไม่มีแม้แต่รองเท้า

ปีเตอร์: มันผ่านมาแล้วริน ตอนนี้คุณมีชีวิตใหม่แล้ว

ริน: ค่ะ //ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ ที่คุณปีเตอร์ยังให้โอกาสฉัน ทำให้ฉันรู้สึกมีคุณค่าในตัวเอง

ปีเตอร์: งั้นก็กลับเดี๋ยวผมไปส่ง

ริน: ค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ให้โอกาสริน

ปีเตอร์: มาเดี๋ยวผมช่วยถือ...

ในที่สุดผมก็เอาชนะใจเธอมาอีกขั้น แต่ไม่เข้าใจทำไมผมต้องรู้สึกดีกับเธอขนาดนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราจะได้อยู่ใกล้กันแล้วนะริน ถึงผมจะไม่ได้ครอบครองคุณแต่ขอแค่คุณอยู่ในสายตาผมก็พอแล้ว แม่สาวน้อย