ลาออก

920 คำ
บทที่5 ลาออก งานพิเศษอะไรกันคุณปีเตอร์นั่งอมยิ้มพร้อมดื่มสาเก สายตาเจ้าเล่ห์จริงๆ คนๆ นี้ไว้ใจไม่ได้ ปีเตอร์: ผมแค่อยากให้คุณมาเป็นผู้ช่วยผม ริน: พี่นีก็เป็นผู้ช่วยคุณไม่ใช่หรือคะ ปีเตอร์: ผมกำลังทำธุรกิจใหม่ อยากได้ผู้ช่วยที่มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ ริน: ธุรกิจอะไรคะ ปีเตอร์: งั้นวันนี้คุณเข้าออฟฟิศพร้อมผมแล้วไปยื่นใบลาออกก่อนเลย ริน: ลาออก!!! เดี๋ยวๆ รินจะออกได้ยังไงรินต้องทำงานหาเงินใช้หนี้คุณนะ ปีเตอร์: ก็นี่ไงผมให้คุณมาทำงานให้ผม แต่ผมจะจ่ายเงินเดือนคุณปกติ ริน: จ่ายปกติแล้วจะใช้หนี้ได้ไงคะ ปีเตอร์: เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณเตรียมตัวให้พร้อมผมจะเข้าไปรับคุณตอน7โมงตรง คุณจะได้รู้จักผมและงานของผม ริน: แต่.... ปีเตอร์: ถ้าคุณไม่ทำคุณก็หาเงินมาคืนผม 1,300,000฿ ภายใน3เดือน ริน: 3เดือนรินจะไปหาจากไหน ลำพังเงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาทก็จะแย่อยู่แล้ว//น้ำตามาแล้วจ้าอีริน เวรกรรมอะไรของฉันเนี้ยฮืออออ ปีเตอร์: เงียบได้ละ ผมถึงให้คุณมาทำงานกับผมไงเพราะเงินมันเยอะกว่างานที่คุณทำ ริน: ค่ะ ปีเตอร์: งานที่ผมให้ทำคือเลขาส่วนตัวผม ผมต้องเข้าทั้ง2บริษัท จะให้พี่นีทำก็คงไม่ไหวคุณเป็นผู้ช่วยพี่นีน่าจะเหมาะที่สุดแล้ว ริน: ก็ได้ค่ะ ฉันเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ปีเตอร์: งั้นรีบกินจะได้ไปลาออก แล้วก็กลับไปเตรียมตัวแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อยนะ ผมไม่ต้องการมนุษย์ป้าแบบนี้ ริน: ค่ะ!!//มนุษย์ป้าเหรอ ใช่สิฉันมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดา แล้วฉันจะต้องทำยังไงล่ะ พอใจใช่ๆ เรื่องนี้พอใจเหมาะที่สุด ออฟฟิศ พี่นี: ลาออก!!! ริน: ใช่ค่ะพี่นี คุณปีเตอร์ให้รินมาลาออก พี่นี: รินไปทำอะไรทำไมคุณปีเตอร์ถึงให้รินลาออก ริน: เรื่องมันยาวค่ะพี่นี "เรียบร้อยหรือยัง" ฉันรีบหันไปมองด้านหลังตอนนี้คุณปีเตอร์กำลังเดินออกมาพร้อมกับเอกสารในมือ ริน: เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่นี: รินทำอะไรผิดพลาดหรือป่าวคะ พี่ต้องขอโทษแทนเด็กของพี่ด้วยนะ ปีเตอร์: ผมให้เค้ามาเป็นผู้ช่วยที่บริษัทผม ผมไม่ไล่เธอออก เข้าใจนะครับ พี่นี: ค่ะๆๆ พี่ตกใจหมดคิดว่ารินทำอะไรให้คุณปัเตอร์ไม่พอใจ ปีเตอร์: เรียบร้อยก็ไปสิคุณ ริน: รินขอตัวก่อนนะคะพี่นี ไว้ว่างๆ รินจะมาหานะคะ ปีเตอร์: ทำอย่างกับจะไม่เจอกันเลย ยังไงคุณก็ต้องเข้ามาที่นี่อยู่แล้ว ริน: ก็รินไม่รู้นี่คะ ยัยบ๊องเอ้ยย ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังจะแต่งงานนะผมจะจับกดมันตรงนี้แหละ ผมมองสาวน้อยที่เดินหนีผมออกไป ฮ่าๆๆ แบบนี้ปั่นประสาทง่ายดี ริน: งั้นรินขอตัวกลับก่อนนะคะ ปีเตอร์: เดี๋ยว!!! ริน: คะ? ปีเตอร์: ผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้า ริน: ไม่เป็นไรค่ะตอนเย็นรินนัดกับเพื่อนไปตลาดนัดแล้ว ปีเตอร์: คุณงานของผมมันต้องพบปะผู้คน ผมเป็นถึงผู้บริหารนำเข้าอะไรรถ แต่เลขาแต่งตัวงานก๊อปตามตลาดนัดเนี้ยนะ ริน: แต่ริน....//เงินล่ะ เงินๆๆๆ ปีเตอร์: ค่าใช้จ่ายผมจัดการเอง ริน: ไม่ดีกว่าค่ะ รินเกรงใจ ปีเตอร์: ถือว่าผมให้ยืมแล้วกัน คุณทำงานแล้วค่อยมาใช้หนี้ผม ริน: งั้นก็ได้ค่ะ ห้างสรรพสินค้า ริน: แบบนี้ดีไหมนะ //หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้ากระจก เดรสเรียบๆ หรูๆ แต่ยาวคุมเข่า ปีเตอร์: ชุดนี้สิ "เดรสสั้นสุดเซ็กซี่" ริน: คุณเข้ามาทำไมนี่มันเสื้อผ้าผู้หญิงนะ ปีเตอร์: เป็นไรล่ะ ริน: มันโป๊ไปค่ะ รินไม่ชอบ ปีเตอร์: เฮ้อ แต่ผมชอบ น้องครับเอาชุดนี้ นี่ด้วย แล้วก็นี่อีก สรุปคุณปีเตอร์จัดการเองหมด ทั้งรองเท้าเสื้อผ้า กระเป๋า ฉันต้องหอบหิ้วเหมือนคนบ้าวิ่งตามอยู่ด้านหลัง อะไรกันเนี้ยฉันมาทำอะไรที่นี่ ริน: พอแล้วค่ะ มันเยอะแล้วรินใส่ไม่หมดหรอกค่ะ ปีเตอร์: แล้วแต่นะ ริน: รินจะขนกลับหอหมดไหมเนี้ย มันเยอะเกินไป ปีเตอร์: แล้วบ้านคุณล่ะได้เข้าไปดูหรือยัง ริน: รินยังไม่ได้เข้าไปเลยค่ะ ยังกลัวไม่หาย ปีเตอร์: ไม่มีใครมาทวงหนี้คุณหรอก ผมจ่ายไปหมดแล้วทั้งต้นทั้งดอก ริน: วันที่รินต้องหนีออกมาคุณรู้มั้ย รินออกมาแต่ตัวไม่มีแม้แต่รองเท้า ปีเตอร์: มันผ่านมาแล้วริน ตอนนี้คุณมีชีวิตใหม่แล้ว ริน: ค่ะ //ฉันรู้สึกดีขึ้นนะ ที่คุณปีเตอร์ยังให้โอกาสฉัน ทำให้ฉันรู้สึกมีคุณค่าในตัวเอง ปีเตอร์: งั้นก็กลับเดี๋ยวผมไปส่ง ริน: ค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่ให้โอกาสริน ปีเตอร์: มาเดี๋ยวผมช่วยถือ... ในที่สุดผมก็เอาชนะใจเธอมาอีกขั้น แต่ไม่เข้าใจทำไมผมต้องรู้สึกดีกับเธอขนาดนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเราจะได้อยู่ใกล้กันแล้วนะริน ถึงผมจะไม่ได้ครอบครองคุณแต่ขอแค่คุณอยู่ในสายตาผมก็พอแล้ว แม่สาวน้อย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม