รักสวาทแม่สาวน้อย

หมดหนี้สิน

บทที่4

หมดนี้สิน

เช้าวันหยุด รินต้องตื่นเช้าเพื่อไปช่วยแม่ของพอใจขายกับข้าว เพราะแม่จะเอากับข้าวมาให้เธอทุกวัน เธอจึงตัดบทไปช่วยขายกับข้าวดีกว่า เธอเกรงใจ....

แม่: วันนี้หมดไวดีนะแม่เก็บไว้ให้หนูรินก่อน

ริน: ถ้าขายได้ก็ขายเถอะแม่ไม่ต้องห่วงรินหรอกค่ะ

แม่: ทำงานก็เหนื่อยยังจะมาช่วยแม่อีก

ริน: สบายมากค่ะแม่ กลับไปค่อยไปนอนต่อ

แม่: แม่หนูติดต่อมาบ้างหรือเปล่าลูก

ริน: เฮ้อ....ไม่เลยจ่ะ หนูอดเป็นห่วงไม่ได้เลย..

แม่: ถ้าไม่ไปติดหนี้พนันก็คงไม่ต้องหนีขนาดนี้ บ้านก็กลับไม่ได้พาให้ลูกเดือดร้อนไปด้วย

ริน: หนูก็พยายามเก็บเงินอยู่แต่งานประจำคงไม่พอ ถ้าแม่มีงานอะไรแนะนำบอกหนูด้วยนะจ๊ะ

แม่: แม่จะถามเพื่อนๆ ให้แล้วกันนะลูก

ริน: งั้นหนูขอตัวก่อนนะแม่

แม่: โชคดีนะลูกอาทิตย์หน้าเจอกันใหม่

ฉันพยายามติดต่อแม่แต่ไม่มีวี่แววเลย ทำไมแม่ไม่ติดต่อฉันบ้างเลย เป็นห่วงนะรู้ไหม กลับถึงห้องทุกอย่างมืดสนิทฉันล้มตัวลงนอนแล้วค่อยๆ หลับตา แต่.....

กริ๊งง

เสียงโทรศัพท์ดัง

ริน: ฮัลโหลสวัสดีค่ะ

“คุณน้ำรินใช่ไหมครับ”

ริน: ใช่ค่ะน้ำรินพูดสายค่ะ

“แม่คุณให้ผมโทรหาตอนนี้อยู่ที่บ่อนxx”

ริน: ฮะ!! แม่

“ผมว่าคุณรีบมาดีกว่า ผมจะส่งโลเคชั่นให้ในไลน์คุณเบอร์นี้ใช่ไหม”

ริน: ใช่ค่ะ

ฉันรีบนั่งรถมาจนถึงบ่อนตามโลเคชั่น ภายนอกดูเหมือนร้านอาหารจีน แต่กลับมีรถจอดมากมาย

ริน: นี่บ่อนเหรอวะ

"คุณน้ำรินใช่ไหมครับ"

ริน: ค่ะ

“เชิญทางนี้ครับ”

ชายชุดดำเดินนำเข้ามาในร้าน ภายในมันร้านอาหารจีนมีลูกค้าแน่นเกือบทุกโต๊ะ ฉันเดินขึ้นมาชั้น3 ตอนนี้มีกลิ่นบุหรี่ พร้อมกับเสียงโวยวายดังออกมา

"แม่คุณอยู่ห้องนี้ครับ เชิญ"

ริน: ขอบคุณค่ะ

ในห้องมีผู้ชาย3คน กับแม่ฉันและเพื่อนของแม่อีก1คน ตอนนี้แม่ของฉันกำลังด่าทอกลุ่มชายชุดดำที่ยืนอยู่

ริน: แม่....//ฉันวิ่งไปกอดแม่ที่หายออกไปจากบ้านเกือบปี

ริน: พวกมันทำอะไรแม่หรือเปล่า

แม่: เปล่า มันแค่ต้องการเงินที่แม่ค้างไว้

"ริน"

ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก นี่มันเจ้านานฉัน...คุณปีเตอร์

ริน: คุณปีเตอร์....

ปีเตอร์:นี่แม่คุณเหรอ

ริน: ค่ะ!

ปีเตอร์: ซากูขอคุยด้วยหน่อย

ปีเตอร์กับซาเดินออกไปด้วยกันเหลือแค่คนคุมยืนหน้าประตูคอยมองพวกเราอยู่ ไม่นานซาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารหลายฉบับ

ซา: อ่ะป้า เซ็นซะ!!

ริน: เดี๋ยว เอกสารอะไรรินขอดูหน่อย แม่อย่าเพิ่งเซ็น

ซา: เชิญ!!

ในเอกสารระบุว่า ยกหนี้สินทั้งหมด1ล้าน3แสนบาท ให้กับนางแสงจันทร์ พร้อมระบุไว้ว่าห้ามนางแสนจันทร์เข้ามาเล่นการพนันที่บ่อนนี้และในเครือของอาซาทั้งหมด

ริน: หมายความว่าไงจะมายกหนี้เป็นล้านให้แม่ฉันง่ายๆแบบนี้คุณต้องการอะไรกันแน่

ซา: เธอก็ไปคุยกับเจ้านายเธอเองแล้วกัน เซ็นแล้วรีบออกไปจากบ่อนฉันได้แล้ว

แม่: ได้ๆ แม่รีบดึงเอกสารที่มือแล้วเซ็นชื่อลงไป

ซา: เท่านี้ก็จบ พูดมากอยู่ได้

ซาและลูกน้องเดินออกไปจากห้อง ฉันกับแม่และเพื่อนแม่เลยรีบออกมา ฉันมองหาเจ้านายแต่ไม่เจอ ฉันต้องขอบคุณเค้าแล้วเงินเดือนของฉันต้องโดนหักแน่ๆ กว่าจะครบล้านสาม คงหัวหงอกหรือไม่ก็ตายคาบริษัท

@หอพัก

ริน: พอแล้วนะแม่ หลังจากนี้แม่อย่าเข้าบ่อนอีกนะ

แม่: แกเป็นแม่ฉันหรือไงถึงมาสั่ง

ริน: แม่ถ้าวันนี้เจ้านายรินไม่จ่ายหนี้ให้จะเกิดอะไรขึ้น

แม่: รำคาญฉันหิวข้าวแล้ว ลงไปซื้อข้าวมาไป

ริน: กับข้าวบนโต๊ะนั่นไงแม่พอใจให้มา

แม่เดินไปนั่งทานข้าวฉันเห็นแล้วก็ยิ่งเครียด แม่ไม่มีท่าทีจะสลดลงเลย พรุ่งนี้ฉันต้องไปคุยกับเจ้านายให้ได้

วันต่อมา

ริน: พี่นีวันนี้คุณปีเตอร์เข้ามาหรือเปล่าคะ

พี่นี: เข้าบ่ายจ่ะ รินมีอะไรหรือป่าว

ริน: เปล่า...ค่ะ ขอบคุณค่ะ //ฉันเดินกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะจนเกือบ11โมง เป็นการทำงานที่ไม่มีสมาธิเอาซะเลย

พี่นี: รินจ๊ะ!! ริน....

พี่นีวิ่งหน้าตาตื่นมาพร้อมกับแฟ้มงาน สีหน้าดูไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

ริน: ค่ะพี่นี มีอะไรหรือเปล่าคะ

พี่นี: คุณปีเตอร์ให้รินเอาเอกสารไปให้ที่ร้านอาหาร×× ไปถูกไหมริน

ริน: ค่ะ รินรู้จัก

พี่นี: เร็วหน่อยนะริน เอกสารสำคัญ

ริน: ได้ค่ะ งั้นรินขอตัวก่อนนะคะ

ฉันรีบหอบหิ้วเอกสารนั่งวินมอไซค์มา15นาทีก็ถึงปลายทาง เป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ฉันเคยผ่านมาแต่ไม่เคยเข้าไปหรอกนะ แพงหูฉี่^^

"สวัสดีครับคุณผู้หญิงจองโต๊ะไว้หรือเปล่าครับ"

ริน: ฉันมาหาคุณปีเตอร์ค่ะ

"เชิญทางด้านนี้ครับ"

พนักงานของที่ร้านเดินนำมายังห้องอาหาร ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปคุณปีเตอร์ก็หันมามอง พร้อมกับดื่มสาเก เจอโหมดนี้เข้าไปฉันตายได้เลยนะ

ริน: สวัสดีค่ะ พี่นีให้รินเอาเอกสารมาให้คุณปีเตอร์

ปีเตอร์: เอามาสิ

ริน: นี่ค่ะ....คุณปีเตอร์คะคือรินอยากจะ....

ปีเตอร์: เวลางานผมไม่คุยเรื่องส่วนตัว

ริน: ค่ะรินขอโทษค่ะ

ฉันได้แต่นั่งเงียบเพราะเริ่มรู้สึกกลัว คุณปีเตอร์ก็เอาแต่เงียบอ่านเอกสารอยู่5นาที ก่อนปิดแฟ้มงานแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ยิ่งทำให้ฉันกลัวจนต้องก้มหน้ามองนาฬิกาที่ข้อมือ

ปีเตอร์: คุณอยากทานอะไรไหม

ริน: รินยังไม่หิวค่ะ// หิวจะตายอยู่แล้วคร้าาาคุณขาา

ปีเตอร์: งั้นผมสั่งให้แล้วกัน //น่ารักจัง ผมเผลอยิ้มมุมปาก เห็นเธอทำท่ากลัวก็นึกสนุก

ริน: ไม่เป็นไรค่ะ

ปีเตอร์: แม่คุณเป็นไงบ้าง

ริน: ตอนนี้ยังเงียบๆ ค่ะ อยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไร

ปีเตอร์: หางานทำสิ จะได้ไม่ต้องกลับไปเล่นการพนันอีก

ริน: รินพยายามแล้วค่ะ รินขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับเงินที่ช่วยแม่รินไว้

ปีเตอร์: ไม่เป็นไร ถือว่าผมช่วยคนของผม

ริน: อะไรนะคะ

ปีเตอร์: ก็คุณเป็นพนักงานของผม ผมก็ต้องช่วยสิ

ริน: รินจะหางานทำเพิ่มรินเกรงใจคุณ

ปีเตอร์: คุณก็มาทำงานพิเศษกับผมสิ ผมจ่ายหนักนะ

ริน: งานพิเศษ.....งานอะไรคะ