รักสวาทแม่สาวน้อย

ลุคใหม่

@หอพักพนักงาน

แม่: อีรินมึงเอาเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้ มึงทำไมใช้เงินเกินตัวขนาดนี้หะ!!

แม่ไม่ฟังฉันเลย หยิบไม้กวาดฟาดฉันไม่ยั้ง

ริน: แม่อย่ารินเจ็บ...รินไม่ได้จ่ายคุณปีเตอร์เขาซื้อให้ริน เขาให้รินไปทำงานเป็นเลขาเขาจ่ะแม่ ฮือออ

แม่: นั่นไงกูว่าแล้วมันต้องคิดไม่ซื่อแน่ๆ รู้งี้กูยกมึงให้เสี่ยซาตั้งแต่แรกนะดีแล้ว ป่านนี้กูเป็นคุณนายคุมบ่อยสบายๆ ไม่ต้องมานั่งทำดอกไม้บ้าบอให้มือพังหรอก อีลูกโง่!!!!

ริน: แม่พูดแบบนี้หมายความว่าไง แม่จะยกรินให้เสี่ยซาเหรอ แม่ทำได้ยังไง รินเป็นลูกแม่นะ

แม่: มึงไม่ต้องมาพูดอีริน มึงอีลูกเวร!!!

แม่หยิบกระเป๋าตังของฉันแล้วออกไปจากห้อง แม่ต้องไปบ่อนแน่ๆ ตอนนี้เนื้อตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด ทำไมแม่ไม่รักฉันบ้าง

เสียงนาฬิกาปลุก6โมงเช้า ฉันได้แต่นอนมองเพดานไม่มีแรงลุกไปไหน เนื้อตัวบวมแดง เขียวช้ำไปทั้งตัว แม่ยังไม่กลับมาเลยป่านนี้จะเป็นยังไงนะ แล้วฉันจะไปทำงานได้ยังไงเนื้อตัวเขียวขนาดนี้

ก๊อกๆๆ

"คุณ ตื่นหรือยัง คุณ ผมขอเข้าไปนะ"

ริน: คุณ //ฉันพยายามลุกไปหาคุณปีเตอร์แต่ลุกไม่ขึ้นจริงๆ

ปีเตอร์: เฮ้ย..รินทำไมคุณเป็นแบบนี้ ใครทำอะไรคุณ

ริน: คุณ..ฮื้อออ แม่...แม่

ปีเตอร์: ผมรู้แล้ว ผมถึงรีบมา

ริน: คุณรู้?

ปีเตอร์: เมื่อคืนแม่คุณกลับไปเล่นที่บ่อนเพื่อนไอ้ซา แล้วเอาโทรศัพท์คุณไปขายให้คนในบ่อน โชคดีที่เป็นคนของไอ้ซามันเลยโทรมาบอกผม

ริน: ฉันเหนื่อยจังเลยคุณ

ปีเตอร์: วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ ผมให้คุณหยุดพัก

ริน: แล้วงานของคุณล่ะ

ปีเตอร์: ผมให้ลูกน้องจัดการแล้วล่ะ ส่วนแม่คุณยังไม่มีท่าทีจะกลับ ไอ้ซามันก็ไล่ไม่ได้เพราะบ่อนนั้นไม่ได้อยู่ในความดูแลของมัน

ริน: ฉันอยากไปหาแม่

ปีเตอร์: สภาพแบบนี้ไปหาหมอเถอะ

ริน: ไม่เป็นไรรินโดนประจำเดี๋ยวก็หาย

ปีเตอร์: วันนี้คุณจะกินอะไรไหมผมจะสั่งมาให้

ริน: ไม่ค่ะ

ปีเตอร์: คุณ...

ริน: คุณรู้เรื่องที่แม่ฉันจะยกฉันให้เพื่อนคุณใช่ไหม

ปีเตอร์: คุณรู้เรื่องนี้ได้ไง

ริน: แม่บอกฉันเมื่อคืน

ปีเตอร์เล่าเรื่องทุกอย่างให้รินฟัง เธออึ้งกับคำพูดและการกระทำของแม่เธอ เธอได้แต่ร้องไห้ แม่ที่เลี้ยงเธอมาทำไมถึงไม่เคยรักเธอเลย

ริน: ขอบคุณนะคะที่ช่วยรินเอาไว้

ปีเตอร์: ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกเก็บแรงไว้ทำงานให้ผมเถอะ ผมจะให้คุณไปแยู่คอนโดกับผมนะ

ริน: รินไปไม่ได้หรอกค่ะ รินเป็นห่วงแม่

ปีเตอร์: คุณต้องทำงานแทบจะ24ชม. อีกอย่างแม่คุณเอาตัวรอดได้สบายอยู่แล้ว หมดตัวเมื่อไหร่ลูกน้องไอ้ซาจะพาแม่คุณออกมาทันที คุณก็จ่ายเป็นค่ากับข้าวค่าใช้จ่ายเล็กๆ น้อยๆ พอ ไม่ต้องให้เงินก้อน

สาวน้อยตรงหน้านอนฟังที่ผมพูดจนหลับไป ผมอยากจะเข้าไปนอนกอดเธอจริงๆ แต่ผมต้องหักห้ามใจตัวเอง

@เช้าวันใหม่กับงานใหม่

ริน: ชุดนี้หรอ? //เดรสลูกไม้ปกปิดรอยช้ำตามตัวแต่โชว์เนินออกอวบอิ่ม แถมรัดรูปอีกต่างหาก

พอใจ: รินทาปากสีชมพูอ่อนสิ ดูหวานเลย

พอใจช่วยหวีผมให้ฉันก่อนหยิบลิปสติกสีชมพูอ่อนให้ฉัน อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่คอยช่วยเหลือและอยู่เคียงข้างในวันที่ฉันรู้สึกแย่

พอใจ: ส่วนผมก็ปล่อยยาวแบบนี้แหละรินผมสวย ไม่มีผมเสียเลย

ริน: รินเขินจังเลยพอใจ ไม่เคยแต่งแบบนี้

พอใจ: รินบางอย่างมันก็ต้องยอมเปลี่ยนแปลงนะ เพื่ออนาคตที่ดี

ริน: เรารู้แต่เราแค่ไม่ชินกับงานใหม่ มันต้องรับผิดชอบมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย

พอใจ: เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองแหละ รินเก่งอยู่แล้วพอใจเอาใจช่วยนะ

ริน: ขอบใจนะ อุ๊ย! จะ7โมงแล้วรินไปก่อนนะ พอใจรินฝากเก็บของหน่อยได้ไหม

พอใจ: ได้ๆ รินรีบไปเถอะ ส่วนกับข้าวพอใจจะอุ่นไว้ถ้าแม่รินไม่มาเย็นรินก็อุ่นใหม่อีกรอบนะ

ริน: ขอบใจจ่ะ

รินรีบออกมารถเจ้านายสุดหล่อ วันนี้พี่วินมอไซค์และพนักงานที่พักอยู่ในหอ หันมามองรินตาเป็นมัน เดรสลูกไม้สีขาวรัดรูป โชว์เนินอก แถมยังแต่งหน้าเรียบๆ แต่ดูผู้ดีอีก

"พี่ริน"

ริน: เอ้าเค มาทำอะไรแถวนี้พักอยู่ที่หอนี้หรอ

เค: ผมมาทำธุระแถวนี้ครับ ได้ข่าวพี่ลาออกจากงานแล้วหรอ ผมจำพี่แทบไม่ได้เลยสวยมากครับ

ริน: ขอบใจจ่ะพอดีคุณปีเตอร์ให้พี่ไปทำงานใหม่แถมให้พี่เปลี่ยนลุคใหม่ด้วย

เค: แบบนี้นี่เอง ให้ผมไปส่งไหมครับ

"ไม่ใช่เรื่องของแกจะไปไหนก็ไป"

ริน: คุณปีเตอร์มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ

ปีเตอร์: ผมมาตั้งนานแล้วผมเข้าไปเคลียร์ค่าห้องของคุณมา ตั้งแต่วันนี้คุณต้องไปอยู่กับผม

เค: แล้วพี่ริษาละครับ

ปีเตอร์: ไม่ใช่เรื่องของแกมีอะไรจะทำก็ไปซะ

เค: ครับ!!!

เครีบเดินออกไปเลย แอบสงสารน้องนะทำไมคุณปีเตอร์ต้องไปดุน้องด้วย

ริน: ทำไมต้องดุน้องเคด้วยคะ

ปีเตอร์: จะทำไหมงานอ่ะ

ริน: เอ้าคุณ....รอก่อนสิ

คนอะไรแต่งตัวแล้วน่าขย่ำมาก ไม่ได้ๆ ผมมีเจ้าของแล้ว ระหว่างนั่งรถกลิ่นน้ำหอมของเธอทันทำให้ท่อนเอ็นของผมตื่นตัว ผมพยายามควบคุมสติอารมณ์เธอก็ชวนผมคุยเรื่องงาน จิตใจผมตอนนี้มันอยู่ที่เนินอกของเธอ เธอจะรู้ไหม