รักสวาทแม่สาวน้อย

เลี้ยงไม่เชื่อง

หลายวันผ่านไป

ปีเตอร์: รินวันนี้ผมจะพาคุณไปดูออฟฟิศใหม่

ริน: วันนี้วันหยุดรินนะ//ฉันตั้งใจจะไปเยี่ยมแม่แท้ๆ ดับฝันฉันอีกแล้วนะเจ้านาย

ปีเตอร์: ก็ไปดูออฟฟิศแล้วก็ไปเยี่ยมแม่คุณไง

ริน: จะดีหรือคะรินนั่งรถไปเองก็ได้

ปีเตอร์: ผมนัดลูกค้าแถวนั้นไว้พอดี

ริน: อ่อ....งั้นก็ได้ค่ะ

ออฟฟิศใหม่

ช่าง: คุณปีเตอร์ต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมครับ

ปีเตอร์: ตรงด้านหน้าผมอยากให้โล่งกว่านี้ ผมจะลงต้นไม้

ช่าง: ได้ครับผมจะให้ลูกน้องเคลียร์พื้นที่ให้

ปีเตอร์: ทางด้านหลังผมขอเพิ่มไฟหน่อยนะครับ

ช่าง: ได้ครับ

ฉันเดินสำรวจรอบๆ ตัวอาคาร3ชั้น รอบๆ มีแต่ต้นไม้ที่เตรียมลงดิน ส่วนใหญ่จะเป็นดอกมะลิ ฉันชอบมาก

ปีเตอร์:ชอบไหมคุณ

ริน: ค่ะ รินชอบดูแล้วสบายตาดี

ปีเตอร์: ผมลงทุนกับงานนี้ไปเยอะมาก

ริน: แล้วบริษัทรถล่ะคะ คุณจะทิ้งหรอ

ปีเตอร์: ผมมีน้องชายที่ยังต้องสอนงานในบริษัท กว่าจะไว้ใจได้ก็คงอีกนานบริษัทผมก็คงอยู่ตัวพอดี

ริน: รินไม่เคยรู้เลยว่าคุณมีน้องชาย

ปีเตอร์: ได้ไง คุณก็รู้จักน้องชายผมดีนะ

ริน: ใครเหรอคะ?

ปีเตอร์: เคไง

ริน: น้องเค!!

ปีเตอร์: ใช่ น้องชายผมเองแต่คนละแม่

ริน:แล้วทำไมคุณถึงให้น้องคุณไปทำงานระดับล่างแบบนั้นล่ะ

ปีเตอร์: การที่เราจะดูแลรับผิดชอบอะไร มันต้องรู้จักงานให้ถึงแก่นแท้สิคุณ เราต้องทำให้เป็นในทุกๆตำแหน่ง ก่อนที่ผมจะมีวันนี้ผมก็ไปอยู่บริษัทที่อเมริกา ผมเป็นพนักงานระดับล่างก่อนด้วยซ้ำแถมที่นั่นไม่มีใครรู้จักผมเลย ผมโดนโขกสับสารพัด

ริน: รินเข้าใจแล้วค่ะ

ปีเตอร์: อาทิตย์หน้าผมต้องกลับอเมริกาแล้ว

ริน: อ่าว...แล้วงานที่นี่ละ

ปีเตอร์: ผมให้คุณดูแลตัดสินใจแทนผมได้เลย มีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอด ผมไว้ใจคุณ

ริน: รินจะทำให้ดีที่สุดค่ะ

"ผมต้องกลับไปทำหน้าที่ว่าที่สามีของริษาแล้ว แต่ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย คนของผมบอกว่าริษาแทบไปกินอยู่ที่บ้านของมาดาม เธอคงโกรธที่ผมทำแต่งานไม่มีเวลาโทรหาเธอเลย ผมยอมรับช่วงเวลาที่ผมอยู่กับริน...ผมแทบไม่อยากเดินออกไปไหน ถ้ามันคือความรักมันก็เป็นรักที่ไม่ถูกต้อง"

อเมริกา

ผมลงจากเครื่องก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที แต่ริษาไม่อยู่ จากสภาพภายในบ้านคิดว่าริษาคงไม่อยู่หลายวันแล้ว ผมจึงให้ลูกน้องขับรถพาไปบ้านของมาดาม และก็เป็นไปตามคาดรถของผมที่ริษาเอาไว้ใช้จอดอยู่ในบ้านของมาดาม

ปีเตอร์: รออยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันเข้าไปเอง//ผมหันไปบอกลูกน้องที่ตามมา

กลิ่นคาวคละคลุ้งอยู่ทั่วบริเวณบ้าน เสียงกรีดร้องครางกระเส่าดังลงมาจากด้านบน ผมเดินขึ้นไปถึงห้องโถงขนาดใหญ่ที่ชั้น2 เห็นร่างของริษากำลังเคลื่อนย้ายบนแก่นกายผู้ชายคนหนึ่ง แล้วอีก2คนกำลังนัวเนียบนเต้าของเธอ ผมกำหมัดแน่นก่อนจะเดินไปกระชากริษาลงมาจากเตียง

"กรี๊ดดดดด เตอร์คุณมาได้ไง!!"

ปีเตอร์: กูไม่อยู่มึงทำตัวร่านขนาดนี้เลยหรอริษา //ผมอดใจไม่ไหวตบเข้าหน้าริษาอย่างแรง จนชายทั้ง3คนรีบหยิบเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไป

ริษา: เตอร์ริษาขอโทษ ริษาไม่ได้ตั้งใจ ฮืออ

ปีเตอร์: กุญแจรถผมอยู่ไหน "ผมพูดเสียงเรียบ ภายในมันสั่นคลอนไปหมด"

ริษา: ไม่ริษาไม่ให้คุณไป ฮือออ ขอร้องนะเตอร์ริษาขอโทษ

ปีเตอร์: ผมถามว่ากุญแจรถผมอยู่ไหน!!!

ฮืออๆๆๆๆ

ริษา: ไม่ ไม่ อย่าทิ้งริษาไปนะคะเตอร์

ปีเตอร์: ผมให้เวลาคุณ2วัน กลับไปเก็บของแล้วออกไปจากบ้านผมซะ!!!

ริษา: ไม่ริษาไม่ไปไหนทั้งนั้น ริษาจะอยู่กับคุณ ริษาจะแต่งงานกับคุณ เราจะมีลูกด้วยกันไงคะเตอร์ ให้โอกาสริษานะคะ ฮืออออ ริษาขอโทษ....

ปีเตอร์: คุณยังกล้าพูดคำนี้อีกหรอ....คุณทำกับผมขนาดนี้

ปีเตอร์สบัดริษาจนกระเด็นไปอีกทางแล้วหยิบกุญแจรถในกระเป๋าของเธอ ก่อนจะขับออกมาด้วยความเร็ว

"คุณทำกับผมอย่างนี้ได้ไงริษา"

หลังจากวันนั้นปีเตอร์ประกาศขายบ้านทันที ริษาเข้ามาเก็บของแล้วขอไปอยู่กับมาดามชั่วคราว ส่วนปีเตอร์บินกลับไทยมากินอยู่ที่บาร์ไม่ได้ออกไปไหนเลย

วิน: มึงไหวหรือป่าว

เตอร์: กูไหว

วิน: ริษาไม่น่าทำกับมึงขนาดนี้เลย

เตอร์: เลี้ยงไม่เชื่อง!!!

วิน: แล้วบัตรเครดิตของมึงที่ริษาใช้ละ

เตอร์: กูอายัดหมดแล้ว

วิน: ดีแล้วที่มึงไม่ทำอะไรริษา

เตอร์: ถ้ากูมีปืนกูก็ยิง

วิน: แล้วงานมึงละมึงต้องนึกถึงอนาคตตัวเองสิ

เตอร์: กูเหนื่อยว่ะ ยังไม่อยากกลับไปทำงาน

วิน: แล้วกับน้องริน มึงคิดอะไรกับน้องเค้าหรือป่าว

เตอร์: น้องเค้าก็ดีแต่กูไม่มั่นใจ

วิน: ขนาดตอนนั้นมึงมีริษาอยู่ยังเอาเงินเป็นล้านไปปลดหนี้ให้แม่น้องริน มึงไม่ได้หวังอะไรในตัวน้องเลยหรือไง

"ผมได้แต่นั่งเงียบคิดอะไรหลายๆอย่าง นี่ก็3วันแล้วตั้งแต่ที่ผมกลับมาจากอเมริกา ผมนอนพักอยู่ที่บาร์ของผม แถมยังเมาทุกวัน งานการไม่ได้ทำ ทิ้งให้รินรับผิดชอบงานอยู่คนเดียว"

คอนโด

ฉันนั่งมองวิวด้านนอกกระจกแสงไฟในเมืองมันสวยจริงๆ คิดถึง..... อุ้ยย ไม่ได้นะรินเธอห้ามคิดอะไรแบบนี้อีก เพราะอีกไม่นานเจ้านายก็ต้องไปแต่งงานกับคุณริษาแล้วอาจจะพากันมาอยู่ที่นี่ พอมีลูกน้อยฉันก็ต้องออกไปอยู่ที่อื่น ฟ้าคงกำหนดมาให้เป็นแบบนี้......