รักสวาทแม่สาวน้อย

เซ็กส์หมู่

คอนโด

ริน: คุณพารินมาทำไมที่นี่คะ

ปีเตอร์: ก็ทำงานไง

ริน: นี่มันคอนโดนะ

ปีเตอร์: บริษัทผมเพิ่งเริ่มตั้งยังไม่ทันได้เปิดตัว ออฟฟิศก็ยังไม่เสร็จ

ริน: รินเกรงว่ามันจะไม่เหมาะอีกอย่างคุณกำลังจะแต่งงาน ถ้าเราอยู่กันสองต่อสองแฟนคุณจะมองเราว่ารินเป็นผู้หญิงที่ชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านนะคะ

ปีเตอร์: ผมยังไม่ได้แต่งงาน อีกอย่างผมเอาคุณมาทำงานใช้หนี้ไม่ได้ให้คุณมาเป็นเมียผม "ถึงแม้จะอยากได้ก็เถอะ"

ริน: แล้วรินจะนอนตรงไหน จะใช้ชีวิตยังไง

ปีเตอร์: เยอะและคุณอยากรู้ก็ตามผมมาสิ

ฉันเดินตามผู้ชายร่างสูงขึ้นลิฟท์มาชั้น16 ก่อนจะเข้ามาในห้องสุดหรูที่มองเห็นวิวได้ไกลมาก กลางวันยังสวยขนาดนี้กลางคืนจะสวยขนาดไหน.....

ปีเตอร์: ห้องของคุณอยู่นี่ลองเข้าไปดูสิชอบไหม มีอะไรขาดเหลือก็บอกนะเดี๋ยวผมให้แม่บ้านออกไปซื้อให้

ริน: คือรินต้องกลับไปเอาของใช้

ปีเตอร์: ผมให้เพื่อนของคุณเก็บเรียบร้อยแล้ว อีก2ชั่วโมงคนของผมจะเข้าไปขนของ

ริน: แล้วแม่รินล่ะ รินทิ้งแม่ไม่ได้หรอกนะ

ปีเตอร์: เพื่อนผมให้ลูกน้องไปส่งแม่คุณที่บ้านเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้แม่คุณต้องกลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน เล่นบ่อนไหนก็มีปัญหา คงไม่มีใครให้เข้าไปเล่นหรอก

ริน: รินหวังว่าแม่คงจะเลิกจริงๆ

ปีเตอร์: คุณไม่ต้องห่วงผมส่งคนคอยไปดูแม่คุณแล้วไว้ว่างๆ คุณก็กลับไปเยี่ยมแม่คุณได้ ผมไม่ห้าม

ริน: ขอบคุณค่ะ

ปีเตอร์: ขอบคุณ? พูดเป็นอยู่แค่นี้หรอ

ริน: รินไม่รู้จะใช้คำพูดไหนแล้วค่ะ คุณให้ชีวิตใหม่กับริน..รินต้องตอบแทนคุณให้ได้

ปีเตอร์: งั้นก็ดี....นี่ห้องของผม แต่คุณห้ามเข้าไปเด็ดขาดถ้าผมไม่อนุญาต

ริน: ค่ะ

ปีเตอร์: นี่โต๊ะทำงานของคุณ ช่วงนี้เราคงต้องอยู่ทำงานที่นี่ก่อน จนกว่าออฟฟิศจะเสร็จ

ริน: ค่ะ

ฉันยืนเก็บแฟ้มเอกสารจัดหมวดหมู่เข้าชั้น แต่คุณปีเตอร์เดินเข้าห้องไป คงพักผ่อนละมั้ง ฉันหยิบยอดงบประมาณมาดูถึงกับตกใจ บริษัทเพิ่งก่อตั้งแต่ยอดคนสั่งซื้อเกือบสิบล้าน จะรวยไปไหนหน้อ.....

//ปีเตอร์//

เธอจะรู้ไหมริน ยิ่งผมอยู่ใกล้คุณผมยิ่งมีอารมณ์ คุณทั้งสวย ทั้งหอม อยู่กับผมนะน้ำริน....อย่าไปเป็นของใครเลยนะ ร่างของชายหนุ่มล้มหงายลงบนที่นอนก่อนถอนหายใจ....นี่ผมต้องทนอยู่แบบนี้จริงๆ เหรอ.... ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้สึก

ทางด้านฝั่งริษา ที่กำลังปาร์ตี้ริมสระกับกลุ่มของมาดามอย่างสนุกสนาน เธอชอบการใช้ชีวิตในแบบของเธอมากกว่าไปนั่งทำงานรอรับเงินเดือน วันนี้เธอได้ขึ้นมาอยู่ในจุดสูงสุดแล้ว

ริษา: วู้วววว สุดยอดเลยคร้าาา

มาดาม: ช่วงนี้ปีเตอร์ไม่ติดต่อมาเลยเหรอ

ริษา: งานยุ่งค่ะมาดาม เพิ่งเปิดบริษัทใหม่

มาดาม: แบบนี้คงเหงาแย่สิ

ริษา: ก็มีบ้างค่ะ

มาดาม: เอ้าหนุ่มๆ มาบริการคุณริษาหน่อยซิ

หนุ่มๆ ทั้ง5คนเข้ามารุมล้อมริสา ใช่ว่าเธอจะเกรงกลัวแต่เธอกลับคล้องคอพวกนั้นเข้ามากอด บทรักที่เธอต้องการและห่างหายถูกปลดปล่อยไปกับชายหนุ่มทั้ง5คนอย่างดุเดือด

มาดาม: ขอให้มีความสุขกับงานที่ฉันจัดให้เธอนะ

ริษาถูกหนุ่มๆ อุ้มมานอนพาดอยู่ขอบสระก่อนบรรเลงจูบอย่างดูดดื่ม 2คนช่วยกันดูดคลึงเนินอก อีกคนลงไปในสระพร้อมจับขาของเธอแยกออกจากกัน ก่อนจะลงไปชิมน้ำจากหยาดทิพย์ อีก2คนเธอใช้มือทั้งสองสาวท่อนเอนแล้วสลับกันชิมอย่างเสือตะครุบเหยื่อ

ค่ำคืนอันแสนสุขที่เธอได้ลิ้มลองทำให้เธอติดอกติดใจ จนต้องใช้บริการเด็กๆ ของมาดามอยู่บ่อยครั้ง จนทำให้เธอเริ่มรู้สึกขาดหายจากปีเตอร์ไปเลย

คอนโด

ฉันลงมือทำกับข้าวเองเพราะไม่รู้จะไปซื้อที่ไหน จะโทรสั่งก็ไม่มีเงินจ่ายเจ้านายก็หายเข้าห้องไป3ชม.แล้ว

ปีเตอร์: คุณทำอะไรน่ะ

ริน: อุ้ย คุณปีเตอร์ รินขอโทษค่ะพอดีรินเห็นว่ามันเย็นแล้ว รินจะทำกับข้าวให้คุณทานค่ะ

ปีเตอร์: ผมให้คุณมาทำงานเป็นเลขานะไม่ใช่แม่บ้าน

ริน: คือรินทำงานเสร็จแล้วค่ะ เหลือแต่รอคุณมาตรวจ

ปีเตอร์: งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันคุณก็จัดโต๊ะรอเลย

ริน: ค่ะได้ค่ะ

ฉันจัดโต๊ะอาหารให้เจ้านายแต่จู่ๆ เจ้านายของฉันกับนุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวทำให้ฉันเห็นเรื่อนร่าง อู้ววขาววว ซิกแพคและรอยสักที่แขนด้านซ้าย มันเป็นรอยสักที่สวยมาก ซีดดด อีรินน้ำลายไหลคร้าาา

ปีเตอร์: มองอะไร

ริน: เอ่ออออ....รินขอโทษค่ะ คือ....

ปีเตอร์: ไม่เคยเห็นรอยสักเหรอ "ผมเผลออมยิ้มให้เธอแต่เธอหน้าแดงแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เวลาเธอเขินน่ารักกว่าตอนเธอยิ้มอีกแหะ"

ริน: รินจัดโต๊ะให้คุณแล้วรินขอตัวนะคะ

ปีเตอร์: เดี๋ยว "ผมคว้าแขนเธอไว้ก่อนจะสบตากับเธอ"

ริน: คะ....."ตายๆๆๆ อีรินตายแน่"

ปีเตอร์: นั่งทานข้าวกับผมก่อน

ริน: ไม่ดีมั้งคะ รินตักแยกไว้แล้วค่ะ

ปีเตอร์: ผมสั่ง!! "ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ เธอรีบเบี่ยงหน้าหนีผมทันที"

ริน: ค่ะๆๆ เดี๋ยวรินไปหยิบจานมาเพิ่มก่อนนะคะ

ปีเตอร์: ก็แค่นั้น "ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนเดินกลับเข้าห้องไปแต่งตัวให้เรียบร้อย"

"กับข้าวอร่อยดีนะ" ผมรําพึงรําพันอยู่คนเดียว

ริน: พอทานได้ไหมคะ

ปีเตอร์: ดีกว่ากินดินหน่อยอ่ะ //ยิ้มในใจแต่ยังคงเก็กอยู่บอกไปเดี๋ยวเหลิง

ริน: งั้นคราวหลังสั่งมาทานเอานะคะรินไม่ทำให้แล้ว//ปากแบบนี้กินดินแหละเหมาะสุดแล้ว

ปีเตอร์: ผมล้อเล่นหน่า คิดมากไปได้ คุณทำอร่อยใช้ได้เลยทำให้ผมทานทุกวันได้ไหมครับ //ผมยิ้มให้เธอเจอลูกอ้อนนี้ไปเป็นไงล่ะ

ริน: ถ้าคุณไม่ใช้งานรินจนตายก่อนนะคะ

ปีเตอร์: โหปากเหรอเนี้ย ผมจะไปใช้งานอะไรขนาดนั้น

ริน: ใครจะไปรู้เกิดคุณโขกสับริน เหมือนอีเย็นในละครหลังข่าวขึ้นมาจะทำไง

ปีเตอร์: คุณดูหนังมากเกินไปหรือเปล่าฮ่าๆๆ

ริน: ทานให้หมดเลยรินอิ่มแล้ว

ปีเตอร์: อ่าวทำไมอิ่มละ.....คุณทานไปนิดเดียวเองนะ

ริน: รินกลัวอ้วนค่ะ^^

ปีเตอร์: มันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วมั้ง//ผมพูดเบาๆ ก่อนตักข้าวเข้าปาก

ริน: คู๊ณณณณ!!!!!

กับข้าวมื้อนี้อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยทานมาเลย ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขให้ผมนะครับ