โรงนอน
1237 คำ
"เอาละวันนี้เธอไปพักผ่อนได้พรุ่งนี้เธอต้องออกไปวิ่ง และซ้อม ยิงปืน การต่อสู้และ ดูและคลังอาวุธ "
"พรุ่งนี้ ได้ค่ะ" ฉันยอมรับแล้วเดินตามทหารนายหนึ่งที่รออยู่ก่อน ตามไปยังที่นอนของฉัน
"เอ่อ~ นี้ที่ไหนคะ?" ฉันหันไปมองแล้วหันหน้ากลับมามองนายทหารอย่างงงๆ ที่นี่เป็นโรงนอนกว้างที่มีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด มีแต่ผู้หญิง
เตียงนอนที่นี่แบ่งเป็นสองชั้น มีหนึ่งคนต่อหนึ่งชั้นมีทั้งเด็กวัยรุ่นผู้ใหญ่และวัยชรา
"ที่นี่จะรวยจะจนก็ต้องนอนที่นี่กันทั้งนั้นแหละ"เขาพูดออกมาพร้อมทั้งเดินนำฉันไปที่เตียงที่อยู่ชิดกำแพงทางออกอีกฝั่ง
ฉันได้นอนชั้นล่างส่วนชั้นบนยังว่างอยู่ ฉันหันมองซ้ายมองขวานึกสงสัยบางอย่าง
"พี่ค่ะ ถ้ามีคนในนี้ติดเชื้อทำไงคะ"
"ก็ปิดประตูใหญ่แล้วฆ่าทิ้งให้หมด"เขาพูดทั้งหันไปมองด้านบนที่มีทหารคอยมองความเรียบร้อยที่อยู่ด้านล่าง ซึ่งฉันเองก็มองตามสายตายองเขาไป
ฉันก็เห็นมาเยอะนะเรื่องฆ่ากันแต่ก็อดหวั่นไม่ได้จริงๆ
"ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องกลัวหรอกน้อง ที่นี่ไม่สามารถมีผู้ติดเชื้อเข้ามาได้หรอก"นายทหารคนดังกล่าวเอ่ยกับฉันเพราะเห็นใบหน้าฉันถอดสีเล็กน้อย
"เอาละพี่ไปละพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวออกกำลังกายได้เลย"
"เออเดี๋ยวก่อนค่ะพี่ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"มีอะไรก็ว่ามา"
"พี่รู้จักนายทหารชื่อดินไหมคะ เขาออกไปเอาเสบียงก่อนหน้านี้เพิ่งกลับเข้ามาที่ค่ายเมื่อวาน"
"อืม ดินเหรอ คนชื่อดินมีเยอะแยะเลยนะ แต่คนที่กลับมาเมื่อวาน น่าจะเป็นผู้กองดิน ทำไมมีอะไรเหรอ"
"หนูอยากพบเขาพอจะไปหาได้ไหมคะ"
"ผู้กองดินส่วนใหญ่จะดูแลเรื่องผู้อพยพเสบียงอาวุธและเสบียงอาหาร เราเองก็ดูและอาวุธนิ เดี๋ยวก็เจอกัน" นายทหารตอบมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลายิ้มแค่ตอนขำฉันตอนที่ฉันหน้าถอดสีนั่นแหละ
"อ่อ ขอบคุณค่ะ"
"เขาจะกลัวฉันไหมนะ" ฉันล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่เขาเตรียมไว้ให้ถึงมันจะไม่ได้นิ่มเหมือนเตียงฉันแต่ก็พอนอนได้
"พี่ค่ะพี่คะ" มีมือเล็กๆ มาดึงฉันให้ตื่น ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"ว่าไงคะ สาวตัวน้อย"
"ไปกินข้าวกันค่ะ"
"กินข้าว?" ฉันหันไปมองคนที่กำลังเดินเรียงแถวกันออกไปด้านนอก
"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"เด็กตัวน้อยส่งยิ้มกว้างมาให้ฉันอย่างไร้เดียงสา
ฉันลุกยืนขึ้นแล้วเดินตามพวกเขาไปด้านนอกมาถึงโรงอาหารขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะ วางเป็นแถว มีคนต่อแถวเพื่อกินข้าวจำนวนมาก หลายๆ แถว ฉันพยายามหันไปมองรอบๆ เพื่อว่าจะเจอคนที่รู้จักรวมทั้งนพ และ ดิน
"ปึก" เสียงเคาะอาการลงบนจานข้าวของฉันในถาดหลุม
"พี่ค่ะ หนูนั่งด้วยคนนะคะ"เสียงหนูน้อยคนเดิมเอ่ยกับฉัน
"นั่งสิจ๊ะ แล้วนี่แม่ของหนูไปไหนละ"
"แม่หนูตายแล้วค่ะ" เด็กสาวตัวน้อยก้มหน้าลงเล็กน้อยสีหน้าเศร้าลงถนัดตา
"พี่ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำใจได้แล้ว" เด็กสาวส่ายหัวไปมาพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองสุดๆ ฉันเข้าใจความรู้สึกของหนูน้อยได้ดีเพราะฉันเองก็เสียพ่อกับแม่ตั้งแต่ยังเล็ก
"อะ อันนี้พี่ให้"
"แล้วพี่สาวละค่ะ"
"พี่ไม่ค่อยชอบกินนะ"
"งั้นขอบคุณนะคะ" เด็กน้อยนิ่งไปสักพักก็ยิ้มร่าแล้วเอ่ยขอบคุณออกมาดวงตาเปล่งประกาย จนฉันต้องยิ้มออกมาเพราะความน่ารักและฉลาดของหนูน้อยตัวเล็ก
"เอ๊ะ!"
"อะไรหรือคะพี่สาว"
"พี่เจอคนรู้จักนะ หนูนั่งกินไปก่อนนะเดี๋ยวพี่มา" ฉันรีบลุกแล้วเดินตรงไปหาผู้ชายที่ใส่เสื้อยืดสีขาวนุ่งกางเกงสีดำขายาว
"นพๆ " นพหันซ้ายหันขวาเพราะมีคนเรียกชื่อเขา เขารู้สึกคุ้นหูมากกับเสียงเรียกจนสายตาปะทะเข้ากับร่างกายบอกบางหน้าสวยผิวพรรณดีที่ก่อนหน้านี้คือผู้ร่วมทางของเขา
นพถอยหลังออกสองสามเก้าเพราะรู้ว่าวิชุดาโดนกัดแล้ว
หมับ! วิชุดาคว้าแขนของนพพร้อมทั้งปิดปาก
"ฉันไม่ติดเชื้อ" วิกล่าวออกไปก่อนที่นพจะโวยวายออกมาให้เธอตกอยู่ในอันตราย
"วิ จริงเหรอวิ" นพมองวิพร้อมทั้งส่งสายตาสำรวจร่างกายอีกฝ่าย
"จริงสิจ๊ะโกหกทำไม"
"แล้ววิมาได้ไง"
"เรื่องมันยาว เอาเป็นว่านพไปนั่งกินข้าวกับวิโต๊ะนั้นปะ" นพพยักพร้อมทั้งเดินตามวิไปตายสายตากก็ยังไม่หยุดสำรวจร่างกายของวิ
"นั่งก่อนสิ"
"อืม"
"แล้วนพเห็นดินไหม" วิเอ่ยถามก่อน
"ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากกลับมายังไม่เจอดินเลย"
"เห็นพี่ทหารบอกว่าดินดูแลคลังอาวุธกับเสบียง วิว่าเดี๋ยวเราก็คงเจอ"
"อืม แล้วสรุปวิรอดมาได้ไงอะ"
"วิไม่ได้โดนกัด"
"อ้าว ดินบอกวิโดนกัดเขาว่าเขาเห็นกับตา"
"จุ๊ๆ เบาๆ สิ เดี๋ยวก็โดนเป่าหัวจนได้" เสียงวิกระซิบให้อีกฝ่ายลดเสียงลง
"ตอนแรกก็เข้าใจว่าโดนกัด แต่จริงเป็นเลือดของซอมบี้ที่หยดมาโดนแขนนะ เลยคิดว่าตัวเองโดนกัด" วิเลือกที่จะโกหกเพราะไม่แน่ใจว่าควรบอกดีหรือไม่
"เออแล้วนี่วิเอาผ้าอุดหูทำไมอะ"
"อ่อ พอดีวิไม่ชอบเสียงดังนะ เลยอุดหูไว้"
"แล้วได้ยินเสียงเราเหรอ ขนาดวิพูดกับเรายังเกือบไม่ได้ยินเลย"
"ได้ยินสิหูเราดีนะ " วิหัวเราะออกมากลบเกลื่อน
"แล้วมานอนคืนแรกเป็นไง"
"หลับสบายสุด ๆ สงสัยนพจะเหนื่อยเกิน"นพหัวเราะออกมาทำให้วิขำไปด้วย
"เหมือนกันเมื่อกี้วิก็เผลอหลับ"
"เออแล้ววิมายังไง"
"อ่อ วิเห็นรถเสบียงอีกคันจอดอยู่พอซอมบี้เผลอเลยโดดขึ้นรถมานะก็เลยมาถึงอย่างที่เห็น"
"วิเก่งมาเลยนะ นพยอมรับเลย ถ้านพอยู่คนเดียวปานนี้คงตายไปละ"
"ไม่หรอกน่า เออนี่นพ น้องสาวตัวน้อยเพิ่งรู้จักกันวันนี้เองน้องบัว" วิพูดพลางหันหน้าแล้วยิ้มหวานส่งให้สาวตัวน้อยที่เอาแต่จ้องเธอกับนพ คุยกันเหมือนอยากรู้เรื่องราวของวิอีกคน
"สวัสดีจ้าคนสวยพี่ชื่อนพนะครับ"
"สวัสดีค่ะ พี่นพ พี่นพเป็นแฟนพี่วิหรือคะ"
"ห่ะ! ปะเปล่าจ๊ะ พี่กับพี่วิเป็นเพื่อนกันค่ะ"นพเอ่ยพูดกับสาวตัวน้อยพร้อมทั้งบีบเสียงให้ดูน่ารักน่าฟังขึ้น ให้เด็กสาวไม่เกร็งเวลาคุยกับเขา
"เมื่อกี้เห็นพี่นพกับพี่วิพูดถึงพี่ดิน ใช่พี่ผู้กองดินไหมคะ"
"ใช่ค่ะ หนูรู้จักด้วยหรือคะ"
"รู้จักค่ะ พี่ดินเอาขนมมาฝากหนูบ่อยๆ ค่ะ"
"จริงหรือคะ" ฉันได้แต่ลูบหัวกับความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าตัวน้อย
- ผู้เขียน
