บทบาทและหน้าที่
1465 คำ
"ปี๊บ ปี๊บๆ "
"อื้อ หนวกหูจัง"
"พี่สาวๆ ตื่นได้แล้วค่ะ"
"อ้า ตื่น แล้วจ้าตื่นแล้ว" ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ปรับสายตาให้โฟกัสเข้ากับเสียงเรียก
"สาวตัวน้อยตื่นเช้าจังค่ะ" ยิ้มสดใสของสาวน้อยที่ยืนจับขอบเตียงกำลังจ้องมองฉัน ทำให้ฉันอดยิ้มตามเธอไม่ได้เลยจริงๆ
"จะพาพี่ไปไหนอีก"
"หนูไม่ได้พาค่ะ"
"แต่คนนู้นพาไปค่ะ" ฉันมองตามนิ้วมือเล็กๆ ที่ชี้ไปยังจุดทางออก
มีทหารหลายนายยืนรอพวกเราอยู่ ทุกคนตื่นจากที่นอนเดินเรียงแถวกันออกไป บางคนก็เพิ่งตื่นเหมือนกับฉัน
"เขาไปไหนกันแต่เช้าค่ะ"
"ไปออกกำลังกายค่ะ"
"อ่อ ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลยเหรอ" ปกติฉันก็ตื่นเช้านะแต่ไม่ขนาดนี้
"งั้นไปค่ะ" ฉันลุกจากเตียงเดินออกไปด้วยกางเกงขาสั่นกับเสื้อยืดที่ฉันมี
เสื้อผ้าฉันมีนะแต่ว่าเอาติดตัวมาน้อย ดีนะที่มันเป็นกระเป๋าเป้ไม่หลุดไปตอนวิ่งหนีซอมบี้
ฉันเดินตามเพื่อนๆ และนายทหารไปยังลานกว้าง เขาให้พวกเราตั้งแถวตอน ตอนละห้าสิบคน มีสิบแถว
"เหมือนที่เห็นทหารวิ่งกันในทีวีเลยแฮะ"ฉันบ่นพึมพำ
ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ บางคนหอบบางคนหยุดวิ่งกลางคันโดยเฉพาะคนที่มาใหม่
แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด ฉันไม่ปกติจริงๆ แหละ สนามกว้างขนาดนี้แถมให้เราวิ่งตั้งยี่สิบรอบ กลับไม่รู้สึกเหนื่อยลมหายใจก็ปกติ
แฮ็กๆ แฮ็ก~
"นะ น้อง น้อง"
"ค่ะ เรียกหนูหรือคะ?"
"อืม" เสียงหายใจหอบ ของคนที่มาสะกิดเรียก เขาคงจะเหนื่อยหน้าดูเลย
"น้องไม่เหนื่อย เหรอ พี่เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
"อ่อ เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ ตอนอยู่บ้านหนูออกกำลังกายหนักๆ แบบนี้บ่อย" ขอโกหกหน่อยนะป้า อย่าว่าหนูนะ ฉันได้แต่ทำหน้ากระอักกระอ่วนตอบป้าที่ขี้สงสัยไป
"มิน่าล่ะ ดูชิลล์จัง"
"คุณป้านี่วัยรุ่นจังนะคะ" ฉันพูดเบาๆ ให้ตัวเองได้ยิน อิอิ^^
"ไป เราไปกินข้าวกัน"
"เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ ป้าชื่อดาวนะ แล้วหนูชื่ออะไร"
"หนูชื่อวิชุดาค่ะเรียกวิเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"ฉันเดินไปพูดไป
"เอ่อ ป้าค่ะเดี๋ยวหนูไปรับเด็กน้อยก่อนนะคะ"
"เด็กน้อย?"
"ใช่ค่ะ รอแป๊บนะคะ" คุณป้าพยักหน้าให้ฉัน ฉันเลยรีบเดินไปรับใยตัวน้อยแก้มป่องที่วิ่งกับเพื่อนๆ ตัวน้อยด้วยกัน
"อะ พี่สาวมาแล้ว"^^
"ไง รอนานไหม"
"ไม่ค่ะ" ฉันยื่นมือไปให้หนูน้อยจับหนูน้อยจับที่นิ้วก้อยแล้วเดินตามฉันมา
"นี่คุณป้าดาวจ๊ะ"
"เรียกป้าว่ายายดาวก็ได้นะลูก" ป้าดาวดูจะเอ็นดูเจ้าตัวเล็กมากลูบหัวใหญ่เลย
"แล้วหนูชื่ออะไรคะ?"
"หนูชื่อบัวค่ะ" เด็กน้อยตอบเสียงใสแจ๋วโดยนิ้วเล็กๆ ยังเกาะนิ้วของฉันอยู่ตลอด
"น่ารักจังเลยนะคะ"
"ฮิ ฮิ ฮิ" เสียงหัวเราะคิกๆ ของเจ้าตัวน้อยหยอกล้อกับคุณป้าดาวตลอดทางทำให้ฉันลืมความโหดร้ายที่พึ่งเจอได้เยอะเลย
"วิ!!" เสียงตะโกนของนพดังลอดมา นพโบกมือให้เรา อยู่หน้าห้องโรงอาหาร
"อ้าว นพมารอนานยัง"
"ไม่นานหรอก"นพยิ้มให้ฉันและน้องดาว
"นี่ป้าดาว ฉันเพิ่งเจอป้าเมื่อกี้ตอนที่วิ่งนะ"
"สวัสดีครับคุณป้า ผมนพครับ"
"จ้าพ่อหนุ่มรูปหล่อ" ป้าดาวยิ้มรับบวกเอ็นดูนพที่นพยกมือไหว้เขาอย่างสวยงาม
"ปะ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"นพเอ่ยชวนทุกคน
"อืม"
"เกร็งๆ แกรก" เสียงช้อนกระทบชามข้าวดังไปหมดขนาดอุดหูยังแสบแก้วหูเลย ฉันได้แต่บ่นในใจ
"แล้วนี่ เขาจะให้วิไปไหนต่อ"
"เรายังไม่แน่ใจเลย เมื่อวานเขาบอกว่าออกกำลังกายซ้อมมวย ยิงปืนแล้วก็ไปดูแลคลังอาวุธ"
"ห่ะ ดูแลคลังอาวุธ?"
"ทำไมได้ดูแลคลังอาวุธละ"
"อ่อ ก็คือเรามีบริษัทของตัวเองนะ แฮะๆ ที่บ้านเราเปิดบ่อน ผับ แล้วก็ค้าอาวุธสงครามนะ " ฉันได้แต่ทำหน้าแหยๆ เพราะการค้าอาวุธสงครามคืองานผิดกฎหมายที่ปกติต้องจับฉันเข้าตารางไปละ
"ห่ะ!!! ค้าอาวุธ?" นพตกใจสุดขีดถึงกับช็อกไปเลย
"ชูว์~ เบาๆ สิ อยากให้ฉันโดนเป่าหัวหรือไงหะ"
"ก็ฉันตกใจนี่หน่า"นพที่ได้สติกลับมาเริ่มพูด
"งั้นเธอก็เป็น พวกมาเฟียใช่มะ"
"อืม" ฉันตอบในลำคอ
"โอ้ว!!" ฉันรีบเอามืออุดปากนพก่อนที่จะพ้นคำพูดออกมาให้คนอื่นตกใจ ฉันอุตส่าห์พูดกระซิบกับเขาละนะ เดี๋ยวแม่เบิร์ดกะโหลกซะเลยนิ
เราสองคนคุยกันไม่นานก็ต้องแยกกันเพื่อไปตามหน้าที่ของตัวเอง
พี่ทหารประกาศหน้าที่โดยไล่เรียงกันไป ถ้าเขาประกาศเรียกปลูกผัก คนที่ทำหน้าที่นี้ก็จะลุกขึ้นแล้วเดินตามนายทหารที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดาษในโรงอาหารไป
"คลังอาวุธ!!" เสียงเรียงจากทหารที่ทำหน้าที่ประกาศพร้อมกับนายทหารที่ยกมือขึ้น
"ฉันต้องเดินไปหาเขาสินะ" ฉันบ่นพึมพำ และหันหน้าไปหาสาวน้อยพยักหน้าให้เธอว่าฉันไปละนะ
"เอ๊ะ!!!" ฉันหันซ้ายหันขวา หลังจากละสายตาจากเด็กน้อยแก้มป่อง
"ทำไมมีแค่ฉันละ?" ฉันเดินไปถึงพี่ทหารแบบงงๆ ว่าทำไมมีแค่ฉันคนเดียว พี่แกก็ไม่รออะไรเลยพอฉันมาถึงนางก็เดินนำไปเลย
ฉันรีบเดินตามให้ทัน พี่เขา ไม่รู้จะรีบไปไหนนักหนา
"พี่คะ พี่คะ" พี่เขาหันมามองฉันที่วิ่งมาเสมอตัวเขา
"ว่าไงครับ?"
"ทำไมมีแค่หนูละค่ะ"
"ดูแลคลังอาวุธก็มีแค่เรานั่นแหละ เรามาเฟียเก่าไม่ใช่เหรอไม่มีใครเขาทำอาชีพแบบเราเหรอนะ ถึงมีก็คงตายหมดไม่รอดชีวิตมานี่หรอก" ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แม่เจ้า นี่รู้กันทั้งกองพันแล้วไหม
"อ่อ ค่ะ"ฉันยิ้มแหยๆ ให้พี่ทหารไป
"ที่นี่หรือคะ คลังอาวุธ"ฉันแหงนหน้ามองป้ายที่เขียนอยู่ทั้งๆ ที่เห็นก็ยังถามย้ำเพื่อความมั่นใจ มันเป็นเหมือนโกดังขนาดใหญ่
"ครืด~" เสียงประตูเหล็กหนาๆ เปิดออกให้เห็นสิ่งของที่อยู่ด้านใน
"ฉันว่าที่บ้านฉันมีเยอะแล้วนะที่นี่เยอะกว่าอีก"ฉันบ่นพึมพำ แต่พี่ที่มาด้วย ดันได้ยิน
"ก็ต้องเยอะกว่าสิ ของกองทัพที่ขนมาจากทุกภาคส่วนมารวมไว้ที่นี่ทั้งหมด" ฉันหันหน้าไปมองคนที่พูด แล้วนึกขึ้นได้ว่ากูพูดอะไรออกไปวะเนี่ย
"เดี๋ยวพี่พาไปพบผู้กองดิน"
"ผู้กองดินหรือคะ?"
"ใช่ เราต้องทำงานกับเขา"
"แล้วผู้กองดินรู้เรื่องไหมคะว่าหนูจะมา"
"ไม่แน่ใจว่าอ่านรายงานหรือยังนะ" พี่ทหารตอบออกไปอย่างไม่แน่ใจเพราะปกติผู้กองดินหากไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรมาก กว่าจะอ่านเอกสารที่ส่งมาก็หลายวันหรือไม่อ่านเลยด้วยซ้ำ
"แล้วพี่ทำอยู่ที่นี่ไหมคะ"
"ทำครับ พี่จ๋าวินเป็นลูกน้องของผู้กองดิน"
"หนูชื่อวิค่ะ"
"ครับ..... อ้า ถึงละ" จ๋าวินเปิดประตูเข้าไปโดยเคาะก่อนที่จะเปิด
ด้านในมีโต๊ะทำงานอยู่สามโต๊ะซึ่งมีเอกสารกองเต็มไปหมด ส่วนโต๊ะตรงกลางมีผู้ชายสวมใส่ชุดทหารเต็มยศก้มมองเอกสารโดยไม่สนใจผู้ที่เดินเข้ามาเลยสักนิด
"รายงานครับผม" เสียงรองเท้าคอมแบท กระทบกันจนเกิดเสียงพร้อมทั้งตะเบ๊ะฝ่ามือให้ผู้เป็นนายที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้า
เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองนายทหารที่เข้ามารบกวนด้วยท่าทางเรียบนิ่งเพื่อรอฟังสิ่งที่กำลังจะได้ยิน
"ผมจ๋าวินได้นำคุณวิผู้ดูและคลังอาวุธและเสบียงมาแล้วครับผม"จ๋าวินยืดอกตัวตรงรายงานผู้เป็นนาย
"ตามสบายเถอะ" เขาพยายามมองหาคนที่บอกจะมาดูแลคลังอาวุธร่วมกันกับเขา
จ๋าวินเข้าใจความหมายจึงเบี่ยงตัวออกไปอีกทางเพื่อให้คนเป็นนายเห็นเธอชัดๆ
"รบกวนเงยหน้าขึ้นหน่อยครับ" ดินสั่งออกมาด้วยท่าทางเรียบนิ่งไม่เหมือนตอนที่พบกันด้านนอกที่ดูสบายๆ
- ผู้เขียน
