เปลี่ยนที่กินข้าว
1172 คำ
"จ่าวิน เอางานไปสอนคุณวิหน่อย"
"ครับผม" จ่าวินเดินไปรับเอกสารกองโตจากเจ้านาย แล้วเดินมาวางที่โต๊ะที่ว่างเปล่าอีกตัว
"อันนี้โต๊ะทำงานของคุณครับ"
"ค่ะ"
"เชิญนั่งครับ" ฉันนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะของฉัน มันเป็นโต๊ะไม้ที่มีแผ่นกระจกวางอยู่ด้านบนอีกแผ่น
ฉันนั่งลงตั้งใจฟังการอธิบายการทำงานขั้นตอนการเบิกจ่ายอาวุธ ต่างๆ
อาวุธส่วนใหญ่เมื่อถูกเบิกออกไปแล้วจะกลับเข้ามาน้อยกว่าจำนวนที่ออกไป ส่วนใหญ่ที่ทหารใช้กันจะเป็นอาวุธประเภทเก็บเสียง
เนื่องจากถ้าเอาออกไปสู้กับซอมบี้พวกนั้นจะต้องใช้แบบเก็บเสียงเท่านั้นเพราะพวกมันจะไม่ได้ยิน แต่กับฉันได้ยินชัวร์
"พอเข้าใจไหมครับคุณวิ" จ่าวินถามฉันหลังจากที่นั่งอธิบายฉันมาประมาณสามสิบนาที
"เข้าใจค่ะ" ฉันฉีกยิ้มกว้างของตัวเองที่มีเอกลักษณ์ให้เขาเห็น บอกไว้เลยใครเห็นรอยยิ้มฉันแบบนี้ต้องแพ้ทางให้ฉันแน่ๆ ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะจ่าวินเสียอาการไปเลยเห็นแล้วขำอะ
"ฮึ้ม" เสียงคำรามออกจากลำคอของชายที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ด้านในกระตุ้นให้เราสองคนหันไปมอง
"ให้มาทำงานไม่ได้ให้มาอ่อยเหยื่อ"ฉันย่นหน้าใส่เขาที่อยู่ๆ มาว่าฉันอ่อยเหยื่อซะงั้น
"ค้าาาา~"
"เดี๋ยวผมพาไปดูว่าอะไรเป็นอะไรตามเอกสารนี้นะครับ"
"ได้ค่ะ"ฉันรับปากถึงแม้ฉันจะรู้จักอาวุธหลายอย่างแต่ก็มีบางอย่างที่ไม่รู้จัก
ฉันกับจ่าวินใช้เวลาไม่นานจากการเดินสำรวจอาวุธ ก็กลับเข้ามาด้านใน
"อ้าว คุณดินไปไหนแล้วค่ะ"
"ผมว่าคงออกไปดูคลังเสบียงมั้งครับ"
"อ่อ"
ห้องวิจัยไวรัสและสารตั้งต้น
"ฟึบ" เสียงประตูบานเลื่อนอัตโนมัติที่เปิดเองให้ชายร่างกายกำยำเดินเข้าไปอย่างง่ายดาย
"อ้าวดิน ลมอะไรหอบแกมาถึงที่นี่"ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวละเอียดสวมชุดกาวน์ ที่มีใบหน้าเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหนักแต่ก็ยังคงความหล่อไว้ได้อยู่
"ฉันมีเรื่องให้แกช่วย"
"อืมได้สิ" ยศตอบเพื่อนรักที่เรียนทหารมาด้วยต่างกันตรงที่เขาเรียนหมอทหาร
ดินเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยศฟัง ยศเองแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยหากคนที่เล่าไม่ใช่เพื่อนสนิทของเขา
"พาเธอมาหาฉัน"
"กลางคืนได้ไหมวะ ฉันอยากให้เรื่องมันเงียบที่สุดก่อนที่จะแน่ใจว่าเธอมีภูมิจริงๆ"
"เออ ได้ฉันมีห้องแล็บส่วนตัวอยู่ เอาไว้สำหรับวิจัยไวรัสตัวนี้โดยเฉพาะแต่ห้องนี้อันตรายมากเลยนะ ฉันเข้าไปกับน้องเข้าได้แค่สองคนถ้าแกเข้าไปด้วยฉันกลัวว่าถ้าเกิดการติดเชื้อขึ้นแกจะไม่ได้ออกมา ในห้องมันมีระบบสั่งฆ่าเชื้ออัตโนมัติเมื่อตรวจจับได้ว่ามีคนติดเชื้อ"
"แล้วน้องเขาจะเข้าได้เหรอวะ"
"กูไม่แน่ใจ" ยศนั่งคิดสักพักแล้วมองหน้าเพื่อนิ่ง
"กูว่าเดี๋ยวกูเก็บเลือดและน้ำลายหรือพวกสารคัดหลั่งก่อนดีกว่า"
"สารคัดหลั่งมีตรงไหนบ้างวะ"
"ทำอย่างกับมึงไม่เคยเรียน"ยศประชดเพื่อนที่เคยเรียนเบื้องต้นเกี่ยวกับการแพทย์มาอยู่บ้าง
"งั้นเดี๋ยวกูเก็บเอง"
"ทำไมวะ ...นี่อย่าบอกว่ามึงหวงน้องเขานะ"เขามองหน้าเพื่อนอย่างรู้ทัน
"กูไม่ได้หวงกูกลัวน้องเขาอาย"
"กลัวน้องอายกู แต่ไม่กลัวน้องเขาอายมึง"
"เออน่า~"
"เอ้าๆ อยากทำอะไรก็ทำ แต่ระวังหน่อยอย่าให้สารคัดหลั่งไปโดนอะไรเข้าละเก็บดีๆ มึงพาน้องมาเก็บสารคัดหลั่งที่ห้องนั้นก็ได้มันเป็นห้องพยาบาล"
"อืม"
"ส่วนกุจะเขียนซองแยกไว้ให้ละกัน"
"เออ"ดินยังทำหน้านิ่งเรียบไม่รู้สึกอะไรเช่นเคย
"เดี๋ยวกูกลับก่อนนะดึกๆ เจอกัน"
"เออ"
ดินเดินออกมาจากห้องแล็บมุ่งหน้าไปยังคลังอาวุธเช่นเคยกว่าจะคุยกันจบก็เกือบเย็นซึ่งเป็นเวลาอาหารค่ำพอดี
"ยังไม่ไปกินข้าวอีกเหรอ" เขาถามคนตัวเล็กหลังจากที่เหลือบดูนาฬิกาข้อมือเมื่อมาถึง
"ได้เวลาแล้วเหรอคะ"ร่างบางตอบทั้งๆ ที่ยังนั่งก้มหน้าอยู่
"ไปลุก!" เขาดึงข้อมืออีกฝ่ายลุกขึ้นและเดินตามเขาไปยังห้องอาหาร
"อะ เบาๆ หน่อยก็ไม่ได้จะกระชากแขนให้หลุดเลยหรือไง" เขาหันมามองร่างบางแล้วหันกลับไปโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่
"เอ๋ ที่นี่ที่ไหนคะ"
"โรงอาหารไม่เห็นเหรอ"
"เห็นค่ะ แต่มันไม่ใช่โรงอาหารที่ทุกคนมากินกันนิค่ะ"
"ก็ไม่ใช่"
"อ้าวไม่ใช่แล้วพามาทำไม"เขาไม่ตอบคำถามอีกละ คนอะไรหน้าหงุดหงิดชะมัดเลยฉันได้แต่บ่นอีกตามเคย
"อ้าวคุณวิมาได้ไงครับ"
"ก็เจ้านายพี่ลากมานะสิคะ เขาชี้ให้หนูมานั่งกับพี่ตรงนี้แล้วตัวเองก็เดินไปนู่นแล้วค่ะ"
"อ่อ ผมว่าเจ้านายคงมองว่าถ้ามีเรื่องฉุกเฉินจะได้เรียกคุณวิทันมั่งครับเลยให้มาทานอาหารกับทหาร"
"อ่อ แบบนี้นี่เอง เข้าใจแล้วค่ะ แต่เจ้านายพี่นี่ขี้เก๊กมากๆ เลยนะคะ ถามอะไรก็ไม่ตอบเอาแต่ทำหน้านิ่งอย่างกับหินปูนเกาะที่หน้าแน๊ะ" จ่าวินกำลังจะหัวเราะออกมาก็ต้องรีบหุบปากกลั้นขำเอาไว้ทันทีที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา
"ปึก!!"
"เฮ้ย ตกใจหมดเลย" ฉันหันหน้าไปหาคนที่วางถาดกระแทกใส่ฉัน ที่ตอนนี้ยืนทำหน้านิ่งผิดกับการกระทำลิบลับ
"จิ๊!!" ฉันเชิดหน้าใส่เพราะหมั่นไส้อีตานี้เหลือเกิน
ฉันกินข้าวพูดคุยกับจ่าวิน อย่างเมามันจนถึงเวลาต้องลุกกลับไปที่นอน
"เดี๋ยว ฉันไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าโรงนอนก่อนนะ"ฉันกำลังเตรียมจะวิ่งก็มีมือแข็งๆ มาจับแขนกระชากเข้าไปชนกับแผงอกแกร่งๆ
"ปึก!! โอ้ย หัวจะโนไหมเนี่ย"ฉันลูปหัวตัวเองเพราะความเจ็บ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันชน
"นี่คุณดินคุณจะดึงทำไมค่ะ"
"ฉันให้คนเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ละ"
"อ่อ ก็บอกดีๆ ก็ได้นี่หน่า"ฉันพึมพำในลำคอเบาๆ
"นี้ห้องนอนเราหรือคะ"
"ใช่"
"เอ่อในห้องนอนมีแต่เตียงกับที่นอนหรือคะ"
"ใช่คุณต้องการให้มีอะไรละ"
"ปะ เปล่าค่ะ"
"แล้วเสื้อผ้าวางไว้ไหนได้ค่ะ"
"ข้างนอกมีล็อกเกอร์ไว้เก็บของอยู่เอาไปใส่ไว้ในช่องว่างก็ได้"
"อ่อ ค่ะ
- ผู้เขียน
