เธอโดนกัดไม่ใช่หรอ
1406 คำ
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้ารู้สึกเกร็ง ไปหมด ขาก็สั่นเขาจะฆ่าฉันไหมวะ
"สวัสดีค่ะ วิเองค่ะ" ฉันยกมือขึ้นหนึ่งข้างเพื่อทักทายเขา
เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้าและผิวพรรณโดดเด่นกลิ่นตัวที่หอมเย้ายวนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เขาจำเธอได้ดี
ดินดันตัวลุกขึ้นมองสำรวจคนตรงหน้าทันทีที่หลุดจากภวังค์ มือข้างหนึ่งจับกระบอกปืนเตรียมพร้อม
"วิ"เสียงทุ้มดังออกมาจากลำคอชายร่างใหญ่บึกบึนที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก
"วิขอคุยกับคุณสองคนได้ไหมคะ"เธอรีบพูดก่อนที่เขาจะเอาปืนมาเป่าหัวเธอ
"จ๋าวิน!! ออกไปก่อน" จ๋าวินที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องอะไรก็เดินออกไปแบบงงๆ
"ฟังวิก่อนนะ ใจเย็นๆ วิไม่ใช่พวกมันคุณดูดีๆ" วิรีบพูดเพื่อให้เขาลดความระแวงเธอ
"คุณโดนกัด ผมเห็นกับตา แผลที่โดนกัด มันเหวอะอย่างเห็นได้ชัดเลย " เขาพูดในสิ่งที่เขาเห็นเขาจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี
"ใช่ค่ะ อย่างที่คุณเห็น วิโดนกัด" วิถอนหายใจและเริ่มอธิบาย
"วิก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นวิวิ่งล่อพวกมันเข้าไปในตึกวิกลัวมากวิเลยวิ่งไปลบในห้องห้องหนึ่งขังตัวเองอยู่ในนั้นวิปวดที่แผลมากจนหลับไป ตื่นมาอีกทีเสียงทุกอย่างโดยรอบเสียงดังมากจนวิแสบแก้วหูไปหมด วิตื่นขึ้นมองมือตัวเองมันเป็นแผลนะแต่น้อยลงวิเลยเอาผ้าพันแผลมาพันไว้จากนั้นก็สำรวจตัวเองวิก็แปลกใจว่าวิเหมือนเดิมทุกอย่างวิไม่เหมือนพวกเขาวิกินข้าวได้หายใจได้หัวใจก็ยังเต้นอยู่"
วิยื่นแขนออกไปตรงหน้าดินที่ยื่นฟังอย่างพิจารณากับสิ่งที่เธอเล่า
ดินมองมาที่มือเล็กน้อยสลับกับมองหน้าเธอ
"จับดูสิคะ" เธอถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปใกล้ให้ดินจับแขนได้สะดวก
"จับชีพจรดูค่ะว่ายังเต้นอยู่ไหม"ดินไม่จับแขนแต่ชูสองนิ้วยื่นไปแตะที่ลำคอของเธอแทน
"ไม่เคยเห็นแบบนี้"เขาทำสีหน้าแปลกใจมากเห็นคนโดนกัดมาเยอะไม่มีใครรอดสักราย แต่วิกลับยังมีชีวิตเหมือนคนปกติทุกอย่าง
"วิมาที่นี่ตั้งใจว่า อยากให้ทีมแพทย์ช่วยดูว่าวิมีภูมิต้านเชื้อไวรัสหรือเปล่านะคะ เนื่องจากวิไม่เหมือนพวกนั้น" วิกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
"วิไม่กล้าบอกใครบอกได้แค่คุณ วิกลัวว่าเขาจะไม่เอาวิไปตรวจสอบแต่จะเป่าหัววิเสียก่อนนะคะ"
วิมองใบหน้าของชายหนุ่มที่หล่อเหล่าในยอมนี้ที่เขาไม่ได้พรางใบหน้า สีหน้าของเขากลับนิ่งเรียบยากเกินจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่
เขาเดินมาใกล้เธอเพราะแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ทำร้ายใคร
ดินยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วมองสำรวจร่างกายสาวร่างเล็กที่สวมใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวที่เพิ่งไปเปลี่ยนมาระหว่างทางที่จ๋าวินนำตัวเธอมาที่นี่
เขาจับข้อมือข้างที่โดนกัดพลิกไปพลิกมาด้วยความสงสัย จับเสื้อยืดยกขึ้นสูงยกขึ้นจนเห็นอกใหญ่ที่เบียดกันอยู่ใต้บราตัวจิ๋ว
"นี่~ คุณจะทำอะไรนะ"ฉันพยายามดึงเสื้อตัวเองลงเพราะเขาเหมือนกำลังจะถอดเสื้อผ้าฉันอยู่แล้ว
"อยู่นิ่งๆ ฉันจะสำรวจ"
"สำรวจทำไมด้านนอกเขาตรวจก่อนเข้ามาแล้ว"เสียงร่างบางแว๊ดออกมาให้คนตัวโตหยุดการกระทำ
"ฉันรู้ว่าเธอคงไม่มีแผลขนาดข้อมือที่โดนกัดยังไม่มีรอยเลย"
"ละ แล้วว~ นายจะดูอะไรละ"
"ฉันจะดูว่ามีตรงไหนที่แปลกไปไหม"
"ไม่แปลกหรอกฉันดูแล้ว"ฉันพยายามยื้อเสื้อผ้าไม่ให้เขาดึงออก แต่สุดท้ายฉันก็แพ้
เขากระชากเสื้อผ้าฉันออกจนพ้นตัวดึงเสื้อในออกจับฉันถอดกางเกงออกรวมทั้งแพทตี้ตัวจิ๋วด้วย
ฉันตัวสั่นไปหมดครั้งแรกเลยนะที่ฉันมายืนแก้ผ้าให้ผู้ชายดูโอ้ยจะบ้าตาย
"พอได้หรือยัง"ฉันเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงผิดกับคนมองที่สีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
"นะ นายจะทำ อะ อะไรนะ"เสียงฉันสั่นเพราะเห็นเขากำลังยื่นมือเข้ามาที่หน้าอกของฉัน
"โทษที" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมยจากนั้นก็จับเข้าที่ยอดปทุมของฉันเต็มๆ มือ แล้วเขาก็บีบขย้ำเต็มแรง
"โอ้ย เจ็บนะ" ฉันพยายามตีมือเขาให้ปล่อย เขาก็ไม่ปล่อย
"นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ อะ โอ้ย"เขาเพิ่มแรงบีบโดยไม่สนร่างบางว่าจะเจ็บหรือไม่
"ฉันแค่จะดูว่ามันผิดปกติไหม"
"ตรวจอะไรของนายแบบนี้"ฉันโวยวายใส่เขา
เขาดันตัวเข้ามาชิดตัวฉันจนหน้าอกเขากับฉันชนกันโดยใช้สองมือโอบจากทางด้านหน้าจากนั้นก็ลูบไล้ลงจากสันหลังลงไปถึงก้นงอนๆ ของฉันจากนั้นบีบขย้ำเต็มฝีมือ จนฉันรู้สึกเสียวที่ว่างขาอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน
"นายดินพอได้แล้ว ปล่อยนะ อ๊ะ" ฉันพยายามข่มความเสียวของตัวเองแล้วพลักเขาออก แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกมีอะไรบางอย่างที่แข็งๆ กำลังดันหน้าท้องของฉันอยู่ หรือว่า!! ปืน ต้องปืนแน่ๆ แข็งขนาดนี้
เขาถอนหายใจออกแล้วดันตัวออกจากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าให้ฉันสวมใส่เหมือนเดิม
ฉันแทบจะมุดหัวลงดินอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วเนี่ย
"ปกติ"
"จิ๊!!" ฉันจิ๊ปากดังๆ ให้เขาได้ยิน ก็บอกว่าปกติ ปกติก็ยังไม่เชื่อมาสำรวจอยู่ได้ เปลืองตัวชะมัด
ฉันหลุบตามองต่ำมองที่เองของเขาเพราะคิดว่าสิ่งที่ดันท้องฉันต้องเป็นปืน
ฉันต้องอ้าปากค้างเพราะมันไม่มีปืนอยู่ตรงนั้นงั้นแสดงว่าไอ้ที่ชนท้องเมื่อกี้ก็ต้องเป็นหนอนน้อยนะสิ กรี๊ด ไอ้บ้า ฉันได้แต่กรี๊ดในใจ มองหน้าเขาส่งสายตาอาฆาตไปให้ แต่เขากลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"แล้วทำไมถึงได้มาทำที่คลังอาวุธ?"
"นายไม่ได้อ่านรายงานที่เขาส่งมาให้ ใช่ไหม?"
"อืม ยัง" ฉันจิ๊ปากมองบนให้คนตรงหน้าที่นิสัยตอนที่เจอกับตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือหลังมือเลย
ฉันเริ่มอธิบายความเป็นมาของฉันหรืออาชีพของฉันให้เขาฟัง เขาตกใจเล็กน้อย ซึ่งมันก็เล็กน้อยจริงๆ หน้าแทบจะไม่เปลี่ยนสี
"ติ๊ด" เสียงกดสายต่อไปหาใครสักคนด้วยฝ่ามือหนา
"เข้ามา" ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาในห้องซึ่งก็คือจ๋าวินนั้นเอง
"ครับผม"จ๋าวินทำท่าทางแบบเดิมเมื่อเห็นเจ้านาย
"เดี๋ยวนายรอฟังอยู่นี้แหละ"
"ฉันจะให้เธอตรวจสอบนับอาวุธ เข้าและออก จำนวนกระสุน จำนวนอาวุธที่ชำรุดและเธอต้องนอนที่นี่ เอาแค่นี้ก่อน" เสียงของดินที่เปล่งออกมาอย่างทรงพลังทำให้คนที่ฟังต้องยอมรับในคำสั่ง ยกเว้นเธอที่ไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงนั้นเลย
"ทำไมฉันต้องนอนที่นี่"วิอยากรู้พอๆ กันกับจ๋าวินที่ตอนนี้ทำหน้าตั้งใจรอฟังคำตอบอยู่
"เพราะฉันต้องแน่ใจก่อน แล้วอีกอย่างโรงนอนของเธอกับที่นี่อยู่ห่างกันมากใช่เวลานานกว่าจะมาถึงหากมีเรื่องเร่งด่วนตอนที่ทหารเบิกอาวุธออกไปใช้งาน" จ๋าวิน พยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่ผู้เป็นนายสั่งโดยไม่มีข้อโต้แย้งอะไร
"อืม ค่ะ แล้วนอนที่ไหนคะ"
"ห้องฉัน"เขาชี้ไปที่ห้องตัวเอง ที่ให้นอนห้องนั้นถึงแม้ว่าห้องจะดูแคบแต่เตียงนอนก็กว้างพอสำหรับสองคน
"ห่ะ/ห่ะ"เสียงฉันกับจ๋าวินอุทานพร้อมกันจ๋าวินกลืนน้ำลายลงคอแต่ไม่กล้าถามผู้เป็นนายถึงแม้สมองมันคิดไม่ดีไปแล้ว
- ผู้เขียน
