Bad love รักร้าย ผู้ชายที่ชื่อราเรซ

“พี่ราเรซคะ หน้าตาพี่ก็ดีแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แต่ทำไมเรื่องผู้หญิงพี่ถึงได้โง่จัง” เสียงเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพูดขึ้น “พี่โง่ยังไง” ผมยกคิ้วขมวดเป็นปมอย่างสงสัย “แฟนพี่เขานอกใจ แต่พี่ก็ยังคบกับเขาอยู่อีก ไม่ให้เรียกว่าโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ” สิ่งที่เด็กคนนี้พูดมาไม่ได้ทำให้ผมโกรธเธอเลยสักนิดแล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเพราะรู้อยู่แล้ว “แล้วจะให้พี่ทำยังไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปถาม ทำให้เธอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวและก็ถอยไปได้แค่นั้นแหละ ด้านหลังเธอมันคือกำแพง “ก็... ไม่รู้สิ คิดเอาเอง” พูดจบเธอก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี ผมรีบยกแขนยาวสองข้างกักตัวเธอไว้กับกำแพง “ถ้าต้าหนิงบอก พี่จะทำตามทุกอย่างเลย” ตากลมโตจ้องมองด้วยสีหน้ามึนงง ผมยกยิ้มแสนกระชากใจส่งไปให้ แล้วก็ได้เห็นแก้มเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “คือ...ต้า...” เธอยืนพูดอ้ำอึ้ง ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้อีก มือเล็กรีบยกขึ้นมาดันอกแกร่งของผมไว้ “พี่ฟังอยู่” ผมก้มหน้าลงสบตากับดวงตากลมโตของเธอที่ห่างกันไม่ถึงเซนต์ “ราเรซ!” เสียงเรียกชื่อที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ “ทำอะไรกัน” เธอเดินเข้ามาควงแขนผมอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “พี่ฝ้าย” ต้าหนิงเอ่ยชื่อเธอ “มีธุระอะไรกับแฟนพี่เหรอ ต้าหนิง” ฝ้ายจ้องหน้าต้าหนิงอย่างเอาเรื่อง “เปล่าค่ะ ขอตัวนะคะ” ต้นหนิงรีบวิ่งหนีทันทีที่ผมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ “คุยอะไรกัน” ฝ้ายตวัดสายตากลับมาจ้องผมเขม็ง “ไม่มีอะไร” ผมตอบโดยไม่หันไปมองฝ้ายเพราะมัวแต่มองแผ่นหลังเล็กที่วิ่งไกลออกไปของต้นหนิง “แล้วเมื่อกี้มันอะไร ถ้าฝ้ายมาไม่ทัน” ฝ้ายจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง “อย่ามาเยอะกับฉัน” คิ้วเข้มขมวดเป็นปมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนตวัดสายตาจ้องหน้าผู้หญิงที่ยืนเกาะแขนอยู่ไม่ห่าง “ทีเธอจะไปไหน ทำอะไรกับใคร ฉันยังไม่เคยยุ่งเลย” ผมจ้องหน้าฝ้ายกลับแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง และก็เป็นเธอที่ต้องหลบตาผมแทน “ยัยเด็กนั้นมาใส่ร้ายอะไรฝ้ายอีกล่ะ” ฝ้ายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงพร้อมกับคล้องแขนอย่างออดอ้อน “ไปนะ” ผมไม่สนใจที่จะตอบคำถามของฝ้าย แกะมือเธอออกจากแขนแล้วเดินหนีโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองอีก ผมชื่อราเรซครับ ลูกชายสุดหล่อของพ่อเรย์กับแม่ไลลา ปีนี้ผมอายุ 18 ปีเต็มและกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ผู้หญิงที่ชื่อฝ้าย เธอคือแฟนของผมเอง เราเริ่มคบกันเมื่อสามปีที่แล้วตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้น ม.4 เธอเป็นคนเข้ามาจีบผมก่อน สามปีที่แล้ว “หวัดดี เราชื่อฝ้ายนะ ขอนั่งด้วยคนสิ” ฝ้ายเข้ามาทักพร้อมกับนั่งลงข้างๆ บนม้านั่งหินอ่อนตัวเดียวกัน ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างๆ อาคารเรียน “อยากนั่ง ก็นั่งสิ” ผมปรายตามองเธอแวบหนึ่งแล้วก็หันกลับมาสนใจหนังสือการ์ตูนในมือต่อ ในตอนนั้นฝ้ายถือว่าเป็นสาวฮอตของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าใครก็อยากจะคุยกับเธอ รวมทั้งเพื่อนในกลุ่มของผมด้วย พวกมันชอบพูดถึงเธอบ่อยๆ “เธอเป็นเกย์เหรอ” ผมหันขวับไปมองหน้าฝ้าย สีหน้าผมแสดงออกถึงความไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น “ก็เธอน่ะ ไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้นิ ใครๆ เขาก็เลยคิดว่าเธอเป็นเกย์” ฝ้ายอธิบายพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ “ฉันแค่รำคาญ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” ผมตอบตามความจริง เพราะผมมันค่อนข้างรักสงบและชอบอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทของตัวเองมากกว่า “ให้ฝ้ายช่วยไหม” ฝ้ายยื่นข้อเสนอ ผมวางหนังสือการ์ตูนลงแล้วหันไปจ้องหน้าเธออย่างคนใคร่รู้ “ยังไง?” “คบกับฝ้ายสิ รับรองไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามายุ่งกับราเรซอีกแน่นอน” ข้อเสนอของฝ้ายมันก็น่าสนใจดีนะ ถ้าเธอทำได้จริงๆ อีกอย่างฝ้ายก็เป็นสาวฮอตของโรงเรียนด้วย แล้วหนุ่มหล่ออย่างผมจะปฏิเสธคนสวยได้อย่างไร ที่จริงก็ปฏิเสธไปเยอะแล้วล่ะ แต่ผมกลับสนใจฝ้ายมากกว่าคนอื่นๆ ซะงั้น เพราะการที่ได้คบกับสาวฮอตของโรงเรียนถือเป็นชัยชนะอย่างหนึ่งในหมู่ผู้ชายเลยล่ะ “แล้ว...” ผมถามฝ้ายต่อ เธอหันไปส่งยิ้มให้กับเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลัง “เอาโทรศัพท์มาสิ” ผมยื่นโทรศัพท์ตัวเองไปให้ตามที่เธอบอก ฝ้ายกดจิ้มหน้าจอโทรศัพท์อยู่สักพักจากนั้นก็ส่งให้ผมคืน “เดี๋ยวทักไปนะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนของเธอที่โต๊ะม้าหินอ่อนด้านหลังผม ติ่ง! เสียงเฟซบุคของผมแจ้งเตือน ผมรีบเปิดดูทันที ----Beauti Fai---- ได้ตอบรับคำขอของคุณ ----LaRac กำลังคบกับ Beauti Fai---- ผมหันไปยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของเธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน “ไอ้เชี้ยเรซ!” เสียงเพื่อนผมเองแหละ เลโอ มันวิ่งตาตั้งมาหาผมพร้อมกับ บิ๊กไบค์ แล้วก็โต้ง “มึงทำงี้ได้ไงวะ อุตส่าห์กูแอบมองตั้งนาน ตัดหน้ากูไปเฉยเลย” เลโอวิ่งมาถึงก็โวยใส่ผมยกใหญ่ “ได้ไงวะ” บิ๊กไบค์ถามแบบยิ้มๆ “ไอ้นี่มันร้ายจริงๆ” โต้งเดินมาตบบ่าผมเหมือนชื่นชม “เขามาหากูเอง” ผมหันไปตอบเลโอ “เชอะ! กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงมันเจ้าเล่ห์ไอ้ราเรซ มึงต้องไปล่อลวงเขามาแน่ ๆ” เลโอชี้หน้าบ่นผมอย่างจริงจัง ไปแล้ว..สมองเพื่อนผม “มึงดูหน้ามันดิ หล่อขนาดนี้ใครบ้างไม่สน” บิ๊กไบค์ตบหัวเลโอไปหนึ่งที มันจะได้เลิกคิดฟุ้งซ่าน จากนั้นผมก็คบกับฝ้ายมาเรื่อย ๆ จนถึง ม.5 ฝ้ายเริ่มเบื่อผมเพราะผมไม่สนใจเธอ เรียนเสร็จผมก็ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนเป็นส่วนใหญ่ หลังๆ ก็เริ่มมีข่าวมาเข้าหูผมว่าฝ้ายไปกับผู้ชายคนนั้นคนนี้อยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหวงเธอเลยสักนิด “ถ้าเธออยากเลิก ก็ได้นะ” ผมพูดกับฝ้ายเมื่อเห็นเธอไปกินข้าวกับรุ่นพี่คนหนึ่ง “ก็ราเรซไม่ยอมไปไหนกับฝ้ายเลยอ่ะ ฝ้ายก็แค่เหงา คุยเล่น ๆ ไปงั้นเอง ไม่ได้ชอบสักนิด” “งั้นก็แล้วแต่เธอแล้วกัน” การที่คบกับฝ้ายมันก็มีข้อดีอยู่ ก็คือไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาวุ่นวายกับผมเลยสักคน ผมรู้ตัวเองดีว่าผมทำให้ฝ้ายมีความสุขไม่ได้ เมื่อเธออยากจะไปไหนกับใครมันก็เป็นเรื่องของเธอ ผมไม่สนใจเลยสักนิด “ไปเตะบอลบ้านไอ้โต้งกัน” บิ๊กไบค์เอ่ยขึ้นเมื่อได้เวลาเลิกเรียน ที่บ้านของโต้งมีสนามหญ้าเทียมให้เช่าเล่นฟุตบอลแบบครบวงจร ซึ่งใหญ่โตพอสมควรเพราะมันมีตั้งห้าสนาม แล้วที่บ้านของโต้งยังทำธรุกิจขายส่งอุปกรณ์กีฬาอีกด้วย “ฟรีไหมวะ” เลโอถามขึ้น “มึงไปคุยกับป๊ากูเองก็แล้วกัน” โต้งตอบ ทีทีคลับ บ้านของโต้งเป็นตึกคูหาสามชั้น สร้างติดกับสนามฟุตบอล ชั้นล่างเป็นร้านกาแฟและอาหาร ห้องอาบน้ำก็ทำซะหรูหราแทบไม่กล้าอาบกันเลยทีเดียว เมื่อพวกผมทั้งสี่คนก้าวเข้ามาในร้านอาหาร สายตาของสาวๆ ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่ต่างหันมามองพวกผมเป็นตาเดียว ที่จริงเข้าหลังบ้านก็ได้นะ แต่วันนี้ไอ้โต้งพาเดินเข้าทางด้านหน้า ผมรู้ทันมันอยู่หรอก... เพราะมันชอบเช็กเรทติ่งตัวเอง ต่างจากผมที่ค่อนข้างจะรำคาญเวลาถูกคนมองเยอะๆ “ป๊าหวัดดีครับ” พวกผมยกมือไหว้พ่อของโต้ง ท่านกำลังยุ่งอยู่กับการคิดเลขก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พวกผม “ไอ้ต้ามายังป๊า วันนี้วันศุกร์แล้วนิ” โต้งถามหาต้าหนิง น้องสาวคนสวยมัน “เห็นโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้วล่ะ” พ่อของโต้งตอบ น้องสาวของไอ้โต้งเรียนอยู่โรงเรียนประจำซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน โต้งมันหวงน้องสาวมันมาก ถึงขั้นประกาศบอกเพื่อนในกลุ่มห้ามใครจีบน้องมันเด็ดขาด ไม่งั้น... โดนตีนมันแน่ “เอาสิ ไหนมึงจะขออะไรป๊ากู” ไอ้โต้งหันมาถามไอ้เลโอ “ป๊าครับ ไอ้โต้งมันให้พวกผมเล่นฟรีหนึ่งเกมครับ” ป๊าบ! ไม่ต้องแปลกใจ เสียงฝ่ามือที่กระทบหัวไอ้เลโอ คือฝีมือไอ้โต้งเอง “ฮ่า ๆ ไปๆ จะไปเล่นก็ไปเปลี่ยนชุดกันเลยลูก” พ่อของโต้งพูดด้วยรอยยิ้ม ท่านใจดีกับพวกผมแบบนี้ตลอด ถ้าหากได้เป็นลูกเขยบ้านนี้ มันจะดีนะ พวกผมมาเปลี่ยนชุดกันที่ห้องนอนของโต้งเพราะขี้เกี้ยจลงไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำของสนาม “พวกมึงนี่อภิสิทธิ์เกินไปละ ห้องนอนกู ชุดกู รองเท้ากู ไอ้เพื่อนเหี้ย” แล้วพวกผมก็โดนไอ้โต้งบ่นเหมือนตาแก่เลย “เอาน่า” บิ๊กไบค์เดินไปตบบ่าโต้งหนึ่งทีเมื่อมันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว “แล้วไอ้คุณชายเรซ เมื่อไรมึงจะเปลี่ยนชุดครับ นั่งทำหน้าหล่ออยู่ได้ ไอ้ห่านี่” แล้วไอ้โต้งก็หันมาบ่นผมแทน “มึงเป็นเมียกูเหรอไอ้โต้ง ขี้บ่นจัง” ผมเลยแขวะเข้าให้ “มึงสนปะล่ะ เดี๋ยวกูจัดให้” ไอ้โต้งไม่พูดเปล่า มันตั้งท่าจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายผม แขนยาวรีบคว้าเอาชุดกีฬาแต่ก็ได้มาแค่กางเกง ผมรีบวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้องน้ำ “ฮ่า ๆ ๆ” แล้วพวกมันทั้งสามก็หัวเราะกันยกใหญ่ “พวกกูลงไปก่อนนะ ไอ้เรซ” เสียงไอ้บิ๊กไบค์ตะโกนบอก “เออๆ ไปก่อนเลย” ผมใส่แต่กางเกงกีฬาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่ได้ใส่เสื้อ เพราะเสื้ออยู่บนเตียงนอนคว้ามาไม่หมด มัวแต่รีบวิ่งหนีไอ้โต้ง ผมเดินมาค้นตู้เสื้อผ้าหาไม้แขวนเสื้อเพื่อนำมาแขวนเสื้อนักเรียนไว้ “เฮีย! คิดถึงจังเลย” หมับ! เรียวแขนเล็กโอบกอดจากด้านหลังทำเอาผมยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเป็นหินเพราะแผ่นหลังกว้างสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่กำลังถูไถอยู่กลางหลัง แล้วไหนจะเรียวแขนเล็กที่รัดเอวหนาไว้แน่นอีก “เออ คือ” ผมยืนอ้ำอึ้งพูดไม่ออกสะงั้น “เฮียเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ หอมกว่าเดิมอีก” แขนเล็กยังกอดเอวผมไว้แน่นพร้อมกับกดถูจมูกไปมาที่กลางหลัง ทำเอาขนลุกไปทั้งตัว แล้วก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่ช่วงล่างของตัวเอง “ตะ ต้าหนิง นี่พี่เรซเอง ไม่ใช่ไอ้โต้ง” พอได้ยินผมบอก ร่างบางก็ผละถอยออกไปเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมหันตัวกลับมา ร่างบางถอยไปชนกับขอบเตียงเข้า “ระวัง!” ผมตั้งใจจะดึงตัวต้าหนิงไว้แต่กลับล้มลงไปพร้อมกับเธอ จุ๊บ... ริมฝีปากของเราแตะกันพอดี ตากลมโตจ้องมองผมอย่างตะลึงงัน ผมเองก็ตกใจไม่ต่างจากต้าหนิงรีบผละตัวลุกขึ้นทันที “พี่ขอโทษ พี่กะว่าจะดึงตัวเราไว้ แต่มัน...” “มะ ไม่เป็นไรค่ะ ต้าไม่ระวังเอง” ต้าหนิงยังดูอึ้งไม่หาย “โต้งมันอยู่สนามบอลน่ะ” ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันได้แต่ยืนเกาหัวแก้เก้อไปพลางๆ “งั้นต้าไปหาเฮียโต้งก่อนนะ” พูดจบร่างบางก็วิ่งออกจากห้องไปทันที แต่ว่า... เมื่อกี้มันอะไรวะ จูบเหรอ นิ่มจัง ^_^ กลับมาปัจจุบัน ผมเสียจูบแรกให้น้องสาวเพื่อน แม้ว่าจะเป็นอุบัติเหตุก็เถอะ แต่มันทำเอาผมฝันหวานอยู่หลายคืน และรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ปีนี้ต้าหนิงมาเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนเดียวกันกับพวกผม เพราะม้าของโต้งแกคิดถึงลูกสาวอยากเห็นหน้าทุกวัน ถือเป็นโอกาสดีต่อผมที่จะได้สารต่อความรู้ที่ค้างคาใจมานาน แต่มันก็ติดตรงที่ไอ้โต้ง มันสั่งห้ามไว้ว่าไม่ให้จีบน้องสาวของมัน “ไอ้พวกเหี้ย อยากตายรึไงวะ” นั้นคือสิ่งที่พวกผมได้ยินทุกวันจากปากไอ้โต้ง เพราะน้องสาวคนสวยของมันเป็นเป้าสายตาของหนุ่ม ๆ ไปทั่วโรงเรียนทำให้ไอ้โต้งคันตีนเป็นระยะๆ “เป็นไรวะ” เลโอถามทั้งที่มันก็รู้สาเหตุอยู่แล้ว “รู้งี้กูให้เรียนที่โรงเรียนหญิงล้วนต่อดีกว่า” โต้งบ่น “ก็น้องมึงน่ารักขนาดนั้นใครจะไปอดใจไหววะ ใช่ไหมไอ้เรซ” ผมสะดุ้งตัวนิดหน่อยที่ไอ้บิ๊กไบค์มันพูดเหมือนพลาดพิงผม “ก็น่ารักจริงแหละ” ผมตอบไอ้บิ๊กไบค์และแอบอมยิ้มด้วย “เป็นเพื่อนกูก็ไม่เว้นโวย เตรียมแดกตีนกูได้เลย” “กลัวแล้วคร๊าบ... อย่าดุนักเลยเฮียโต้ง” เลโอพูดอย่างล้อเลียน บิ๊กไบค์ เลโอพวกมันสองคนนั่งทะเลาะกับไอ้โต้งอย่างเมามันส์ แต่เสียงของเพื่อนทั้งสามไม่ได้เข้าหูผมแล้วในตอนนี้ เพราะผมกำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว นึกถึงแก้มเนียนที่เปล่งเป็นสีแดงอมชมพูอย่างน่ารักของน้องต้าหนิง “มึงยิ้มเชี้ยไร ไอ้เรซ” เสียงไอ้โต้งตะโกนใส่หูผม “กูนั่งยิ้มเฉยๆ ก็ผิดเหรอวะ” ผมหันไปมองหน้าเพื่อน อยากจะขำให้ฟันร่วงกับความพาลไปทั่วของมัน “สงสัยเมนส์ไม่มา” ไอ้เลโอพูดถูกใจ ผมจึงยกมือไปแตะกับไอ้เลโออย่างชอบใจ “เดี๋ยวมึงได้กินตีนกูแน่ไอ้เลโอ” โต้งหันไปชี้หน้าอย่างคาดโทษ ผมหัวเราะเยาะเย้ยไอ้เลโอ แล้วก็ต้องเบรกไว้แค่นั้น เมื่อไอ้โต้งหันมาคาดโทษผมด้วย “มึงด้วยไอ้เรซ” “กล้าทำผัวเหรอเมียจ๋า” แล้วก็ได้รับเสียงขำกร๊ากจากไอ้เลโอกับไอ้บิ๊กไบค์เป็นรางวัลแห่งความกวนตีน “แม่ง น่ารักว่ะ” “จริงด้วย” “มาหาใครวะ” “มาหากูแน่ ๆ เลย” เสียงเพื่อนผู้ชายที่มันนั่งติดประตูทางเข้าห้องพูดคุยกันทำให้พวกผมต้องหันไปมองตาม “ต้าหนิง มาทำไร” เสียงไอ้โต้งพูดอย่างหงุดหงิด มันรีบเดินไปหาต้าหนิงที่ประตูทันที “คือว่าต้าจะมาบอกเฮีย ว่าวันนี้ไม่ต้องรอต้า เพราะต้าจะไปซื้อของกับเพื่อนมาทำงานกลุ่ม” เสียงหวานใสตอบกลับมา “แล้วไปกันกี่คน กลับกี่โมง มีผู้ชายด้วยหรือเปล่าเพื่อนในกลุ่มน่ะ” ผมว่าไอ้โต้งมันต้องเป็นผู้หญิงในร่างเทพบุตรแน่ ๆ จู้จี้ชิบหาย “มีแต่ผู้หญิงค่ะ กลับไม่เกินหกโมง” “หกโมงปุ๊บ ต้องให้เฮียเห็นหน้าเราที่บ้านนะ” มันยังไม่หยุดอีก “รู้แล้วน๊า อย่าบ่นนักเลย ต้าไม่เถรไถลหรอก ไปนะ” ต้าหนิงยกมือบ๊ายบายให้พี่ชาย แล้วไอ้เลโอกับไอ้บิ๊กไบค์เสือกบ๊ายบายตอบ “พวกมึงทำไร” ไอ้โต้งหันกลับมาเอาเรื่องทันที “พวกมึงก็ด้วย เลิกมองน้องกูได้แล้ว!” มันหันไปตะคอกเพื่อนผู้ชายที่นั่งแถวติดประตู “เอาอย่างผัวเรซกูบ้าง นั่งเรียบร้อยไม่แสดงกิริยาให้กูของขึ้น” ไอ้โต้งเดินมานั่งตักผม ไอ้ห่านี่ ตัวเท่าควายมานั่งตักกูอีก “ไอ้เงียบๆ นี่แหละ ร้ายกว่าพวกกูอีก” บิ๊กไบค์พูด “เมียจ๋า มันใส่ร้ายเค้า” ผมหันไปอ้อนไอ้โต้ง “ไอ้เรซ กูขนลุก” แล้วไอ้โต้งก็เด้งตัวออกจากตักผมไป ผมเปล่าร้ายนะ ออกจะเรียบร้อย ไม่มีประวัติด่างพลอยด้วย ใสใส ^_^ ต้าหนิง “ต้าหนิง ดูนั่นสิ” ฉันหันไปตามนิ้วชี้ของเพื่อนสนิท นั่นก็คือแก้มใส พี่ฝ้ายแฟนของพี่ราเรซกำลังล่อเด็ก ม.4 ที่พึ่งย้ายมาใหม่ ฉันกับเพื่อนมักจะเห็นอะไรแบบนี้บ่อยๆ สงสารพี่ราเรซจังโดนสวมเขาขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีก ฉันกับแก้มใสเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลยันมัธยมฯ พอฉันย้ายมาเรียนต่อม.4 ที่โรงเรียนเดียวกันกับเฮียโต้งแก้มใสก็ย้ายตามมาด้วย “แก้มว่าต้าไปบอกพี่ราเรซเถอะ พี่เขาจะได้ตาสว่างสักที” “ทำไมเป็นต้าล่ะ” ฉันถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ “แก้มรู้นะ ว่าต้าชะ...” “เดี๋ยวต้าไปบอกเอง” ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่แก้มใสจะพูดอะไรออกมา ฉันรวบรวมความกล้ามาดักรอพี่ราเรซที่หน้าห้องน้ำชาย สักพักพี่ราเรซก็เดินออกมา “พี่ราเรซ” ฉันเอ่ยเรียกพี่เขาพร้อมกับส่งสายตาบอกให้เดินตามมาซึ่งพี่เขาก็เข้าใจและเดินตามมาอย่างว่าง่าย ฉันเดินนำหน้าพี่ราเรซมาแถวๆ ชมรมดนตรีซึ่งไม่มีใครอยู่ “พี่ราเรซคะ หน้าตาพี่ก็ดีแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แต่ทำไมเรื่องผู้หญิงพี่ถึงได้โง่จัง” ฉันพูดขึ้นเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้แล้ว “พี่โง่ยังไง” พี่ราเรซยกคิ้วถามอย่างกวนๆ “แฟนพี่เขานอกใจนะ แต่พี่ก็ยังคบกับเขาอยู่อีก ไม่ให้เรียกว่าโง่แล้วให้เรียกว่าอะไรคะ” แต่พี่ราเรซกลับดูไม่แปลกใจหรือตกใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามพี่เขากลับยิ้มหวานมาให้ฉันอีกต่างหาก “แล้วจะให้พี่ทำยังไง” พี่ราเรซยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องก้าวถอยหลังแต่ก็ถอยได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นแหละ เพราะด้านหลังฉันคือกำแพง “ก็...ไม่รู้สิ คิดเอาเอง” ฉันตั้งท่าจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกแขนยาวกักตัวไว้กับกำแพง “ถ้าต้าหนิงบอก พี่จะทำตามทุกอย่างเลย” พี่ราเรซจ้องหน้าฉันอย่างมีเลศนัย เขาส่งรอยยิ้มแสนกระชากใจมาให้อีก ฉันทำตัวไม่ถูกได้แต่ก้มหน้างุดเพื่อซ่อนแก้มแดงๆ ของตัวเองไว้ เพราะมันแอบหวั่นไหวไปกับการกระทำของคนตรงหน้า “คือ...ต้า...” ฉันนึกคำพูดไม่ออกเลย พี่ราเรซขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันรีบยกมือขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ก่อนที่มันจะชิดกันเกินควร “พี่ฟังอยู่” พี่ราเรซก้มหน้าลงมาสบตากับฉัน ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงเซนต์ด้วยซ้ำ ตึกๆ ๆ ตึกๆ ๆ ใจฉันเต้นแรงมาก ไม่คิดว่าพี่ราเรซจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ “ราเรซ!” ฉันกับพี่ราเรซหันขวับไปมองพร้อมกัน ซวยแล้วไง แฟนพี่เขามาแล้ว แถมยังมาเห็นในสภาพชวนให้คิดไปไกลด้วย “ทำอะไรกัน” พี่ฝ้ายเดินมาควงแขนพี่ราเรซแสดงความเป็นเจ้าของ “พี่ฝ้าย” ฉันเอ่ยชื่อพี่เขา “มีธุระอะไรกับแฟนพี่เหรอ ต้าหนิง” พี่ฝ้ายจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง “เปล่าค่ะ ขอตัวนะคะ” เมื่อพี่ราเรซปล่อยแขนออกจากการกักตัว ฉันก็รีบชิ่งหนีทันที