“หูฉันตั้งเลยอะ พูดแล้วห้ามคืนคำนะยิหวา” ณิชาภัทรหัวเราะร่อยิ้มหวานขณะเอ่ยประโยคนั้นกับยิหวา
“ไม่คืนคำอยู่แล้วไว้ค่อยนัดกันอีกทีแล้วกัน”
“โอเคเลย ว้า! แป๊บๆ ก็จะบ่ายแล้ว ฉันต้องรีบไปต่อนะพวกแก ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอกันแต่ไว้คุยกันยาวๆ โอกาสหน้า”
“น้ำตาล แกลำบากมากไหม อยากให้ฉันช่วยพูดกับคุณธันให้หรือเปล่า บางทีเขาอาจจะมีตำแหน่งงานว่าง”
ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจถาม ไม่อยากให้เพื่อนลำบากออกหางานแบบนี้ แถมยังมีภาระแม่กับน้องให้ต้องดูแล
กานดาเบิกตากว้าง นั่งลงเก้าอี้เดิมอีกครั้งรีบรวบมือณิชาภัทรมากอบกุม “แกพูดจริงไหมเอ๋ย ไม่หลอกฉันนะ”
“อืม ไว้ฉันจะคุยกับคุณธันให้ แต่ไม่รับปากนะว่าจะได้แน่ร้อยเปอร์เซ็น” รีบออกตัวแรงไว้ก่อน ดีใจมากที่เห็นเพื่อนยิ้มได้
“แค่แกบอกจะช่วยฉันก็ดีใจมากแล้ว ขอบใจนะเอ๋ย ขอบใจแกมากจริงๆ ฉันจะรอฟังข่าวดีจากปากแกนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปก่อน จะมารอแค่แกหางานให้ไม่ได้ ชีวิตต้
