นางฟ้าเปื้อนราคี

ภายในห้องหอร้างรักถูกจัดแต่งสวยงามด้วยกุหลาบแดงจำนวนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกแฝงด้วยความหมายที่ว่าฉันจะรักเธอไปจนวินาทีสุดท้าย คนต้นคิดคงเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขาสินะเพราะหากเป็นเช่นนั้นหล่อนจะถูกทิ้งให้อยู่ในห้องแห่งนี้คนเดียวได้ยังไง เสียงฝีเท้าหนักก้าวเดินสม่ำเสมอออกห่างจากเตียงมากขึ้นเรื่อยๆ กระชากเอาหัวใจเจ้าสาวป้ายแดงติดไปด้วย ‘นับจากคืนนี้เป็นต้นไปฉันยกห้องนี้ให้เธอ อยากอยู่ยังไงอยากทำอะไรก็เชิญ’ คำพูดประโยคนั้นดังก้องในโสตประสาท เขาพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไงทั้งที่ตอนนี้หล่อนกำลังอุ้มท้องลูกของเขา เสี้ยวสายตาคมจ้องมองมาแววตาไร้ซึ่งความอ่อนโยนและหมุนกายหันหลังให้แม้น้ำตาหล่อนจะกำลังไหล ‘เงินทอง งานแต่ง รวมถึงทะเบียนสมรส ฉันคิดว่ามันก็มากพอแล้วแหละ เธออยู่ในที่ของเธอเงียบๆ ก็แล้วกันเพราะฉันให้ได้แค่นี้ พอใจก็รับไม่พอใจก็หย่า!’  ‘ฮึก… ฮึก… ค่ะ’ เจ้าสาวป้ายแดงทำได้แค่พยักหน้ารับทั้งที่ยังสะอื้นร่ำไห้ ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาปอยๆ ‘เข้าใจก็ดี’ เขาพูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป ณิชาภัทรในชุดเจ้าสาวขาวบริสุทธิ์มองตามแผ่นหลังกำยำจนสุดสายตา น้ำตาเจิ่งนองเต็มดวงหน้านวล ค่อยๆ เลื่อนสายตามองรอบห้องนอนกว้างใหญ่ที่มีเพียงหล่อน ความกลัวจากหลากหลายสาเหตุแล่นเข้ามาจุกอก รุนแรงมากจนความเครียดนั้นส่งผลร้ายต่อร่างกาย หล่อนพะอืดพะอมเร็วทันควันรีบยกอุ้งมือบอบบางขึ้นมาปิดฝืนกายลุกขึ้นวิ่งไปยังห้องน้ำโก่งคออาเจียนออกมากระทั่งหมดเรี่ยวแรง น้ำขมบาดคอน้ำหูน้ำตาไหลแต่ก็ต้องอดทนเพราะไม่มีใครคอยลูบหลังหรือคอยดูแลสักคน แบบนี้ดีแล้วเหรอ แต่งงานเพื่อให้ลูกมีพ่อ แต่งงานเพื่อลบคำครหาของสังคม ลบได้ทั้งหมดจริงแต่ความสุขของหล่อนเล่า ชั่วชีวิตนี้จะมีเหมือนผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า หรือต้องจำทนอยู่แบบนี้ต่อไปจนกว่าเขาจะเจอผู้หญิงที่ถูกใจแล้วขอยุติความสัมพันธ์ทางกฎหมาย “คุณแม่ขา คุณแม่” เสียงใสของเด็กหญิงเกวลิน ชนานนท์เรียกเจื้อยแจ้วพร้อมกับยกมือเล็กขึ้นจับต้นแขนมารดาเรียกหาแล้วมารดาไม่ตื่นหนูน้อยก็ดึงแขนแรงกว่าเดิมจนมารดาตื่น ณิชาภัทรสะดุ้งขึ้นมาก็พบว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวในห้องน้ำแต่กำลังอยู่บนเครื่องบินลำใหญ่ที่ลอยลิ่วบนความสูงหลายหมื่นเมตร อะไรกัน ฝันร้ายซ้ำย้ำแบบเดิมอีกแล้วเหรอ ยกมือขึ้นปิดหน้าก่อนลดลงแล้วจับเข็มขัดที่นั่งลูกสาวรัดไว้ไม่ให้หลวมหรือแน่นเกินไป “คุณแม่หลับสนิทเลย น้องเกวหิวหรืออยากเข้าห้องน้ำคะ” “น้องเกวเห็นคุณแม่ร้องไห้” คุณแม่ยังสาวทอดสายตามองนัยน์ตาคู่ใสที่ถอดแบบมาจากตัวเองเป็นพิมพ์เดียวกัน ยกฝ่ามือขึ้นทาบทับบนพวงแก้มอย่างลืมตัว ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าน้ำตาไม่ได้ไหลแค่ในความฝัน “ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่แค่ฝันร้าย” ยิ้มสู้ความเจ็บช้ำพลางวาดมือเช็ดน้ำตารวดเร็ว หนูน้อยไม่สงสัยอะไรแต่ทำปากยื่นออกมาบ่นอยากออกไปจากเครื่องบินเต็มทีแล้ว นี่เป็นการนั่งเครื่องบินครั้งแรกของหนูน้อยและก็เป็นเที่ยวบินที่ยาวนานมากมีปลายทางคือสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิประเทศไทย ประเทศบ้านเกิดที่หล่อนไม่อยากกลับมาเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ตัดสินใจกลับมาเผชิญหน้ากับความจริงทั้งหมดก็เพราะลูกสาวแสนน่ารักคนนี้ เพื่อจะได้อยู่กับลูกโดยไม่ต้องทนเห็นเขาในสายตาอีกฉะนั้นจึงต้องกลับมาจัดการเรื่องการหย่าให้เสร็จสมบูรณ์ ณิชาภัทรมีโอกาสได้คุยกับเขาแล้วหลังจากคลอดลูกช่วงเดือนแรกๆ ว่าจะคืนอิสระให้ รับผิดชอบลูกร่วมกันเท่านี้ก็พอ โตขึ้นลูกจะเป็นเด็กที่ไม่มีปมด้อยคำนี้หล่อนเคยสัญญาไว้ แล้วก็ผ่านมาหลายปีที่ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีที่ติ หล่อนทำให้เขาเห็นว่าเป็นแม่ที่ดีได้และมันก็ถึงเวลาแล้วที่จะขอรับลูกมาดูแลแต่เพียงผู้เดียว ลูกที่ในวันนั้นเขาไม่ต้องการ ขอเถอะ ขอให้ได้อยู่กับลูกสองคนตลอดไป “คุณแม่ขา น้องเกวคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ คุณพ่อไม่มาหาน้องเกวตั้งนาน น้องเกวรอ…” เรียวปากเล็กเม้มเป็นเส้นตรงก้มหน้าก้มตาเศร้า เป็นภาพที่ชวนให้ณิชาภัทรสะเทือนใจ “น้องเกวรักคุณพ่อมากไหมคะ” “รักมากค่ะ” “แล้วคุณแม่ล่ะคะรักมากไหม ระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่น้องเกวรักใครมากกว่ากันเหรอคะ” เสี้ยววินาทีหนึ่งหนูน้อยช้อนสายตาขึ้นมามองแต่ก็ทำได้แค่มองอย่างนั้นไม่รู้จะตอบยังไง คุณแม่ดุแต่บางครั้งก็ใจดี ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับคุณแม่ตลอด ส่วนคุณพ่อ ตั้งแต่จำความได้น้องเกวจำได้ว่าคุณพ่อแค่นานๆ ทีแวะมาหาบ้างแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คุณพ่อใจดีตามใจทุกอย่างชอบซื้อของเล่นสวยๆ ราคาแพงลิบมาให้ คุณพ่อตัวใหญ่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นแต่ก็ไม่รู้ทำไมคุณพ่อถึงไม่อยู่กับน้องเกวกับคุณแม่ ณิชาภัทรฝืนทนยิ้มให้กำลังใจตัวเองแม้ในใจจะกลัวว่าลูกจะรักเขามากกว่าตนเอง หากลูกเลือกเขาและอยากอยู่กับเขามากกว่าหล่อนควรทำยังไงดี เขามีเงินมีอำนาจสามารถเนรมิตทุกอย่างที่ลูกต้องการมาให้ได้แต่กลับกันหล่อนให้ได้แค่ความรักกับความอบอุ่นเท่านั้น เงินทองของนอกกายพวกนั้นหล่อนไม่มีหรอก คุณแม่ยังสาวจับร่างเล็กของลูกสาวเอียงมากอดแนบอก “ไม่เป็นไรค่ะ น้องเกวยังไม่ต้องตอบคุณแม่ก็ได้ หิวไหมคะ อีกนานเลยว่าเราจะถึงบ้านคุณพ่อ” “หิวค่า น้องเกวอยากสเต็กแบบครั้งที่แล้ว” หนูน้อยยิงฟันอย่างน่ารักเพราะเพิ่งรู้สึกหิวขึ้นมาจากอาหารของผู้โดยสารท่านอื่นที่กำลังรับประทานอาหารมื้อเย็นบนเครื่องบิน “จ้า ลูกรัก” ณิชาภัทรเอ็นดูลูกสาวมากจับศีรษะเล็กโยกไปมาพร้อมทำตามทุกความต้องการของนางฟ้าตัวน้อย