ณิชาภัทรมีเพื่อนไม่กี่คนแต่ที่คบกันมาก็เกินสิบปีทั้งนั้น วันต่อมานัดเพื่อนรักออกมาเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิทเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายคือยิหวากับกานดา กานดาจบสายตรงเลขานุการแต่อยู่ในช่วงเปลี่ยนงานกำลังสมัครงานให้วุ่นวายไปหมดมีแฟ้มงานมากมายหอบมาด้วย
“รอนานไหมพวกแก ฉันรีบสุดๆ แล้วแต่ก็ยังมาช้าอยู่ดี” พูดเร็วพลางหอบแฮ่กๆ แข่งความร้อนของเมืองกรุง
ณิชาภัทรกับยิหวาที่คุยกันไปได้ไกลแล้วพร้อมใจมองเพื่อนผู้มาใหม่แล้วทำมือให้นั่งพักบนเก้าอี้
“นั่งก่อนแก” ยิหวาเต็มใจลากเก้าอี้ออกให้
“มาถึงเหนื่อยๆ ฉันสั่งชาเขียวให้นะจำได้ว่าแกชอบกิน” ณิชาภัทรยิ้มแย้มแจ่มใสดีใจที่ได้เจอกันในรอบห้าปี
“ขอบใจพวกแกมาก ข้างนอกร้อนโฮกเหงื่อฉันไหลลงถึงขาแล้วเนี่ย” ดวงหน้าสวยมีเหงื่อผุดเต็มไปหมด
กานดารับทิชชู่จากยิหวามาเช็ด ช็อกเบาๆ ที่เห็นเครื่องสำอางหลุดออกมาด้วย
“เครื่องสำอางฉัน ลาแล้ว ลาขาด!”
“แกไปไงมาไ
