ในห้องนอนเงียบกริบมีเพียงเสียงร้องไห้ ณิชาภัทรหยัดเรียวขาสั่นเทาลุกขึ้นและหันหลังกลับไปมองหน้าสามีทั้งน้ำตา
“เอ๋ยผิดเหรอคะที่โชคร้ายอยู่ผิดที่ผิดเวลา ผิดเหรอที่โชคร้ายท้อง ผิดมากเหรอคะทำไมคุณถึงพูดทำร้ายจิตใจเอ๋ยทุกวัน”
“คิดว่าเอ๋ยไม่มีหัวใจเสียใจไม่เป็นเหรอ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งคุณก็ให้เอ๋ยไปหาหมอเองไม่ก็ให้คนอื่นพาไป เคยถามเอ๋ยสักครั้งไหมว่าสบายดีหรือเปล่า เคยถามไหมว่าลูกแข็งแรงหรือตอนนี้ลูกกี่เดือนแล้ว ฮึก… เอ๋ยไม่ได้อยากปล่อยให้ท้องเพื่อจับคุณ เอ๋ยเสียใจ เสียดายอนาคตของตัวเองเสียดายที่โชคร้ายเกิดมาเจอคุณ”
คนฟังกำหมัดแน่นสั่นระริกไปทั้งกาย
“อยากรู้เหรอว่าเอ๋ยโทรหาคุณทำไม เอ๋ยหน้ามืดอยู่ข้างถนน เอ๋ยกลัว… เอ๋ยแค่อยากให้คุณมารับกลับบ้านแต่เอ๋ยก็โง่เองที่คิดเองไม่เป็นว่าคุณพึ่งพาไม่ได้ ฮือ… คุณลืมไปหรือเปล่าว่าเอ๋ยกำลังท้อง ลืมไปหรือเปล่าว่าคนท้องไม่ได้แข็งแรงเท่าไหร่นัก แต่ช่างเถอะ ลืม.
