ดวงหน้าอาบน้ำตาซบลงขอบเตียงหมดเรี่ยวแรงจะเข้มแข็ง นอนร้องไห้เดียวดายในห้องหอร้างรักที่กลายเป็นสมรภูมิรบจากน้ำมือของเขา ค่ำคืนแรกแสนทรมานผ่านไปยากเย็นมารู้สึกตัวอีกทีหล่อนยังนั่งหลับอยู่ซอกเตียงเช่นเดิมในห้องยังรกไปด้วยข้าวของเช่นเดิม ไกลออกไปเป็นรูปแต่งงานที่ถูกเขาทำลายทิ้งไม่เห็นคุณค่า
“รอพี่อีกหน่อยอดทนรออีกสักหน่อยได้ไหมนัทตี้ พี่สัญญาว่าจะหาทางหย่าขาดจากผู้หญิงคนนั้นให้ได้แล้วจากนั้นเราจะแต่งงานกัน” เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยนั้นดังมาจากทางระเบียงห้องรับรุ่งอรุณวันใหม่ ณิชาภัทรได้ยินเต็มสองหูวางมือสั่นระริกบนหน้าท้องปลอบประโลมลูกรักให้อย่าร้องไห้อย่ากลัวยังมีแม่อยู่ทั้งคน
“พี่ไม่ได้รักเขา ไม่เคยคิดจะรักเลยด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักและอยากอยู่ด้วยคือนัทตี้คนเดียวเท่านั้น!!” ยังคงเอ่ยด้วยโทนเสียงมั่นคงไม่มีสักเสี้ยวน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความลังเล
ณิชาภัทรนั่งนิ่งไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
