11
1097 คำ
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ลุกขึ้นเถอะเดี๋ยวพี่จะเดินไปส่ง” กายสูงใหญ่ลุกขึ้นยื่นมือรอรับลูกสาวมาไว้ในอ้อมแขนกอดด้วยมือข้างเดียว อีกข้างส่งไปจับจูงมือบอบบางนุ่มนิ่มพาเดินเข้าบ้านขึ้นชั้นสองไปยังห้องนอนกว้างใหญ่ซึ่งเดิมทีเป็นห้องหอของทั้งสองคน
เขาช่วยณิชาภัทรอาบน้ำให้ลูกและอยู่รอส่งลูกเข้านอนก่อนจะใช้ช่วงเวลาที่ณิชาภัทรอาบน้ำเดินลงไปข้างล่างเพื่อบอกกับทุกคน
ผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างเข้าอกเข้าใจไม่มีใครตำหนิอะไรทั้งนั้น คนหน้าบานคือคุณขวัญชีวาที่ยิ้มปริ่มพึงพอใจในการเปิดตัวหลานรักในค่ำคืนนี้แต่แอบขัดใจเล็กน้อยตรงลูกชายไม่ได้แนะนำอะไรณิชาภัทรเลยแค่คอยเดินตามต้อยๆ ไปทั่วงาน
ธนาตย์ยกหลังมือขึ้นดูนาฬิกาคาดเดาว่าภรรยาน่าจะยังอาบน้ำไม่เสร็จจึงเผื่อเวลาไว้ใช้ช่วงเวลานั้นเข้าไปหาเพื่อน
ภาคิมวิศวกรหนุ่มเลือดร้อนที่เพิ่งกลับจากทำงานที่พม่ากับอัครพลเจ้าของบริษัทออกแบบและรับสร้างบ้าน
“พวกมึงดื่มหนักขนาดนี้อย่ามาเมาในบ้านกูนะเว้ย ขี้เกียจเก็บศพ” ออกตัวไวก่อนเมื่อเห็นขวดเหล้าเรียงรายบนโต๊ะ ทิ้งบั้นท้ายนั่งลงก่อนหยิบแก้วใหม่มาบริการน้ำเมาให้ตนเอง
“พวกกูมันคนโสดดื่มไหนเมานั่นได้ไม่มีปัญหาไม่ง้อใครมาเก็บศพ แต่มึงมันไอ้คนมีพันธะไม่ต้องดื่มเลย” ภาคิมโวยวายแล้วแย่งแก้วน้ำเมามาดื่มหน้าตาเฉยไม่ต่างกันอัครพลก็ยกแก้วขึ้นชน ดื่มสนุกสนานกันตามประสาสองหนุ่มโสด
“เออ สนุกกันเข้าไป”
หน้าธนาตย์ตอนนี้บึ้งตึงมากอัครพลหัวเราะชอบใจตบหน้าขาหลายต่อหลายครั้งก่อนกอดคอเพื่อนรักแล้วชวนคุย
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้นะไอ้ธัน น้องเอ๋ยอดีตดาวมหา’ลัย เมียมึงแม่งน่ะโครตสวยว่ะกูชอบ”
“นั่นสิ แต่ก่อนใสๆ ลุคเรียบร้อยว่าน่ารักแล้วมาถึงตอนนี้ลุคใหม่เจ้าหญิงน้ำแข็งยิ่งโคตรสวยเลย บาดตาบาดใจ ถ้าไม่ติดว่าเมียเพื่อนต่อให้เป็นแม่ม่ายลูกติดกูก็จีบว่ะ”
“พูดจาเชี่ยอะไรของพวกมึงวะ!” พ่นคำหยาบออกเสียงดังลั่นพลางปัดมือหนักออกจากต้นคอ มองหน้าทั้งสองราวกับจะหาเรื่องรู้สึกไม่ชอบใจที่มีใครมาแทะโลมเมียตัวเอง
“พวกกูก็แค่แสดงความคิดเห็นไปตามเนื้อผ้าไม่คิดจะแย่งเมียเพื่อนหรอก ไว้รอพวกมึงหย่ากันดีกว่า”
“หย่าอะไรใครบอกกูจะหย่ากับเมีย ไม่มีวัน ไม่มีทาง ให้ตายกูก็ไม่หย่ากับเอ๋ย จำใสหัวพวกมึงเอาไว้เลย”
อารมณ์ร้อนรุ่มพุ่งขึ้นสูงเลยขีดจำกัดถึงกับลุกจากโต๊ะเตรียมพร้อมเสมอหากพวกมันทั้งสองอยากมีเรื่อง
แต่แล้วธนาตย์ต้องหน้าชาเมื่อพวกมันปล่อยเสียงหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่แล้วจับมือกันแน่น
“เห็นไหม กูบอกแล้วว่ามันรักน้องเอ๋ยแต่ทำปากแข็งไม่ยอมบอกให้น้องเอ๋ยรู้สักที ทีนี้เชื่อกูหรือยัง”
“เออ เชื่อแล้ว”
“อะไรกัน นี่พวกมึงอำกูเหรอไอ้เพื่อนเชี่ย!”
“ก็เออสิวะ!”
สองหนุ่มตอบกลับมาพร้อมกันยกแก้วขึ้นชนเคร้งดื่มต่อสนุกสนานไม่วายหัวเราะชอบใจ
ธนาตย์หน้าชาหน้าร้าวไปเป็นแถบทั้งยังหัวเสียมาก หงุดหงิดจะบ้าตายอยากจะด่าพวกมันแบบเต็มรูปแบบเต็มแก่แต่ก็กลัวจะเสียเวลาเปล่าๆ เพราะด่าไปคงเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาเขาจึงบอกลาพวกมันแล้วกลับขึ้นห้องไปหาเมีย
ว
ในห้องน้ำณิชาภัทรใช้เวลาหมดไปกับการนอนแช่กายในอ่างจากุชชี่คิดย้อนถึงคำขอร้องของคุณขวัญชีวา
จริงเหรอคะคุณแม่ คุณธันเขารักเอ๋ยเหรอทำไมเอ๋ยถึงสัมผัสความรักของเขาไม่เคยได้สักครั้ง หรือคุณแม่พูดเพื่อให้เอ๋ยมีความหวัง เพื่อให้เอ๋ยยอมเปิดใจให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีกครั้ง
‘อย่ากลัวการเริ่มต้นใหม่เลยนะหนูเอ๋ย’
หลับตาลงทีไรประโยคนั้นก็ยังทุ้มในโสตประสาทตัดเสียงร้องไห้ของตัวเองในตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นความทุกข์ทรมานใจของหญิงสาววัยแรกแย้มที่รู้ตัวตลอดว่าตัวเองกำลังถูกล่วงละเมิดจากความเมาของคนที่ไว้ใจ
ความผิดพลาดครั้งนั้นก่อให้เกิดความผิดพลาดอย่างไม่ได้ตั้งใจขึ้นมาคือเลือดเนื้อเชื้อไข จำได้ว่าวันนั้นหล่อนหมดเรี่ยวแรงไปหามารดานั่งร้องไห้ต่อหน้ารูปของท่านในวัด
‘แม่จ๋า เอ๋ยท้อง…’
แล้วจากนั้นในวันเดียวกันหล่อนหอบควากล้ามาดักรอธนาตย์ที่กำลังอยู่กับณัฐชาผู้เป็นหญิงคนรักเพื่อบอกเขาให้รู้ถึงเรื่องนี้ แต่เขากลับถามมาคำเดียวสำหรับหล่อนแล้วคำถามนั้นแรงเหมือนเขาเอื้อมมือมาตบหน้าหล่อนก็ไม่ปาน
‘เงินที่ให้ไปทำไมไม่ซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน!’
โลกทั้งใบถล่มลงมาใส่หน้า ณ วินาทีนั้น มันเจ็บ จุกและเสียใจเกินบรรยาย เขาใช้เงินรับผิดชอบจงใจปกปิดเป็นความลับแต่เรื่องก็แดงไปถึงครอบครัวของเขาหล่อนถึงมีวาสนาได้ครอบครองทะเบียนสมรสและงานแต่งได้ใช้นามสกุลชนานนท์โดยที่เขานั้นไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่นัก จากนั้นเขาห่างเหิน ใจร้าย ไม่เคยสนใจไยดีหล่อนเลยสักครั้งทั้งที่ตอนนั้นหล่อนต้องการเขาที่สุด
ณิชาภัทรถึงทำใจกล้าตัดสินใจครั้งใหญ่ด้วยตัวเอง หลังผ่านช่วงเสี่ยงแท้งแล้วหล่อนคัดค้านทุกคำขอร้องจากบิดามารดาเขาย้ายไปขออาศัยอยู่กับน้ารัตนาที่ต่างประเทศ คลอดและเลี้ยงลูกที่นั่นหักห้ามใจและตัดขาดจากเขาไปโดยปริยาย
ชีวิตของล่อนแบบนั้นก็ดีอยู่แล้วหากไม่มีเขาตามมาข้องแวะ มาดูแลลูกที่เขาไม่เคยต้องการมาดูแลหล่อนตามมารยาท
มาทำไม ใครขอร้อง เขาใจร้ายมากถึงขนาดนั้นคุณแม่ยังพูดออกมาได้ยังไงว่าเขารักหล่อน ถ้ารักแล้วทำร้ายกันขนาดนี้ก็อย่ามารักเลยหัวใจหล่อนทรมานมากพอแล้ว
“ฮือ… ฮือ…”
อ่อนแอหนักปล่อยน้ำตาไหลทิ้งกายลงจมใต้น้ำ
- ผู้เขียน
