ความจริงนั้นคือดิฐาไม่เคยเบื่อ ไม่เคยเอียนจันทร์เจ้าแม้แต่นิดเดียว แต่กลับตรงกันข้ามเสียมากกว่า นับวันเขายิ่งคลั่งไคล้ลุ่มหลงเด็กสาวและยิ่งหิวโหยไม่รู้จักอิ่มและเบื่อหน่ายในตัวของสาวเจ้า แม้จะเงอะงะจืดชืด แต่นั่นคือเสน่ห์ของเธอ มันไร้เดียงสาและชวนให้ตื่นเต้นทุกครั้งที่เธอตอบสนองกลับแบบไม่ประสีประสา
จันทร์เจ้าเจ็บแต่ก็กัดฟันฝืนทนทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่อเขาหยิบยื่นตำแหน่งและหน้าที่ ‘นางบำเรอ’ ให้ ก็ต้องฝืนใจยอมรับเมื่อไม่อาจหนีรอดพ้นเงื้อมมือของคนต่ำทรามได้ จันทร์เจ้าบิดแอ่นเด้งเร่าเอวตัวเองส่ายเสียวไปมา เมื่อตอนนี้คนเหนือร่างเริ่มเคลื่อนไหวด้วยการเสียดสีบดเบียดท่อนเนื้ออวบใหญ่แข็งขึงของบุรุษไปกับหน้าท้องของตนเองที่ตอนนี้เริ่มมีเนื้อมีหนังจากที่เคยแบนราบ
“อะ...อื้อ” เธอซ่านเสียวปั่นป่วนในท้องน้อยเมื่อท่อนเนื้ออวบใหญ่ของบุรุษบดเบียดเสียดสีที่หน้าท้องเธอไม่ยอมเคลื่อนไหวสอดเร่ากรีดกรายเข้าหา
