“อะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากปากของทั้งสองที่ทาบทับบดจูบกัน แม้จะเกลียดชังคนโอหังตรงหน้า แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธจูบร้อนรุ่มได้ ยิ่งตอนนี้มือใหญ่ของเขาเคลื่อนไหวมากอบกุมทรวงอวบอูมของเธอโดยการสอดมือเข้าไปในชายเสื้อยืดสีเทาที่ใส่นอน
“อ่า...ไปต่อที่เตียงกันเถอะจันทร์เจ้า”
เขาถอนจูบออกมาเอ่ยพร้อมกับยกอุ้มร่างอวบอิ่มไปยังเตียงไม่รีรอคำตอบจากคนตัวเล็ก
เมื่อถูกอุ้มมาวางลงบนเตียง เธอก็นอนแน่นิ่งรอคนตัวโตที่กำลังโถมกายลงมาหา ตอนนี้จันทร์เจ้าได้แต่บอกกับตัวเองในใจว่า ‘อดทน’ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ด้านดิฐาเห็นคนตัวเล็กนอนนิ่งเป็นขอนไม้ก็รู้สึกหงุดหงิดเหมือนกับว่าเขาเป็นคนบังคับเธออย่างไรอย่างงั้นแหละ
“ทำไมนอนนิ่งเป็นขอนไม้ล่ะ เวลาอยู่บนเตียงทำตัวให้เหมือนโสเภณีหน่อยได้ไหม อย่าทำตัวให้น่าเบื่อน่ารำคาญเหมือนตอไม้ได้ไหม”
ทุกวันจันทร์เจ้าไม่นิ่งเป็นขอนไม้แบบนี้ ไม่เย็นชา เฉยชาต่อเขาแบบนี้ แต่วันน
