ผ่านไปนานเกือบชั่วโมงที่ศิวดลนั่งคุยกับลูกชายในห้องทำงาน ไม่ใช่แค่เรื่องของดิฐา แต่ยังมีเรื่องของลภัชดนย์ที่อายุไม่น้อยแล้วแต่ยังทำกร่าง ซ่าแบบเด็กหนุ่มเลือดร้อนชอบสร้างแต่เรื่องให้ปวดหัว ในหนึ่งอาทิตย์ต้องมีขึ้นโรงพักสักครั้ง ถ้าไม่ก็ไม่ใช่ลภัชดนย์ ส่วนหฤทย์นั้นตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้คนเป็นพ่ออย่างศิวดลเป็นห่วง เพราะมีณปภัชดูแล
“คิดให้ดีล่ะว่าแท้จริงแล้วดีคิดยังไงกันแน่ หัวใจอยู่กับตัวเองอย่าโง่จนไม่รู้จักใจตัวเองล่ะ”
ก่อนจะเดินจากไป ศิวดลไม่ลืมพูดทิ้งท้ายให้ลูกชายได้ตระหนักคิด
“ครับพ่อ”
ดิฐาโงหัวคำนับรับรู้คำพูดของพ่อที่เดินไปทางลิฟต์โดยสาร ก่อนจะหันไปทางโต๊ะทำงานของเลขา ที่ตอนนี้ว่างเปล่า เพราะยังไม่กลับมาจากพักเที่ยง
“จะบ่ายโมงแล้ว ทำไมจันทร์เจ้ายังไม่กลับขึ้นมาอีกนะ”
เขาพึมพำกับตัวเองเมื่อยกแขนขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือหนาของตนเองแล้วหมุนตัวเปิดผลักประตูห้องทำงานเข้าไปในห้อง โดยไ
