Chapter 1
1373 คำ
หลังจากมานั่งเคลียร์งานเสร็จแตงกวาก็โทรศัพท์ไปบอกคุณแม่ว่าวันนี้เธอจะไม่กลับบ้านเพราะต้องไปนอนค้างที่คอนโดกับคุณณภัทร
"แม่ขาหนูไม่กลับบ้านนะคะต้องนอนค้างที่คอนโดกับคุณณภัทร"
(อีกแล้วเหรอ... หนูจะยอมพี่เขามากไปรึเปล่าลูก ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้)
"ถ้ามันทำให้คุณณภัทรลดความเกลียดเราน้อยลงไปบ้าง มันก็ดีแล้วค่ะ"
(แต่เรื่องทุกอย่างมัน...)
"ไม่เป็นอะไรค่ะแม่ หนูโอเคค่ะบางทีคุณณภัทรเค้าก็ดีกับแตงกวามากเลยนะ ถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ งั้นหนูวางนะคะ"
แตงกวาเอ่ยตัดบทเพราะไม่อยากให้แม่คิดมากไปกว่านี้หัวอกคนเป็นแม่ไม่มีใครอยากให้ลูกไปบำเรอผู้ชายหรอกเรื่องนี้คุณพ่อของคุณณภัทรก็ทราบไม่นานและขอร้องเธอว่าไม่ให้ห้ามเขาทั้งสองคน เขารู้จักลูกชายดีถ้าไม่รู้สึกไม่มีทางมายุ่งเกี่ยวแน่นอน เพราะฉะนั้นต้องปล่อยให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกหน่อยเขาคงรู้ใจตัวเอง
(จ้ะลูก)
หญิงสาวกดวางสายก่อนจะเก็บของบนโต๊ะเพื่อเตรียมตัวกลับคอนโดกับคุณณภัทร เขาส่งข้อความให้เธอเดินไปหาที่ลานจอดรถ เมื่อมาถึงเธอก็เข้าไปนั่งข้างๆเขาส่วนผู้ช่วยของเขาทั้งสองคนนั่งอยู่ข้างหลัง
"เย็นนี้เธอทำอาหารให้ฉันกินแล้วกัน วันนี้เหนื่อยฉันอยากนอนพักอยู่เงียบๆ"
"ได้ค่ะคุณณภัทรอยากกินอะไรคะ"
เธอเอ่ยถามเสียงใส เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อย
"อะไรก็ได้"
พูดแค่นั้นเขาก็หลับตาลงทันที วันนี้มีแต่เรื่องปวดหัวตั้งแต่ลูกค้าไปจนถึงไอ้สองคนที่ตามแตงกวา เอกสารในโชว์รูมมากมายและยังมีเรื่องที่บ่อนอีกตีกันในหัวไปหมด หญิงสาวมองเขาที่ดูเหนื่อยมากก็ยื่นมือไปนวดขมับให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ เขาลืมตามองหน้าเธอเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร แตงกวาตกใจชักมือกลับเพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ
"ทำสิ"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหลับตาลงช้าๆ หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะใช้นิ้วมือนวดศรีษะให้เขาแผ่วเบาเพื่อให้ชายหนุ่มผ่อนคลาย ณภัทรเผลอหลับไปจนมาถึงที่คอนโด เขาสะดุ้งตื่นก่อนจะมองไปโดยรอบแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
"ถึงแล้วทำไมไม่บอก"
"แตงกวาเห็นว่าคุณณภัทรเพิ่งจะได้นอน ก็เลย... ว่าแต่เป็นยังไงบ้างคะดีขึ้นมั้ย"
"อืม พวกนายกลับไปได้ละ"
"ครับนาย"
เขาเดินลงจากรถไปโดยมีหญิงสาววิ่งตามลงมาอยู่ไม่ห่าง สองคนเดินขึ้นคอนโดที่มีความปลอดภัยแน่นหนาไม่จำเป็นที่จะต้องมีบอดี้การ์ดตามเฝ้าถึงห้องเขาจ่ายหลักสิบล้านเพื่อซื้อความปลอดภัยขั้นสุดรับรองว่าไม่มีใครมาวุ่นวายแน่นอน
"คุณณภัทรคะแตงกวาทำต้มยำกุ้งให้กินนะคะ ของโปรดคุณเลย"
"อืม ฉันขอไปนอนพักก่อนแล้วกัน"
เขาเดินตรงไปยังห้องนอนทันที สภาพในตอนนี้ร่ายกายต้องการการพักผ่อนเป็นอย่างมาก เขามีเรื่องให้คิดมากมายเวลาที่มีตอนนี้ควรจะนอนหลับให้เต็มอิ่มก่อน แล้วค่อยตื่นมาทำงานต่อ ส่วนหญิงสาวเธอไปเปิดตู้เย็นหาอะไรทำให้ชายหนุ่มทาน ใช้เวลาประมาณเกือบชั่วโมงก็ทำทุกอย่างเรียบร้อย จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ในห้องนอน เธอเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆแล้วค่อยๆเช็ดใบหน้าให้เขาอย่างห่วงใย
"ทำไมทำงานหนักขนาดนี้คะ ไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย"
หญิงสาวเช็ดใบหน้าให้เขาจนเสร็จก่อนจะตามด้วยลำคอและแขนทั้งสองข้าง เธอเก็บผ้าขนหนูไปไว้ตามเดิมก่อนจะเดินออกมาแล้วนั่งลงข้างเตียงที่มีเขานอนอยู่ เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้นแตงกวาหยิบขึ้นมากดดูก่อนจะตกใจเมื่อถูกเขาปัดมือจนเจ็บ
ผลั๊วะ!
"ใครให้เธอยุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน!"
เขาตะโกนใส่หน้าหญิงสาวเสียงดังลั่น แตงกวาตกใจจนตัวสั่นกุมมือตัวเองไว้แน่นเมื่อรู้สึกเจ็บตรงข้อแขนของตัวเอง
"คือแตงกวาเห็นมันเสียงดังก็เลยจะดูว่าใครโทรมา ไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งเลยนะคะ"
"ไม่ต้องมายุ่งของๆฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน ออกไปไกลๆเลยนะ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา โดยเฉพาะโทรศัพท์เพราะมันมีหลายอย่างที่เป็นความลับที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ แตงกวาสะอื้นก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่นแล้วรีบเดินออกไปทันที
"ฮึก แตงกวาขอโทษค่ะ"
เธอกุมมือตัวเองเดินออกไปทันทีไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าของตัวเองออกไปด้วย หญิงสาวกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บที่ข้อมือของตัวเอง มันแทบจะขยับม่ได้ไม่รู้ว่าข้อเคล็ดตรงไหนรึเปล่า
"โอ๊ย ฮึก!"
เธอร้องไห้ออกมาก่อนจะกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างแล้วเรียกแท็กซี่ออกไปจากคอนโด โดนไล่ขนาดนี้แล้วเธอจะอยู่ต่อทำไมอีก หญิงสาวตัดสินใจไปหาเพื่อนที่บ้านก่อนจะกุมข้อมือตัวเองไว้แล้วเข้าไปหาทันที
"อ่าว แตงกวามาได้ยังไงเนี่ย"
ฟ้าใสเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่เดินมาหาเธอในสภาพน้ำตาคลอกุมมือตัวเองไว้แน่น เธอมองอย่างตกใจก่อนจะเข้ามาหาตรงหน้า
"เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไร"
"ฮึก! เจ็บข้อมืออ่ะ"
"ไปทำอะไรมาเนี่ย เดี๋ยวพาไปโรงพยาบาล"
ฟ้าใสรีบพาแตงกวาขึ้นรถแล้วพาไปส่งโรงพยาบาลทันที ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนแต่ว่าเดี๋ยวค่อยถามอีกทีแล้วกัน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็ตรวจโดยละเอียดก่อนจะพันผ้าไว้ให้แล้วก็ให้ทานยาอีกสองเม็ด
"หมอจะให้ยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบนะครับ ช่วงนี้ก็ระวังอย่าให้เป็นซ้ำอีก ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์น่าจะอาการดีขึ้นแล้วครับ"
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"
แตงกวาเอ่ยเสียงเบาก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดข้อมือเป็นพักๆ ฟ้าใสมองเพื่อนอย่างจับผิดก่อนจะเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น ไปทำอะไรมา"
"หกล้มนะไม่เป็นอะไรแล้ว"
แตงกวาฝืนยิ้มออกมาก่อนจะก้มหน้าลงมองข้อมือตัวเองที่พันผ้าไว้แน่น เขาใจร้ายกับเธอมากเลยนะก็แค่ดูว่าใครโทรมาเท่านั้นไม่ได้จะยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาซะหน่อย ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลย
"ไปได้ละเดี๋ยวไปส่งกลับบ้าน"
"ขอไปนอนด้วยนะ"
แตงกวาดึงมือเพื่อนเอาให้ก่อนจะขอร้องอ้อนวอนสุดๆ เธอไม่อยากกลับบ้านไม่งั้นแม่จะถามเรื่องข้อมือแล้วมันจะตอบยาก อีกอย่างยังไม่อยากเจอเขาตอนนี้ด้วย
"ก็ได้งั้นกลับบ้านกัน"
"ขอบคุณนะเพื่อนรัก"
ทางด้านของณภัทรหลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์ลงได้ก็เดินออกมาตามหาแตงกวา เขาคิดว่าตัวเองทำรุนแรงไปก็หน่อยก็เลยรู้สึกผิด เดินมาในห้องครัวก็เจอแต่อาหารที่ทำเสร็จแต่คนทำไม่อยู่
"ไปไหนแล้วนะ"
เขาเดินวนหาทั่วห้องแต่ว่าก็ไม่เจอ รองเท้าหรือกระเป๋าก็ไม่อยู่ในห้องเขาหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาเธอแต่ว่าไม่มีคนรับสาย ชายหนุ่มพยายามโทรออกหลายครั้งแต่ว่าสุดท้ายแล้วกลายเป็นปิดเครื่องไปเลย
"โธ่เว้ย! ไปไหนวะ"
เขากดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องให้ทุกคนออกตามหา โทรไปถามที่บ้านก็ไม่กลับที่คอนโดก็ไม่มี แล้วคนอย่างแตงกวาจะไปที่ไหนได้
'หาให้เจอ ยังไงวันนี้ก็ต้องเจอ!'
- ผู้เขียน
