Chapter 3
1348 คำ
แตงกวานอนเล่นอยู่ในบ้านของเพื่อนไม่ยอมออกไปไหน เธอกินข้าวทานยาจนเสร็จก็มานั่งเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้านของฟ้าใสจนถึงเย็น ครอบครัวของเธอไม่ค่อยอยู่บ้านทั้งบ้านมีแต่พี่ชายและน้องสาวเท่านั้น ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของทั้งสองคนเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัดบ่อยๆ และตอนนี้ฟ้าใสก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับของอร่อยมากมาย หญิงสาวไปช่วยเพื่อนจัดจานในครัวโดยมีพี่ชายของเธอด้วยอีกแรง
"น้องแตงกวาชอบกินต้มยำกุ้งมั้ย"
"ชอบค่ะมันเป็นของชอบของคุณณ... เอ่อ คือแตงกวาหมายถึงว่าที่บ้านทำแทบทุกวันเลยค่ะ ได้กินบ่อยก็เลยกลายเป็นชอบไปเลย"
"อย่างนี้นี่เอง"
ฟ้าครามอมยิ้มก่อนจะส่งจานไปให้หญิงสาวตรงหน้า เพื่อนน้องสาวคนนี้น่ารักมากนิสัยก็ดีแต่เหมือนว่าจะมีหมาหวงก้างคอยวอแวไม่ห่างเขาจึงไม่อยากยุ่งกับเธอ
"อันนี้ก็ชอบค่ะ แตงกวาชอบกินผัก"
สองคนคุยกันอย่างสนุกโดยมีฟ้าใสมองดูอยู่ห่างๆ ถ้าไม่ติดว่ามีคุณณภัทรมายุ่งวุ่นวายกับเพื่อนเธอนะ จะยุให้พี่ชายจีบไปแล้ว
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ฟ้าใสมองออกไปข้างนอกก่อนจะวิ่งไปดูว่าใครมาหาใกล้ค่ำขนาดนี้
"เดี๋ยวน้องไปดูเอง"
ฟ้าใสเดินออกไปหน้าประตูก่อนจะชะงักไปเมื่อคนที่มายืนอยู่หน้าบ้านเธอคือคุณณภัทร เธออึ้งไปสักพักก่อนจะยกมือไหว้ทักทายเสียงสั่น
"สวัสดีค่ะคุณณภัทร มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ"
"แตงกวามาที่นี่มั้ย"
เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ฟ้าใสอึกอักไม่กล้าพูดอะไรจะโกหกก็เกรงว่าเขาจะรู้อยู่แล้วจึงใช้ความเงียบแทนคำตอบ เขาเห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนั้นก็พอรู้ว่าคงไม่อยากโกหกและคงอยากช่วยเพื่อนด้วย คนกลางก็จะเป็นประมาณนี้แหละ
"เรียกออกมา"
"คือว่าคุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ คือว่าแตงกวามัน..."
"ใครมาเหรอฟ้าสะ..."
แตงกวาที่เดินออกมาตามเพื่อนก็ชะงักไปเมื่อผู้ชายที่เธอกำลังหลบหน้าอยู่กำลังยืนคุยกับเพื่อนเธอตรงหน้าบ้าน เธอรีบหันหลังจะเดินเข้าไปในบ้านก็ถูกเสียงดุเรียกไว้ซะก่อน
"ถ้าเธอเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียวฉันเผาบ้านเพื่อนเธอแน่"
ฟ้าใสตาโตก่อนจะรีบไปดึงเพื่อนให้มาคุยกับเขาทันทีไม่งั้นบ้านเธอได้ถูกวางเพลิงแน่นอนและเธอเชื่อว่าเขาไม่ได้ขู่
"แกคุยให้เคลียร์เลยนะ บอกว่าไม่กลับจะนอนที่นี่"
ฟ้าใสกระซิบเพื่อนให้พูดกับเขาดีๆ แตงกวาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
"มีอะไรกับแตงกวาคะ"
"ทำไมไม่กลับบ้าน แล้วเมื่อคืนใครให้ออกมาข้างนอก เธออยากโดนดีใช่มั้ย"
เขาพูดออกไปอย่างหงุดหงิดนึกถึงเมื่อคืนก็โกรธมากที่เธอดื้อกับเขา ปกติแตงกวาจะคุยรู้เรื่องมากกว่านี้ไม่ใช่หนีออกมาแบบนั้น
"ก็คุณบอกว่าให้ออกไปไกลๆไม่ใช่เหรอคะ แตงกวาก็ออกมาแล้วนี่ไงคุณณภัทรเป็นคนไล่แตงกวาออกมาเองนะจะเอาอะไรอีก"
เธอเอ่ยออกมาอย่างไม่ยอมเหมือนกัน ตัวเองไล่คนอื่นออกมาแท้ๆแถมยังทำให้เธอเจ็บข้อมืออีก ทุกอย่างเขาเป็นคนทำหมดจะโทษเธออย่างนั้นมันก็ไม่ถูก
"ไกลๆของฉันคือโซฟาหน้าห้องไง เธอนี่มัน..."
เขาสบถออกมาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้อยู่ เมื่อตั้งสติได้ก็หันไปมองข้อมือของเธอที่มีผ้าพันแผลพันไว้อยู่ เขาได้สติเดินเข้าไปใกล้เธอก่อนจะดึงข้อมือหญิงสาวขึ้นมาดู
"เจ็บมากมั้ย"
เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย สิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอยิ่งกว่าโรคไบโพล่าร์อีก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจะอ่อนโยนก็ดีจนน่าใจหายพอจะร้ายขึ้นมาทำเอาเธอสั่นกลัวไปหมด
เธอมองเขาน้ำตาคลอเมื่อชายหนุ่มแสดงความห่วงใย เธอยื่นข้อแขนไปให้เขาดูก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น
"เจ็บค่ะ ฮึก! แตงกวาจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณอีกแล้วต่อจากนี้ไป แตงกวาจะ... ฮึก"
"พอๆฉันขอโทษที่ทำเธอเจ็บ ก็แค่ปัดเบาๆเองใครจะคิดว่าบอบบางขนาดนั้น"
เขายังไม่วายโทษเธออีก หญิงสาวร้องไห้ออกมามือเล็กปาดน้ำตาเสียงสะอื้นนั่นทำให้เขารู้สึกผิด
"แค่ปัดเบาแต่หมอบอกว่าข้อมือเคล็ดเลยนะคะ ฮึก! ถ้าตั้งใจมันไม่หักเลยเหรอคะ"
"โอเคๆ ฉันทำแรงกับเธอพอใจยัง"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วกอดปลอบประโลม ฟ้าครามที่เดินออกมาเจอภาพที่ทั้งสองคนกอดกันก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เขาคงหมดหวังที่จะจีบเพื่อนน้องสาวแล้ว นี่ก็ตามมาง้อกันถึงที่นี่และฝ่ายหญิงก็ยินดีที่จะคืนดีด้วยอีก แบบนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้ว
"ฟ้าใสช่วยเอาของแตงกวาออกมาให้หน่อยสิ"
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
ฟ้าใสรีบวิ่งไปเก็บของให้เพื่อนทันที ผัวเมียดีกันคนอื่นก็หอนไปสิ สามวันดีสี่วันร้ายไม่รู้ว่าแตงกวาจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน แต่ว่าเธอก็ทนมาหลายปีแล้วนะไม่เห็นจะเด็ดขาดสักที สงสัยคงไม่หนีไม่พ้นกันเสียแล้วล่ะมั่ง
เมื่อเก็บของที่ต้องการเรียบร้อยเธอก็เดินออกมาก่อนจะส่งของของเพื่อนไปให้ชายหนุ่ม
"นี่ค่ะ"
"ขอบคุณมากนะที่ดูแลแตงกวาให้ เอาไว้จะพาไปเลี้ยงข้าวนะ"
"ค่ะ นี่ยานะคะให้ทานตามที่หมอสั่งด้วย"
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะดึงแตงกวาให้ขึ้นรถไปกับเขา คนอย่างเธอไม่มีทางหนีไปไหนจากเขาพ้น ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยไปเองก็ฝันไปเถอะว่าจะได้ไปจากเขา
"ไปโรงพยาบาล"
แตงกวาที่กำลังสะอื้นอยู่ก็ชะงักไปก่อนจะหันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างงุนงง ไปทำไมโรงพยาบาลไม่มีใครเป็นอะไรซะหน่อย
"ไปทำไมโรงพยาบาลคะ"
"พาเธอไปเอ็กซเรย์ตรวจร่างกายอย่างละเอียดไง จะได้ไม่มาบ่นว่าฉันทำรุนแรงกับเธออีก"
"แตงกวาไม่ไปนะคุณณภัทร คุณดราฟคุณดรีมแตงกวาไม่ไปนะ"
"ได้ครับนาย"
ผู้ช่วยของเขาอมยิ้มก่อนจะตอบรับคำสั่งเจ้านายแล้ววนรถไปยังโรงพยาบาลทันที ก็ห่วงเค้าแหละตามหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลยมั่งแล้วดูสิปากดีใส่หญิงสาวเหลือเกิน ถ้าเจ้านายของพวกเขารู้จักพูดหวานๆอ่อนโยนกับคุณแตงกวามากกว่านี้เขาคงมีความสุขมาก
"แตงกวาหายแล้วค่ะไม่เจ็บแล้ว"
"ไม่เจ็บอะไร เมื่อกี้เธอพูดใส่ร้ายฉันต่อหน้าทุกคนรวมถึงเพื่อนของเธอด้วย เพราะฉะนั้นเธอต้องไปตรวจร่างกายจะได้รู้ว่าฉันรุนแรงกับเธอจริงรึเปล่า"
เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าหญิงสาวกลัวเข็มไม่ค่อยอยากไปโรงพยาบาลถ้าไม่จำเป็น แตงกวาทำหน้าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เธอไม่น่ากลับมากับเขาเลยสุดท้ายคนอย่างเขาก็ดีได้ไม่นานจริงๆ
"คนใจร้าย"
"ฉันร้ายได้กว่านี้อีก อย่าคิดทำแบบเมื่อคืนอีกคราวนี้ฉันเอาเธอตายแน่"
- ผู้เขียน
