สะดุดรักสาวรุ่นพี่ (รามิน)

ตอนที่ 4 ก่อกวน

ผ่านไปหลายวันกับชีวิตในรั้วมหาลัยของรามิน เขาเป็นคนเรียนเก่ง ฉลาด แถมยังมีความสามารถหลายด้านจนเป็นจุดเด่นของห้อง รามินได้รับคัดเลือกให้เป็นตัวแทนเดือนคณะส่งเข้าประกวดดาวเดือนมหาลัยเพราะรูปร่างหน้าตาของเขาเรียกได้ว่าหล่อเด่นที่สุดในรุ่นรวมถึงเวย์เพื่อนสนิทของเขาที่หน้าตาดีสูสีกับเขาเช่นกัน รามินและเวย์มีเพื่อนสาวต่างคณะอีกสองคนนั่นก็คือโมนาและแพรวาที่ตอนนี้กำลังจะพ่วงตำแหน่งพี่สะใภ้รองของเขาเพราะอคินพี่ชายของเขานั้นโดนแพรวาตกไปเรียบร้อย จนเมื่อคืนที่พวกเขากำลังดื่มแล้วอคินไปช่วยแพรวาที่โดนวางยา หลังจากอคินพาแพรวากลับคอนโดอคินก็ให้เขาและไดม่อนสืบหาคนวางยาจึงรู้ว่าธามศัตรูของอคินจ้างให้เพื่อนร่วมห้องแพรวามาวางยาเธอ กว่าจะเค้นเอาคำตอบจากเพื่อนของแพรวาได้ก็เล่นเกือบเช้าทำให้รามินแทบไม่ได้นอนเพราะต้องมาเรียนแต่เช้า

“ไอ้มิน กูว่าผู้หญิงคนนั้นชอบมึงแน่ว่ะ”

เวย์พูดขึ้นขณะที่เขาและรามินกำลังนั่งเขียนงานอยู่ใต้ตึกคณะวิศวะ

“คนไหน”

รามินเงยหน้าหันไปมองตามสายตาของเวย์แล้วเอ่ยถามทันที

“คนขาวๆ สวยๆ กว่าเพื่อนไง นั่นลุกเดินมาทางเราแล้วกูว่าใช่แน่ๆ”

เวย์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นสาวสวยที่พวกเขาพูดถึงกำลังเดินตรงมาทางนี้ และก็จริงอย่างที่เวย์พูดเพราะเธอนั้นมาหยุดตรงหน้ารามินจริงๆ

“ขอโทษนะคะ ชื่ออะไรหรอคะ”

ฟ้าใสสาวสวยคณะนิเทศศาสตร์ปีหนึ่งเอ่ยถามรามินพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา รู้สึกดีใจไม่น้อยที่รามินนั้นก็ส่งยิ้มกลับให้เธอด้วย

“รามินครับ”

รามินตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรตามนิสัยคนอัธยาศัยดีของเขา

“ฟ้าใสนะคะ เรียนนิเทศปีหนึ่ง รามินเรียนวิศวะปีไหนหรอคะ ฟ้าใสจะได้เรียกถูก”

ฟ้าใสเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเพราะเห็นรามินใส่เสื้อช็อปของวิศวะจึงรู้ว่าเขาเรียนคณะนี้

“ปีหนึ่งครับ”

ฟ้าใสยิ้มกว้างทันทีเมื่อรามินพูดคุยกับเธอแสดงว่าเขาต้องสนใจเธอแน่นอนจึงตัดสินใจบอกเขาไปตรงๆ

“รามิน คือฟ้าใสชอบรามินอ่ะ ขอเบอร์หรือไลน์ของรามินได้มั้ย”

ฟ้าใสพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้างให้รามินอย่างมั่นใจยังไงเขาก็ชอบเธอเหมือนกัน แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของรามิน

“ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้ชอบคุณ ขอตัวนะครับ”

รามินตอบปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสุภาพแล้วลุกขึ้นเดินไปโดยมีเวย์ลุกเดินตามไปติดๆ ทิ้งให้ฟ้าใสยืนงงอยู่อย่างนั้นคนเดียวเพราะไม่คิดว่ารามินจะปฏิเสธตรงๆ แบบนี้

“ทำหน้าอารมณ์ไม่ดีมาแบบนี้ หนุ่มหล่อคนนั้นปฏิเสธแกหรอยัยฟ้าใส”

เพื่อนของฟ้าใสเอ่ยถามเธอทันทีเมื่อเห็นฟ้าใสเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างอารมณ์ไม่ดี

“เออ ยิ้มหวานให้ฉันอย่างดีแต่กลับบอกว่าไม่ชอบฉัน หึ ยิ่งปฏิเสธฉันแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันอยากได้”

ฟ้าใสพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก นิสัยของเธออยากได้อะไรก็ต้องได้ ทางด้านรามินเมื่อปฏิเสธสาวไปแล้วก็ย้ายมานั่งเขียนงานในห้องเรียนเพื่อรอเรียนตอนบ่าย

“ไอ้มิน กูถามจริงๆ มึงไม่คิดอยากมีแฟนจริงๆ หรอวะ”

เวย์เอ่ยถามรามินด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่เรียนกับรามินตอนมอปลายจนตอนนี้เข้ามหาลัยเขาไม่เห็นรามินคบกับใครเลยสักคน แถมปฏิเสธผู้หญิงที่มาสารภาพรักแบบนี้ทุกคนอีกต่างหาก

“อยากมีสิวะ ใครจะไม่อยากมีแฟน”

คำตอบของรามินยิ่งทำให้เวย์คิ้วขมวดสงสัยมากกว่าเดิม

“เอ้า! ไอ้สัส มึงอยากมีแฟนแต่มึงปฏิเสธผู้หญิงที่เข้าหามึงทุกคนแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่มึงจะมีแฟนไอ้มิน”

เวย์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าไม่เข้าใจกับการกระทำของรามิน

“ที่กูปฏิเสธเพราะกูไม่รู้สึกชอบ ขนาดฟ้าใสเธอสวยนะ แต่กูกลับเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร ต่างจากผู้หญิงคนนั้น”

รามินหยุดพูดทันทีเมื่ออยู่ดีๆ กลับคิดถึงผู้หญิงที่เขาเคยช่วยไว้ที่ผับวันนั้นขึ้นมา ตั้งแต่เจอเธอวันนั้นหน้าเธอก็ลอยวนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอด จนรามินเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงนึกถึงแต่หน้าเธอ

“ผู้หญิงคนไหนไอ้มิน”

เวย์เอ่ยถามทันทีเมื่ออยู่ดีๆ รามินกลับหยุดพูดกลางคัน

“ก็ผู้หญิงคนที่…”

ขณะที่รามินกำลังจะเล่าให้เวย์ฟังโทรศัพท์เขาก็มีสายโทรเข้ามาก่อน รามินจึงหยุดพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงตัวเองก็เห็นเป็นเบอร์ไดม่อนโทรมาเขาจึงกดรับสายทันที

“ครับ พี่ม่อน”

(วันนี้ไปจัดการป่วนผับเสี่ยทิวาหน่อยสิรามิน)

รามินปรับสีหน้าจริงจังทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไดม่อน

“พี่คินให้ทำหรอครับ”

(อืม ไปสั่งสอนมันแทนไอ้คินหน่อยแล้วกัน)

“แล้วทำไมพี่คินไม่ทำเองล่ะครับ อย่าบอกนะว่าติดใจเมียจนไม่ยอมอกจากห้องเนี่ย นี่มีค่าจ้างให้ผมมั้ยเนี่ย”

(ไอ้สัส คำพูดคำจามึงนิ งานป่วนงานกวนตีนมันเป็นงานถนัดของมึง อยากได้ค่าจ้างก็ไปเอากับไอ้คินเองแล้วกัน กูวางล่ะ)

พูดจบไดม่อนก็วางสายทันทีไม่รอให้รามินได้พูดอะไร ส่วนรามินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีเมื่ออคินอนุญาตให้เขาสั่งสอนคู่แข่ง เพราะเขาอยากเอาคืนคนที่ชอบมาก่อกวนผับเขาเต็มทนแล้ว หลังจากวางสายไดม่อนไปสักพักอาจารย์ก็เข้าห้องพอดีรามินและเวย์จึงหันไปสนใจเรียนโดยลืมไปเลยว่าพวกเขาคุยอะไรกันไว้ก่อนหน้านั้น หลังจากเรียนเสร็จรามินก็มานอนพักที่คอนโดเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน วันนี้เขาไม่ไปทำงานเพราะตั้งใจจะไปป่วนผับของเสี่ยทิวาตามคำสั่งของไดม่อนและอคิน รามินนอนพักจนเกือบสองทุ่มจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปผับของเสี่ยทิวา รามินเดินออกจากห้องด้วยเสื้อยืดสีดำพอดีตัวเผยให้เห็นกล้ามแขนเป็นมัดกับกางเกงยีนตรงมายังรถสปอร์ตหรูคู่ใจสีน้ำเงิน เมื่อขึ้นรถแล้วรามินก็ขับไปที่ผับเสี่ยทิวาทันทีด้วยความที่เขาแทบไม่เปิดเผยตัวว่าเป็นเจ้าของผับเหมือนไดม่อนและอคิน ลูกน้องของเสี่ยทิวาจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแถมไม่ตรวจบัตรประชาชนเขาด้วยเลยปล่อยให้รามินเข้ามาในผับเหมือนลูกค้าทั่วไป เมื่อมาถึงรามินก็สั่งแหล้าและอาหารมาสองสามอย่างจากนั้นก็นั่งรอ ตาคมกวาดมองสำรวจไปทั่วผับพร้อมกับยิ้มเยาะออกมาทันที

“หึ แค่บรรยากาศร้านก็อึมครึมแล้วจัดโซนโคตรห่วย”

รามินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเยาะเมื่อเห็นบรรยากาศในผับของเสี่ยทิวา ไม่แปลกที่ลูกค้าไม่เยอะ เพราะบรรยากาศในผับไม่ได้แบ่งเป็นโซนนั่งโซนยืนเหมือนร้านพวกเขา แถมยังไม่มีโซนวีไอพีรองรับลูกค้าที่ชอบความเป็นส่วนตัวอีกต่างหาก รามินนั่งรอสักพักเครื่องดื่มและอาหารก็มาเสิร์ฟ

“เหล้าก็เอาเกรดต่ำมาขาย อาหารรสชาติก็โคตรห่วย แม่ง เปิดร้านได้ไงวะ”

รามินบ่นขึ้นทันทีเมื่อลองดื่มเหล้าและชิมอาหารของผับเสี่ยทิวา เขานั่งดื่มไปสักพักก็เรียกให้พนักงานมาเช็คบิล รามินก็เริ่มแผนการก่อกวนแกล้งทำหน้าตกใจและโวยวายทันทีเมื่อเห็นบิลค่าเหล้าและอาหาร

“อะไรกันวะ นี่พวกมึงโกงกูหรอ แค่เหล้าเกรดต่ำแต่ขายขวดเป็นหมื่นนี่มันหลอกลวงผู้บริโภคนี่หว่า”

รามินพูดโวยวายเสียงดังจนลูกค้าโต๊ะข้างๆ ต่างหันมาสนใจเขา

“ใจเย็นๆ ก่อนครับคุณลูกค้า ร้านเราใช้เหล้าเกรดดีนะครับ ขวดนี้เป็นถึงเหล้านอกเลยนะครับ”

“หึ เหล้านอกงั้นหรอ มึงคิดว่ากูโง่รึไงที่ดูไม่ออกว่าเหล้าขวดนี้มันเป็นของปลอม เหล้านอกบ้านมึงเค้ามีฉลากไทยติดไว้รึไง ใครไม่เชื่อก็มาดูได้เลยครับ”

รามินพูดขึ้นพร้อมกับชูขวดเหล้าขวดนั้นขึ้นมาจนลูกค้าโต๊ะข้างๆ ต่างเดินมาดูใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้

“จริงๆ ด้วย นี่มันหลอกลวงลูกค้านิ”

ลูกค้าหลายๆ คนซุบซิบกันขึ้นจนผู้จัดการผับต้องเข้ามาเคลียร์

“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า ผมว่าเราไปหาที่คุยกันดีกว่ามั้ยครับ”

เหมผู้จัดการผับของเสี่ยทิวาพ่วงด้วยตำแหน่งมือขวาเดินมาพูดกับรามินเชิงสุภาพแต่สายตากลับมองรามินอย่างเอาเรื่องแต่รามินกลับไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

“หึ จะคุยอะไรก็คุยตรงนี้ อธิบายมาสิว่าที่ผมพูดมันจริงรึเปล่า พวกคุณเอาเหล้าเกรดต่ำมาขายในราคาสูงลิ่ว อาหารรสชาติก็โคตรห่วย”

ลูกค้าทุกคนต่างเห็นด้วยกับคำพูดของรามินเพราะอาหารไม่อร่อยจริงๆ และเครื่องดื่มก็ราคาสูงเหมือนที่เขาบอกอีกต่างหากจนลูกค้าหลายๆ คนต่างก็โวยวายจนผู้จัดร้านอย่างเหมถึงกับกุมขมับเลยทีเดียวเพราะโดนลูกค้าเดินมารุมร้องเรียนจนลืมสังเกตว่ารามินนั้นหายไปแล้ว เช้าวันต่อมารามินก็ไปเรียนปกติหลังจากเลิกเรียนเขาก็ไปที่สนามแข่งรถก็เห็นอคินและแพรวากำลังเดินมาจึงเอ่ยแซวทั้งสองทันทีเมื่อรู้ว่าทั้งสองตกลงเป็นแฟนกันแล้วแถมอคินยังพูดครับกับแพรวาจนรามินทำหน้าอึ้งเพราะเพิ่งเคยเห็นมุมอ่อนโยนของพี่ชายตัวเองครั้งแรกจึงรีบโทรหาไดม่อนพี่ชายอีกคนของเขาทันที

(มีอะไรรามิน)

“พี่ม่อนอยู่ไหนมาสนามแข่งยัง”

(อยู่บ้าน วันนี้ไม่เข้าไปนะ)

“โห่ หมดสนุกเลย อุตส่าห์จะหาเพื่อนไปแซวพี่คิวสักหน่อย”

(แซวอะไร)

“ก็พี่คินกับแพรเป็นแฟนกันแล้วไง แถมยังพามาทำงานอีกด้วย ผมก็เลยอยากไปกวนประสาทพี่คินเล่นๆ สักหน่อย”

(มึงว่างมากรึไงถึงไปกวนคนนั้นทีคนนู้นที งานที่ให้ไปทำเสร็จรึยัง)

“เรียบร้อยครับพี่ ผมไปป่วนร้านมันเรียบร้อย ทั้งเรื่องอาหารไม่มีคุณภาพ ทั้งราคาเครื่องดื่มที่แพงเกินจริง โชคโคตรเข้าข้างเราเพราะร้านมันดันเป็นแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้โดนลูกค้าร้องเรียนกันเป็นแถบคงจะเสียลูกค้าไปมากพอสมควร”

(ดี ให้มันโดนเองซะบ้าง รามินมึงเป็นเพื่อนน้องแพรวาก็ช่วยไอ้คินดูแลน้องแพรวาด้วยนะ กูว่าถ้าไอ้ธามมันรู้ว่าเป็นฝีมือเรามันไม่ปล่อยไอ้คินไว้แน่และมันต้องไปเล่นงานจุดอ่อนของไอ้คิน)

รามินทำหน้าจริงจังทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไดม่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกเขาคงไม่ต้องระวังหลังให้อคินเพราะอคินไม่มีจุดอ่อนให้ศัตรูเล่นงานแต่ตอนนี้อคินนั้นมีแพรวาไดม่อนและรามินจึงต้องคอยดูแลแพรวาช่วยอคินด้วย

“เรื่องนั้นไม่ต้องบอกผมก็ทำครับ ผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพี่สะใภ้รองของผมแน่นอน”

(อืม งั้นกูวางล่ะ)

พูดจบไดม่อนก็วางสายทันที ส่วนรามินก็ยังวนเวียนกวนอคินจนอคินได้แต่ตวาดไล่รามินเพราะไปกวนเวลาความสุขของเขากับแพรวา เมื่อกวนพี่ชายจนสมใจแล้วรามินก็ขับรถออกจากสนามแข่งตั้งใจจะไปผับทันที ทางด้านเค้กวันนี้หลังเลิกเรียนเธอก็ไปทำรายงานที่ห้องของนิชา สองสาวทำรายงานจนเกือบสองทุ่มเค้กจึงขอตัวกลับ ขณะที่รถแท็กซี่ที่เธอนั่งติดไฟแดง เค้กก็เห็นรถของเรนจอดอยู่ข้างๆ รถแท็กซี่เธอ ด้วยความที่กระจกรถของเรนติดฟิล์มมืดเธอจึงไม่เห็นว่าในรถเรนมีใครนั่งอยู่กับเขาหรือเปล่า

“พี่ขับตามรถคันนั้นไปหน่อยได้มั้ยคะ พอดีเป็นรถเพื่อนฉัน”

เค้กตัดสินใจให้แท็กซี่ขับตามเรนทันทีเพราะอยากรู้ว่าเขาจะไปที่ไหน ขับตามเขามาสักพักเค้กก็ชะงักทันทีเมื่อเรนนั้นเลี้ยวรถเข้าโรงแรม เธอจึงให้แท๊กซี่เลี้ยวตามเขาเข้าไป เค้กเบิกตากว้างด้วยความอึ้งน้ำตาคลอเบ้าทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ