สะดุดรักสาวรุ่นพี่ (รามิน)

“เชนทร์ ขึ้นไปดูลูกหน่อยสิคะ ลูกตื่นยัง วันนี้ลูกไปเรียนมหาลัยวันแรกนะ” มะนาวเอ่ยบอกราเชนทร์ผู้เป็นสามีขณะที่ราเชนทร์กำลังนั่งจิบกาแฟในห้องนั่งเล่นอยู่ “ลูกโตแล้วนะ คงไม่ต้องขึ้นไปปลุกหรอกครับเมีย” ราเชนทร์พูดขึ้นแล้วนั่งจิบกาแฟต่ออย่างสบายใจ “เชนทร์” “ครับ จะไปปลุกลูกเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ราเชนทร์รีบลุกทันทีเมื่อได้ยินเสียงต่ำของมะนาวภรรยาสุดที่รักของเขา ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ตื่นยังตัวแสบ” ราเชนทร์เคาะห้องเรียกลูกชายตัวเอง ไม่นานประตูก็เปิดขึ้นเผยให้เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาในชุดนักศึกษา “ตื่นแล้วครับพ่อ ทำหน้าแบบนี้แม่ไล่ให้มาปลุกผมใช่มั้ยเนี่ย” รามินพูดแซวผู้เป็นพ่อทันทีเมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของพ่อตัวเอง “ทำเป็นรู้ทัน ใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยไอ้ตัวแสบ” ราเชนทร์เอ่ยชมลูกชายเมื่อเห็นรามินใส่ชุดนักศึกษาครั้งแรก “แน่นอนอยู่แล้วครับ ลูกพ่อเชนทร์ซะอย่างความหล่อจะหนีไปไหนได้” “ให้มันได้แบบนี้ไอ้ลูกชาย ฮ่าๆ ป่ะ ลงไปกินข้าวกันแม่รออยู่ข้างล่าง” “ครับ” ราเชนทร์และรามินพูดคุยกันอย่างอารมณ์ดี สายตาราเชนทร์ผู้เป็นพ่อมองลูกชายอย่างภูมิใจเพราะรามินยิ่งโตหน้าตาก็ยิ่งเหมือนพ่อมากขึ้น แถมยังนิสัยเหมือนพ่ออีกต่างหาก เรียกได้ว่าถอดแบบพ่อมาทุกอย่างจนมะนาวผู้เป็นแม่ได้แต่บ่นเพราะลูกชายนั้นแสบมาตั้งแต่เด็ก ทั้งกวนเพื่อนทั้งแกล้งเพื่อนสารพัดจนคุณครูต้องเชิญผู้ปกครองไปคุย แต่ดีหน่อยที่โตมายังลดความแสบลงบ้างแต่ความกวนนั้นไม่เปลี่ยนเลย “สุดหล่อมาแล้วครับแม่ ฟอดดด” เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารรามินก็เดินมากอดมะนาวผู้เป็นแม่พร้อมกับหอมแก้มเธออย่างออดอ้อนตามนิสัยของเขา “น้อยๆ หน่อยไอ้ตัวแสบ นั่นเมียพ่อนะ จะกอดจะหอมก็เกรงใจผัวเค้าหน่อย” ราเชนทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายไปกอดไปหอมเมียสุดที่รักของตัวเอง ยิ่งได้เห็นสีหน้าหึงหวงของพ่อ รามินก็ยิ่งกระชับกอดแม่ตัวเองมากขึ้นพร้อมกับทำหน้ากวนๆ ใส่พ่อตัวเอง “เมียพ่อ แต่แม่ผม เพราะฉะนั้นผมกอดผมหอมแม่ผมได้” รามินพูดขึ้นพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ ใส่พ่อตัวเอง “เมื่อไหร่แกจะมีเมียเป็นของตัวเองซักที จะได้เลิกมากอดมาหอมเมียคนอื่นแบบนี้” “ต่อให้ผมมีเมียเป็นของตัวเอง ยังไงผมก็จะกอดจะหอมแม่แบบนี้เหมือนเดิมล่ะครับ พ่อทำใจเถอะ ถ้าให้แม่เลือกยังไงแม่ก็เลือกลูกในไส้อย่างผม ถ้าพูดตรงๆ พ่อนี่คนนอกเลยนะ” ราเชนทร์ส่งสายตาไปมองค้อนลูกชายทันทีเมื่อโดนลูกชายพูดกวนใส่ ขณะที่ราเชนทร์กำลังจะอ้าปากเถียงลูกชาย มะนาวก็รีบห้ามศึกของสามีและลูกชายทันที “หยุดเลยทั้งพ่อทั้งลูก มากินข้าวกันเลย” “หึ กวนประสาทเก่งจริงๆ ไอ้ตัวแสบ” ราเชนทร์พูดขึ้นขณะเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเอง เขาและลูกชายมักจะเปิดศึกแย่งมะนาวผู้เป็นภรรยาแบบนี้ทุกวัน จนมะนาวได้แต่ส่ายหน้ายอมกับนิสัยไม่ยอมกันของสองพ่อลูกคู่นี้ แต่พอสงบศึกก็เข้าขากันดีซะเหลือเกิน ด้วยความที่ราเชนทร์นั้นเลี้ยงดูสั่งสอนรามินเหมือนพี่สอนน้องจึงทำให้รามินนั้นกล้าพูดแกล้งพูดกวนพ่อแต่ก็มีขอบเขตในการพูดเล่นกับพ่อเสมอ “เชื้อพ่อมันแรงก็แบบนี้ล่ะ จะบ่นลูกก็ดูตัวเองก่อนนะคะ เผลอๆ ว่าลูกแต่เข้าตัวเองหมด” มะนาวพูดแซวสามีทันทีเมื่อเห็นเขาบ่นให้ลูกชายจนราเชนทร์ได้แต่เงียบเพราะพูดอะไรไม่ออก “ฮ่าๆ เงียบเชียวนะพ่อ สมาคมกลัวเมียที่แท้ทรู” รามินพูดแซวพ่อตัวเองอย่างอารมณ์ดีจนราเชนทร์ได้แต่มองค้อนใส่ลูกชาย “รอให้แกมีเมียก่อนเถอะ อย่าพลาดมาเข้าสมาคมกับพ่อแล้วกันล่ะไอ้ตัวแสบ” “ไม่มีทางแน่นอนครับ คนอย่างผมต้องเป็นช้างเท้าหน้าเท่านั้น” รามินพูดขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้ามั่นใจ จนราเชนทร์กระตุกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย “หึ คำนี้พ่อก็เคยพูดมาก่อน เป็นช้างเท้าหน้าก็จริงแต่ก็โดนควาญช้างคุมจนอยู่หมัด” สองพ่อลูกหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้คุยเรื่องนี้เรียกได้ว่าคุยเข้าขากันดีเลยทีเดียว “รีบกินข้าวได้แล้วลูก มัวแต่คุยเล่นกับพ่อเดี๋ยวสายนะ” มะนาวรีบพูดขัดสองพ่อลูกเพราะเห็นทั้งสองเอาแต่คุยกันไม่ยอมกินข้าว เมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่รามินก็รีบกินข้าวทันที “ทั้งเรียนทั้งทำงานแถมยังดูแลงานสองที่ แกไหวแน่นะตัวแสบ” ราเชนทร์เอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะเขา มาวิน และดินแดนได้ยกผับให้ลูกๆ ทั้งสามดูแล แถมช่วงตอนจบมอปลายรามินได้ขอพ่อเปิดสนามแข่งรถเพราะรามินชื่นชอบการแข่งรถมากจนเลือกเรียนคณะวิศวะยานยนต์ ตอนแรกราเชนทร์ไม่อนุญาตเพราะเห็นรามินยังเด็กกลัวจะดูแลไม่ไหว แต่ไดม่อนและอคินลูกชายของดินแดนและมาวินนั้นมาขอราเชนทร์ให้รามินเปิดสนามแข่งโดยพวกเขาทั้งสองจะช่วยน้องดูแลด้วย ราเชนทร์จึงอนุญาตให้รามินทำ เมื่อพ่ออนุญาตรามินก็ลงมือสร้างสนามแข่งรถภายในสองเดือนสนามก็เปิดใช้งานจนตอนนี้เปิดมาได้หนึ่งเดือนแล้ว รามินและพี่ๆ ก็แสดงให้พ่อเห็นว่าพวกเขาสามารถดูแลงานทั้งหมดได้จริง ราเชนทร์จึงวางใจให้ทั้งสามดูแลงานเอง แต่แค่เป็นห่วงลูกชายเพราะตอนนี้ต้องเรียนด้วยแล้วดูแลงานตัวเองด้วย “ไหวครับพ่อ ผมกับพี่ม่อนและพี่คินแบ่งงานกันเรียบร้อย ไม่กระทบการเรียนแน่นอนครับ” รามินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อืม ดีมาก ถ้าไม่ไหวหรือมีปัญหาก็คุยกับพ่อได้ตลอดนะ พวกพ่อพร้อมซัพพอร์ตพวกเราเสมอ” รามินยิ้มกว้างให้พ่อทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของราเชนทร์ “ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้ผมได้ทำตามความฝันตัวเอง” “ถ้าเหนื่อยก็พักนะลูก อย่าโหมงานมาก แล้วนี่ลูกจะย้ายไปนอนคอนโดเลยใช่มั้ยคะ” มะนาวเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ครับแม่” มะนาวพยักหน้าเข้าใจรามินทันที ทั้งสามทั้งกินข้าวไปพูดคุยกันไปอย่างอารมณ์ดีเรียกได้ว่าครอบครัวนี้อยู่ด้วยกันทีไม่มีเบื่อแน่นอนเพราะทั้งราเชนทร์และรามินต่างก็พูดเก่งทั้งคู่ เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วรามินก็ขับรถออกไปเรียนทันทีโดยมีมะนาวและราเชนทร์มายืนส่งอยู่หน้าบ้าน “ใจหายเหมือนกันนะคะที่ลูกจะไปนอนที่อื่น ตาหนูของเราโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ” มะนาวพูดขึ้นขณะยืนมองรถลูกชายขับออกไป ด้วยความที่รามินนั้นไม่เคยไปนอนที่อื่นพอลูกชายจะย้ายไปนอนคอนโดผู้เป็นแม่จึงรู้สึกห่วงและใจหายเล็กน้อยเพราะต้องมาห่างลูกแบบนี้ “ลูกต้องออกไปใช้ชีวิตเองนะครับเมีย ถ้าคิดถึงเราก็ไปหาลูกที่คอนโดก็ได้ อย่าทำหน้าซึมแบบนั้นสิครับ ป่ะ ขึ้นห้องกัน เดี๋ยวเชนทร์จะทำให้หายคิดถึงลูกเอง” “ลูกโตจนอายุสิบเก้าปีแล้ว ยังไม่เลิกคิดเรื่องบนเตียงอีก” มะนาวบ่นให้ราเชนทร์ทันทีเมื่อสามีวนมาเรื่องบนเตียง “ลูกโตก็ไม่เกี่ยวกันนี่ครับ ป่ะ วันนี้ผัวมีประชุมบ่ายจัดสักน้ำสองน้ำแล้วค่อยไปทำงาน” “ว้าย! เชนทร์” พูดจบราเชนทร์ก็อุ้มมะนาวขึ้นจนมะนาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเข้าห้องทันที ถึงทั้งสองจะอายุเยอะมากแล้วแต่ความหวานก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ทางด้านรามินเมื่อมาถึงมหาลัยก็ขับรถสปอร์ตหรูคู่ใจสีน้ำเงินเข้ามาจอดยังใต้ตึกคณะของตัวเอง เมื่อรามินก้าวลงจากรถก็ตกอยู่ในสายตาสาวๆ หลายคนด้วยรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม คิ้วหนา ผมสีน้ำเงิน แถมยังหุ่นดีราวกับนายแบบด้วยความสูง 185 จึงทำให้สาวๆ ในระแวกนั้นต่างมองมาที่รามินกันเป็นแถบด้วยความหลงใหลแต่รามินก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจใครเลยแม้แต่น้อย เพราะถึงเขาจะเป็นคนพูดเก่ง ขี้เล่น แต่ก็ไม่เคยคบใครเล่นๆ หรือเรียกได้ว่าเขาไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำเพราะยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจจริงๆ “ไงไอ้ตัวแสบ มาทันเวลารายงานตัวซะด้วย อุตส่าห์กะจะเตรียมทำโทษสักหน่อย” ไดม่อนพูดแซวรามินน้องชายตัวเองทันทีเมื่อรามินเดินตรงมาหาเขา ถึงไดม่อนจะเรียนวิศวะเครื่องกลปีสองแต่เวลารับน้องมักจะรับรวมทุกสาขาจึงทำให้เขาได้ทำกิจกรรมรับน้องกับรามินด้วย “ไม่ได้กินผมหรอกครับ ผมเตรียมตัวมาดี ว่าแต่พี่เห็นไอ้เวย์เพื่อนผมมั้ยครับ” รามินเอ่ยถามหาเพื่อนสนิทตัวเองทันที เวย์เป็นเพื่อนสนิทของรามินตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายทั้งสองจึงตัดสินใจมาเรียนที่นี่ด้วยกัน “มารายงานตัวแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหน” ไดม่อนตอบไปตามตรงเพราะเวย์นั้นเดินมาทักทายเขาแล้ว แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยสนใจใครของไดม่อน เขาจึงไม่รู้ว่าเพื่อนของน้องชายอยู่ที่ไหน “คิดถึงกูหรอครับ ถึงได้ถามหากู” รามินหันไปตามเสียงทันทีก็เห็นเวย์กำลังเดินมาหาเขา “หึ เปล่า กูคิดว่ามึงจะมาช้า อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้เห็นมึงโดนทำโทษ ฮ่าๆ” “ไอ้สัส” เวย์ด่ารามินทันทีเมื่อโดนรามินพูดกวนใส่ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะชินกับนิสัยกวนๆ ของรามินแล้ว “ว่าแต่มึงไปไหนมา” รามินเอ่ยถามเวย์ด้วยความสงสัย “ไปเอาของกับเพื่อนที่ตึกบริหารมา กูไปเจอสาวสวยด้วยนะแต่เสียดายเค้ามีแฟนแล้ว” เวย์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเสียดาย “สัส มาวันแรกก็คิดจะหาเมียเลยนะมึง” “ไปรวมที่ลานคณะได้แล้วรามิน” รามินพยักหน้าตอบไดม่อนทันทีแล้วเดินไปรวมตัวกับเพื่อนๆ ปีหนึ่งที่ลานคณะ ส่วนไดม่อนก็เดินไปอยู่ประจำจุดของรุ่นพี่เพื่อเตรียมทำกิจกรรมรับน้องของคณะวิศวะ