สะดุดรักสาวรุ่นพี่ (รามิน)

ตอนที่ 3 ไม่เหมือนเดิม

“อืออ ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย”

เค้กพูดขึ้นด้วยท่าทางสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอ มือเล็กหยิบโทรศัพท์กดรับสายโดยที่ตานั้นยังหลับอยู่

“ฮัลโหล”

(ยัยเค้ก เมื่อคืนแกหายไปไหนฉันโทรหาก็ไม่รับ ไปหาแกที่ห้องก็ไม่อยู่ ตอบมาเลยนะยัยเพื่อนตัวดี)

เค้กรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูทันทีเมื่อได้ยินเสียงบ่นของนิชาเพื่อนสนิทของเธอ

“บ่นอีกแล้ว แกนี่บ่นให้ฉันยิ่งกว่าแม่ฉันอีก”

เค้กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ ไม่ได้มีท่าทีโกรธนิชาที่มาบ่นเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะเข้าใจว่าเพื่อนนั้นบ่นเพราะเป็นห่วงเธอ

(อย่ามาว่าฉัน เมื่อคืนแกหายไปไหนมา)

“ไปดื่มมา”

เค้กตอบกลับนิชาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเมื่อตื่นเต็มที่แล้ว

(แกทะเลาะกับพี่เรนอีกแล้วหรอ)

“อืออ”

เค้กตอบนิชาไปตามตรง เธอคบกับเรนที่เป็นรุ่นพี่คณะของเธอตอนอยู่ปีสองเทอมสองจนตอนนี้เธอขึ้นปีสามแล้ว เค้กเป็นถึงดาวของคณะนิเทศศาสตร์ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยคม หุ่นนางแบบ แถมยังชอบแต่งตัวแซ่บตลอด จนเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ หลายๆ คน ถึงเธอจะชอบแต่งตัวออกเซ็กซี่แต่นิสัยเธอนั้นก็หวงเนื้อหวงตัวมากเลยทีเดียวและยังขึ้นชื่อเป็นผู้หญิงที่จีบยากมาก เช่นเดียวกับเรนที่ใช้ความพยายามจีบเค้กเกือบปีเธอถึงใจอ่อนยอมคบกับเขา แต่ชีวิตคู่รักของเธอกับเรนนั้นไม่ค่อยราบรื่นสักเท่าไหร่ สามเดือนแรกที่คบกันนั้นเขาดูแลเอาใจใส่เธอดีมากจนสาวๆ หลายคนต่างอิจฉาเพราะเรนนั้นเป็นหนุ่มหล่อ ฐานะดีเพราะเป็นถึงลูกของนักธุรกิจแถมยังเป็นนักแข่งรถด้วย แต่หลังจากที่เธอยอมมอบความบริสุทธิ์ให้เขา เรนก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่ค่อยโทรหายิ่งเป็นช่วงปิดเทอมก็ยิ่งทำตัวห่าง แต่พอเธอจะเลิกก็ชอบมาทำตัวดีมาง้อเธอ หลังจากเธอยอมเขาทำดีได้ไม่กี่วันก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนกับเห็นเธอเป็นแค่ของตายที่คิดอยากมาหาก็มาคิดอยากไปก็ไป พอโทรหาก็ชวนทะเลาะจนเธอต้องออกไปดื่มเพื่อคลายเครียดทุกครั้ง หลังจากที่เริ่มทะเลาะกันบ่อยๆ เค้กก็เริ่มสงสัยว่าเรนนอกใจเธอรึเปล่าแต่ยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา เมื่อเรนเริ่มเปลี่ยนไปความรู้สึกของเค้กก็เริ่มเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน จากที่รักมาก ยอมเขาทุกอย่างเพราะเรนเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่เคยโกรธเวลาเขาโอบไหล่โอบเอวแนบชิดถ่ายรูปกับสาวๆ แฟนคลับในสนามแข่งของเขาเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ไว้หน้าแฟนอย่างเธอก็ตาม ตอนนี้เธอเริ่มไม่โอเคกับความรักครั้งนี้ซะแล้ว

(แก ถ้าไม่โอเคฉันว่าแกเลิกกับพี่เรนเถอะว่ะ)

“ฉันก็เริ่มไม่ไหวแล้วล่ะ แต่พอจะเลิกก็ชอบมาทำดีมาง้อ ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนนะ เจอกันที่มหาลัยนะยัยนิ”

(โอเค)

เค้กกดวางสายทันทีเมื่อได้ยินเสียงตอบของนิชา

“มึนหัวชะมัด เฮ้อ! เมื่อคืนเกือบไปแล้วมั้ยล่ะยัยเค้ก ดีนะมีคนมาช่วยไว้ แต่ผู้ชายคนนั้นสู้เก่งชะมัด”

เค้กพูดพึมพัมอยู่คนเดียวเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเพราะเธอเมามากจนมีผู้ชายสามคนจะมาฉุดเธอไปแต่ก็โชคดีที่มีหนุ่มหล่อผมสีน้ำเงินมาช่วยเธอไว้ เค้กจำหน้าตาคนที่ช่วยเธอได้แม่นถึงจะเมามากแต่ก็ยังมีสติอยู่บ้าง เมื่อนั่งบ่นพึมพัมคนเดียวสักพักเค้กก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาจากหอพักเพื่อนั่งรถเมล์ไปเรียน เค้กเป็นลูกสาวคนเดียวพ่อกับแม่เปิดร้านกาแฟเล็กๆ ที่พัทยา ฐานะทางบ้านไม่ได้รวยมากแต่ก็พอส่งเธอเรียนมหาลัยเอกชนได้ เค้กจึงเลือกเช่าหอถูกๆ อยู่แต่ก็มีเฟอร์นิเจอร์มีแอร์เพียงแค่ไม่ได้กว้างมากแค่นั้นเอง เค้กเดินลงจากหอพักในชุดนักศึกษารัดรูปกระโปรงทรงเอสั้นเซ็กซี่จนหนุ่มๆ ระแวกนั้นต่างก็เหลียวมอง ขณะที่เธอกำลังเดินมารอรถเมล์เพราะรถเก๋งที่พ่อให้เอามาขับนั้นเข้าอู่ซ่อมรถสองวันที่แล้ว อยู่ๆ ก็มีรถเก๋งสีดำของเรนมาจอดต่อหน้าเธอ เค้กได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นรถเรนมาจอด

“พี่เรนมาทำไมคะ”

เค้กเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ยังโกรธพี่เรื่องเมื่อคืนหรอครับ พี่ขอโทษนะเมื่อคืนพี่ดื่มกับเพื่อนเมาหนักมากเลยเผลอตวาดใส่เรา”

เรนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด

“ช่างมันเถอะค่ะ พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด เค้กชินแล้ว”

“งั้นขึ้นรถไปเรียนกับพี่นะครับที่รัก”

“ค่ะ”

เค้กยอมขึ้นรถไปเรียนกับเรนเพราะถึงจะปฏิเสธยังไงเขาก็คงตื๊อเธออยู่ดี

“แวะคอนโดพี่ก่อนนะครับ”

“แวะทำไมคะ”

เค้กคิ้วขมวดเอ่ยถามเรนกลับทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“พี่มีของจะให้ที่รัก อยากไถ่โทษเรื่องเมื่อคืน แต่พี่ลืมไว้ที่คอนโดครับ”

“เลิกเรียนค่อยไปเอาก็ได้ค่ะ วันนี้เค้กสายแล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”

เค้กตอบกลับเรนเสียงเรียบ ไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อยที่เขาจะมีของให้เธอ

“แต่พี่ไม่สบายใจ ดูสีหน้าเค้กเหมือนยังโกรธพี่อยู่เลย นะครับ พี่อยากให้ตอนนี้จริงๆ”

“ก็ได้ค่ะ”

เค้กตอบตกลงอย่างปฏิเสธไม่ได้ถึงเธอจะปฏิเสธยังไงเขาก็พูดหว่านล้อมเธออยู่ดี แถมตอนนี้เขาก็เลี้ยวมาทางคอนโดตัวเองแล้วด้วย ถึงปฏิเสธไปก็เหมือนเดิม เมื่อมาถึงคอนโดของเรนแล้ว เรนก็พาเค้กเข้ามาในห้องนอนจากนั้นก็สวมกอดแล้วสูดดมซอกคอเธอจนเค้กต้องรีบเอียงคอหนีด้วยความตกใจเมื่อโดนจู่โจมจากข้างหลัง

“พี่เรน จะทำอะไรคะ ไหนบอกว่าขึ้นมาเอาของให้เค้กไง”

เค้กพูดขึ้นพร้อมกับหันไปหาเรนเพื่อผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเรนไม่ยอมปล่อยกอดออกแถมยังกอดเธอแน่นกว่าเดิมอีก

“ไม่มีของหรอกครับ แต่พี่อยากง้อด้วยวิธีนี้”

พูดจบเรนก็ดันตัวเค้กให้นอนลงที่เตียงนอนจากนั้นก็เริ่มบรรเลงรักกับเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจเลยแม้แต่น้อย เค้กพยายามห้าม พยายามขอร้องให้เขาหยุดทำเพราะเขาไม่เล้าโลมเธอเลยจนทำให้เธอนั้นเจ็บมากเพราะไม่มีน้ำหล่อลื่นช่วยและไม่มีอารมณ์ร่วม เวลาเธอทำกิจกรรมรักกับเรนเขาไม่สนใจว่าเธอจะเสร็จหรือไม่เสร็จเพราะเขาหวังแค่ให้ตัวเองเสร็จแค่นั้น เรนไม่ได้สนใจเสียงห้ามของเค้กเลยแม้แต่น้อยเอวสอบตอกกระแทกอย่างไม่ปราณีเธอเลยสักนิดไม่นานเขาก็เสร็จสมโดยที่เธอยังไม่เสร็จเหมือนเคย หลังเสร็จกิจกรรมรักเรนก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เค้กได้แต่นอนน้ำตาไหลทั้งเจ็บน้องสาวทั้งเจ็บใจที่แฟนของเธอไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยแม้แต่น้อย

“เค้กจะอาบน้ำอีกมั้ยครับ ถ้าไม่อาบก็รีบแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวพี่พาแวะกินข้าวแล้วค่อยไปเรียนช่วงบ่ายไปตอนนี้คงไม่ทันเรียนเช้าแล้ว”

เค้กลุกขึ้นเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดอะไร ใช้เวลาล้างเนื้อล้างตัวสักพักเธอก็แต่งตัวเสร็จ เรนจึงพาเธอไปกินข้าวที่ห้างระหว่างที่กินข้าวด้วยกันเขาไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด เอาแต่ก้มเล่นโทรศัพท์

“เราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้นะคะพี่เรน เค้กมีธุระต้องไปทำ เดี๋ยวเค้กไปเรียนเองค่ะ”

เค้กพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเรนเริ่มไม่สนใจเธอ จึงอยากลองใจว่าเขาจะพาเธอไปหรือจะปล่อยเธอไปคนเดียว

“เอางั้นก็ได้ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ เรียนเสร็จพี่ต้องรีบไปสนามแข่งนะครับคงไม่ได้ไปส่งที่รักที่หอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“น่ารักมากครับ ขอบคุณนะครับที่ไม่โกรธพี่ งั้นเช็คบิลแล้วแยกกันเลยนะครับ”

เค้กพยักหน้าตอบเรนแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้เขา เมื่อเรนจ่ายเงินแล้วเขาก็แยกตัวไปทันทีโดยไม่ถามไถ่เธอเลยแม้แต่น้อยว่าธุระของเธอคืออะไร เมื่อเรนเดินไปจนพ้นสายตาเค้กก็ยิ้มเยาะให้ตัวเองอย่างสมเพช ดูจากการกระทำของเขาวันนี้ก็รู้แล้วว่าเขานั้นแค่ตั้งใจมาเอาเธอแค่นั้นเอง เค้กเดินมานั่งโซนนั่งเล่นใจกลางห้างไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ไปเรียนเพราะอยากนั่งทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ได้แต่คิดว่าเธอทำอะไรผิดพลาดตรงไหนแฟนของเธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ เค้กนั่งมองน้ำพุกลางห้างนานหลายชั่วโมงจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้างเพื่อกลับหอ คืนนี้เธอจึงตั้งใจจะไปดื่มแก้เครียดอีกเพราะถ้าอยู่ห้องเธอก็มักจะคิดเรื่องเรนเสมอ

“ยัยเค้ก แกหายไปไหนมาโทรหาก็ไม่รับ ฉันเป็นห่วงแกมากรู้มั้ย”

ขณะที่เค้กกำลังจะเดินเข้าหอ นิชาก็เดินมาหาแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางร้อนรนเพราะเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง เมื่อเช้านิชาโทรตามเค้กแต่เธอนั้นไม่รับสายสักทีเรียนเสร็จช่วงเช้านิชาจึงตัดสินใจโดดเรียนแล้วมาหาเค้กที่หอก็ไม่เจอ เธอจึงนั่งรอที่หน้าหอของเค้กเพื่อรอเจอเพื่อน

“ขอโทษแก ฉันปิดเสียงโทรศัพท์ไว้”

“เค้ก แกเป็นอะไร เมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น”

นิชาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเค้กบวกกับรอยแดงที่คอของเธอด้วย

“ไปคุยในห้องได้มั้ยแก”

นิชาพยักหน้าตอบเค้กแล้วทั้งสองก็เดินเข้าห้องของเค้กไป เมื่อเข้าห้องมาแล้วเค้กก็ร้องไห้ออกมาทันทีจนนิชาได้แต่รีบกอดปลอบเธอไว้ด้วยความตกใจ เมื่อเค้กตั้งสติได้ก็เล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าให้นิชาฟัง

“ถ้าไม่โอเคแล้วก็ถอยเถอะแก การกระทำของพี่เรนเหมือนไม่ได้รักแกเลยนะ”

นิชาพูดขึ้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากของเค้ก

“อืออ แต่ขอเวลาฉันเคลียร์ความรู้สึกตัวเองก่อนนะ”

นิชาพยักหน้าให้เค้กสองสาวนั่งคุยกันนานหลายชั่วโมง ตอนแรกเค้กตั้งใจจะไปดื่มแต่นิชากลับขอไม่ให้ไปเพราะวันนี้เธอจะนอนเป็นเพื่อนเค้กเอง นิชารู้ว่าที่เค้กชอบออกไปดื่มเพราะเวลาเธออยู่คนเดียวมักจะคิดฟุ้งซ่านจึงตัดสินใจนอนค้างกับเธอ เมื่อมีเพื่อนเค้กก็รู้สึกสบายใจขึ้นเพราะนิชานั้นชวนทำนั่นทำนี่จนเธอลืมเรื่องของเรนไปเลย