“ตั้งแต่เมื่อไร?” พ่อผมถามเสียงเข้ม
“วันนี้ เพิ่งตกลงเป็นแฟนกัน” เสียงผมที่ตอบพ่อกลับไปมันเบาหวิว แทบจะไม่มีเสียงออกมา พ่อกระแทกแก้วลงกับโต๊ะดังปั๊ก! กอดอกมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า
“เฮ้อ! เจ้าโชว์นี่นะ! ช้ากว่าที่คิดไว้เยอะเลย” พูดจบพ่อผมก็ยกแก้วขึ้นดื่มต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรพ่อ! อะไรช้า”
“พ่อคิดว่าแกจะเสร็จมันไปตั้งแต่ย้ายเข้าหอแล้วซะอีก” พ่อพูดมาด้วยท่าทีปกติ แล้วมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่ดูแล้วก็..ปกติดีอยู่นี่”
“พ่อ!.แล้วพ่อไม่โกรธหรือเสียใจหน่อยหรอที่ดรีมเป็นแบบนี้”
“แกฟังพ่อนะ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง แกก็เป็นลูกพ่ออยู่ดี โกรธไปโมโหไป มันมีอะไรดีขึ้นไหม?” ผมส่ายหน้าตอบ พ่อผมเองก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย ผมเริ่มน้ำตาคลอกับคำพูดต่อมาของพ่อ “แล้วทำไมพ่อต้องโกรธแกด้วย คนเรามีชีวิตเพื่อทำในสิ่งที่เรามีความสุข แค่แกอยู่กับเจ้าโชว์แล้วมีความสุขแค่นั้น พ่อคนนี้ก็มีความสุขด้วย เ
