"ขนมถ้วยตะไลอร่อยเหมือนที่เคลมไว้ไหมคะ?" นาราเอียงคอถามคนที่เธอกำลังเดินมาส่งที่รถขณะที่ฟ้าเริ่มจะมืด เรย์หมกตัวทำขนมอยู่ในครัวเล็กกับบัวทั้งวันจนรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเกือบค่ำมืด
"..." เรย์หันกลับมามองเธอโดยที่ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร
"ฮ่าๆ ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ หลักฐานที่พี่กินก็บ่งบอกได้อยู่แล้วว่าหนูไม่ได้พูดเวอร์เกินไป อร่อยใช่ไหมล้า~"
"ถ้าเห็นแล้วจะถามทำไมอีก"
"ก็อยากคุยด้วย..." นาราก้มหน้าลงแล้วเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง
"พูดอะไร!?" ทำให้คนที่ยืนตรงหน้าที่เห็นเธองึมงำไม่เข้าใจขมวดคิ้วถามเสียงดังกว่าเดิม
"เปล่าค่า~" เสียงหวานเอ่ยตอบด้วยความกวนพร้อมกับโปรยยิ้มหวานให้เขา
"ยายให้พี่เอากลับไปให้คนที่บ้านค่ะ" มือเรียวยื่นถ้วยขนมส่งให้เขา ทว่าเรย์กลับนิ่งยืนมองถุงขนมอย่างพิจารณา
"พี่เรย์ต้องรับนะ ยายอุตส่าห์แยกไว้ให้เลยนะคะ อีกอย่างยายก็ให้คนที่บ้านของพี่ ไม่ได้ให้พี่สักหน่อย ฉะนั้นพี่จะปฏิเสธแทนพวกเ
