LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง

ตึกตึก ตึกตึก เสียงฝีเท้าเล็กของร่างบางมอปลายปีสุดท้ายรีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นสาวเท้าไปยังห้องเรียนของตัวเองในวันแรกของการเปิดภาคเรียนเทอมสุดท้ายของเธอ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสอดส่องไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางเพื่อหาใครบางคนจนสายตามาหยุดอยู่ที่ร่างบางอีกคนที่มีรูปร่างไม่ต่างไปจากเธอ สองเท้าเรียวไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ ที่ถูกจับจองไว้สำหรับเธอทันที "...ฟู่ววว! นึกว่าไม่ทันสะแล้ว" เจ้าของร่างบางใบหน้าน่ารักอย่างนาราลอบพ้นลมปากด้วยความโล่งอกที่มาได้ทันเวลาไม่ได้สายอย่างที่คิดไว้ "วันนี้ยายบัวให้ไปส่งขนมเหรอ?" เสียงเล็กของเพื่อนสนิทร่างบางอย่างข้าวฟ่างก็หันไปถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งเหนื่อยหอบข้างๆ เธอ "แหะ!...เปล่าหรอก ตื่นสายน่ะ" ก่อนที่ใบหน้าเรียวจะยกยิ้มแห้งแก้เก้อตอบเพื่อนไปตามความจริง "จริงๆ เลย อ่านนิยายมาอีกแล้วใช่ไหม!?" ข้าวฟ่างชี้หน้าถามเพื่อนอย่างรู้เท่าทันก่อนที่เจ้าของใบหน้าเรียวใสจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี "หลับคาหนังสือเลย...ไม่ทันจะได้ตั้งนาฬิกาปลุก" นาราเอ่ยอธิบายถึงสาเหตุของการมาสายในวันนี้พร้อมกับยกยิ้มอย่างต่อเนื่องทำให้ข้าวฟ่างที่ได้ฟังถึงกับส่ายหัวให้เพื่อนตัวเล็กที่ดูชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นที่สุดด้วยท่าทีเอือมระอาปนเอ็นดู "เราพึ่งได้เล่มใหม่มาเลย พึ่งจะเริ่มอ่านเมื่อคืน^^..." นาราเอ่ยบอกเพื่อนอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ฉายรอยยิ้มที่มีความสุขพร้อมกับมือเรียวที่ยกหยิบหนังสือที่พกติดตัวไว้จากกระเป๋านักเรียนขึ้นมาให้เพื่อนได้ดู "ที่หายไปในร้านหนังสือเมื่อวานนี้ ก็เพราะเล่มนี้เลยใช่ไหม" ข้าวฟ่างเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่เมื่อวานทั้งสองคนพากันนัดไปเดินตลาดฉลองก่อนเปิดภาคเรียนโดยก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันกลับร่างบางก็ไม่ลืมที่จะแวะเข้าร้านหนังสือร้านประจำของเธอแล้วหายเข้าไปอยู่นานจนเพื่อนสนิทต้องเข้าไปตาม "แหะ!...มันลดราคาพอดี เราเลยอดใจไม่ได้" ใบหน้าเรียวยิ้มแห้งตอบเพื่อนไป เธอเป็นคนที่ชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นอย่างมากโดยเฉพาะนิยายรักวัยใสที่ทำให้เธอสามารถมีความสุขสร้างรอยยิ้ม เปิดโลกอีกมุมหนึ่งได้อย่างแท้จริง โลกที่บางทีก็ไม่สามารถสัมผัสได้ในชีวิตจริง ตัวหนังสือเหล่านั้นก็มักที่จะทำให้สามารถลืมเรื่องราวความทุกข์ในโลกของความเป็นจริงได้แม้ว่าอาจจะเป็นได้แค่ช่วงสั้นๆ ก็ตาม "LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง" ข้าวฟ่างยื่นมือไปจับหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาดูก่อนที่ปากเรียวจะเปล่งอ่านชื่อหนังสือนิยายเล่มโปรดของเพื่อนสนิท "พึ่งจะได้อ่านแค่หน้าแรกเอง แต่ก็หลับไปก่อน" นาราเอ่ย "น่าสนใจดีแฮะ จบแล้วฉันขออ่านต่อด้วยนะ" ข้าวฟ่างตอบอย่างที่มักจะแชร์กันอ่านอยู่บ่อยๆ "ได้อยู่แล้ว เราจะปิดปากเงียบไม่สปอยล์ข้าวเลย" ใบหน้าเรียวใสตอบกลับเพื่อนพลางยกมือเรียวขึ้นมาปิดปากตัวเอง "ฮ่าๆ โอเค" ก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะร่าชอบใจไปกับท่าทางของเธอแล้วนั่งเรียนคาบแรกในวันเปิดเทอมกับชีวิตมอปลายเทอมสุดท้ายทันทีที่ครูเจ้าของคาบเดินเข้ามาด้วยท่าทีใจจดใจจ่อ แม้ว่าเธอจะชื่นชอบการอ่านนิยายมากแค่ไหนแต่เรื่องการเรียนเธอก็ไม่ได้คิดที่จะทิ้งมันไว้ข้างหลังเช่นเดียวกัน . กริ่งงงง! เสียงกดกริ่งของโรงเรียนขนาดกลางดังขึ้นในคาบสุดท้ายของวันก่อนที่นักเรียนต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องดีใจเมื่อถึงเวลากลับบ้านที่ทุกคนต่างเฝ้ารอกันมาทั้งวัน "เธอจะไปทำงานเลยใช่ไหม" ข้าวฟ่างหันมาถามร่างบางระหว่างที่เธอกำลังจัดกระเป๋าเตรียมจะแยกย้าย "อื้ม...ไปทำเลย" เสียงใสตอบกลับเพื่อนสนิท "งั้นฉันกลับก่อนนะ ขี้เกียจฟังพี่เคนบ่น" ข้างฟ่างตอบเพื่อนแล้วลุกขึ้นสะพายกระเป๋าตัวเองเตรียมจะออกไป "หึ...โอเค แล้วเจอกัน~" ริมฝีปากบางตอบพร้อมกับหัวเราะไปกับประโยคของเพื่อน ซึ่งเคนที่ข้าวฟ่างหมายถึงก็คือพี่ชายของเธอเอง มือเรียวยกขึ้นมาโบกมือบายๆ เพื่อนสนิทด้วยท่าทางน่ารักก่อนที่เจ้าตัวจะรีบเร่งจัดกระเป๋าให้เสร็จแล้วลุกเดินออกจากห้องเรียนเป็นคนสุดท้าย