บทที่ 08 เด็กแก่แดด
1544 คำ
"ถ้ารู้ตัวว่าชอบอะไรเข้าแล้วทำไมถึงต้องรอ...ทำไมต้องรอแล้วปล่อยให้โอกาสสูญเปล่า เราจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเราถ้าหากว่าเรายังพยายามวิ่งเข้าหามันไม่มากพอ..."
"ใช่...ยังไงฉันก็ต้องทำให้เขาหันมาชอบฉันให้ได้"
•••
"ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบบาทค่ะ" เสียงหวานที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ยิ้มบอกลูกค้าตรงหน้าที่หลั่งไหลกันเข้าพร้อมกันจนต้องยืนเรียงคิวกันยาวเนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานของใครหลายๆ คนก็เลยเป็นช่วงที่ลูกค้าเข้าเยอะกว่าเวลาปกติ แน่นอนว่าเป็นเวลาที่ตรงกับเธอเข้างานพอดี...เหตุการณ์เร่งรีบในการรับออเดอร์เช่นนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอไปแล้ว
"รับมาพอดีนะคะ กรุณานั่งรอคิวทางฝั่งนั้นได้เลยค่ะ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ" นารายิ้มบอกอีกครั้งโดยที่หน้าเคาน์เตอร์จะมีนุ่นและพนักงานสาวอายุเท่ากับเธออีกหนึ่งคนที่คอยทำหน้าที่ทำตามออเดอร์ที่ถูกสั่งไว้
"หนูช่วยค่ะพี่นุ่น" หลังจากที่เธอทำการเคลียร์ออเดอร์เสร็จ เจ้าของใบหน้าสวยก็ไม่วายที่จะเข้าไปช่วยปุยนุ่นที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำกาแฟ
"เอาสิ..." ปุยนุ่นขยับออกเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กได้ช่วย
"นาราลูกค้ามา" จนกระทั่งเสียงของพนักงานอีกคนจะทำให้ร่างเล็กชะงักออกชั่วครู่แล้วยกหน้าที่ที่กำลังทำส่งให้เจ้าของพร้อมกับหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
"รับอะไรดะ...ดีคะ?" ริมฝีปากเล็กที่กำลังเอ่ยถามอย่างฉะฉานพร้อมกับรอยยิ้มหวานในตอนแรกกลับต้องอึกอักสั่นเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้ากลับเป็นคนคนเดียวกับคนที่ช่วยเธอจากรถชนในวันนั้นและคนเดียวกับที่เธอวิ่งไปส่งกาแฟเกือบไม่ทัน
"ดอปปิโอไม่หวาน" เสียงทุ้มเอ่ยเปล่งขึ้นถึงความต้องการของตัวเองโดยที่แสดงออกถึงความเย็นชาและเสียงเข้มราวกับชนิดของกาแฟที่เขาเอ่ยสั่ง
"เอ่อ...ขมแย่เลยนะคะ" ไม่วายที่เจ้าของร่างเล็กจะยิ้มแห้งบอกด้วยความหวังดีเพราะชนิดของกาแฟที่เขาสั่งมันก็เข้มพอแล้วและถ้าหากไม่เติมความหวานเข้าไปอีกมันคงจะเกิดความขมน่าดู...เธอไม่เคยเจอคนสั่งกาแฟแบบมานี้มาก่อน
"..." คนตรงหน้านิ่งไม่เอ่ยตอบอะไรเลือกที่จะปรายตาไปมองเธอนิ่ง
"ค ค่ะ...ทั้งหมด..."
"ไม่ต้องทอน" ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยอะไรมือหนาจัดการยื่นธนบัตรสีม่วงไปทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตาโตขึ้นเพราะเพียงค่ากาแฟที่เขาสั่งไปยังมีราคาไม่ถึงครึ่งที่เขาจ่ายมาด้วยซ้ำ
"มะ..."
"ไปส่งที่เดิม" ร่างเล็กที่กำลังจะเอ่ยปฏิเสธทว่ากลับถูกเสียงของเขาขัดขึ้น ทันทีที่เขาพูดจบร่างหนาก็หมุนตัวเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความเหวอของหญิงสาวตัวเล็กที่ตั้งใจจะเอ่ยขอบคุณในเรื่องที่ค้างคาตั้งแต่เห็นหน้าเขาทว่ากลับทำอะไรไม่ถูกสักอย่างเมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อดูดี...เธอพลาดอีกแล้ว
"คราวนี้ต้องพูดออกมาให้ได้นารา!..." เจ้าของร่างเล็กยืนยิ้มให้กำลังใจตัวเองอยู่หน้าตึกสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านกาแฟหลังจากที่ขอทำหน้าที่มาส่งกาแฟให้ลูกค้าอีกเช่นเคย ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจว่ายังไงแล้วครั้งนี้เธอต้องพูดคำว่าขอบคุณออกมาให้ได้เพื่อไม่ให้มีอะไรค้างคาอยู่ในใจอีก
"มาส่งกาแฟให้คุณเรย์ รัตนพัฒน์ค่ะ" เธอเดินเข้าไปบอกกับพนักงานที่ประชาสัมพันธ์ด้วยท่าทีมั่นใจผิดกับครั้งแรกที่เคยมาเพราะคราวนี้เธอถามข้อมูลมาเป็นอย่างดีแล้ว
"ชั้นสิบห้า ลิฟต์อยู่ทางนี้ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" นารายิ้มตอบพนักงานสาวพร้อมกับสาวเท้าเล็กเดินไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นเป้าหมาย
ตึก
ตึก
"ว้าว!...สวยจัง" คนตัวเล็กที่มองไปรอบๆ บริษัทด้วยความตื่นเต้นเนื่องจากความหรูหราจากการตกแต่งและความสะอาดที่ดูเหมือนว่าชั้นนี้จะมีเพียงแค่ห้องทำงานของผู้ตำแหน่งสูงๆ ทั้งนั้น
"เอ่อ...ขออนุญาตค่ะ หนูเอากาแฟมาส่งค่ะ" นาราเอ่ยบอกด้วยท่าทีอึกอักกับเจ้าของร่างหุ่นดีอีกคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างตั้งใจ
"อ้าว...น้องคนเมื่อวานนี่ กาแฟของบอสใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นเอาวางไว้เลย...ขอบใจมากนะเรา" ลดาเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มผิดกับอีกคนที่เอาแต่ชะเง้อหน้าพยายามที่จะมองเข้าไปข้างในห้องหมายจะหาตัวของร่างหนาอีกคน
"มีอะไรหรือเปล่า?..." จนเลขาสาวต้องเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
"อ อ๋อ...ไม่มีอะไรค่ะ...พี่พอจะมีกระดาษโน๊ตกับปากกาให้หนูยืมไหมคะ" นาราที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองชั่วครู่ก็เอ่ยบอกกับเลขาสาวตรงหน้าทันทีที่เธอคิดอะไรบางอย่างออก
"มีสิ...นี่จ้ะ" ซึ่งลดาเองก็ยื่นสิ่งที่เธอต้องการอย่างรวดเร็ว
"..." ก่อนที่คนตัวเล็กจะรับมาพร้อมกับขีดเขียนลงบนกระดาษจดบันทึกไว้แล้วแปะลงที่แก้วกาแฟตามด้วยหย่อนใบธนบัตรสีม่วงใบเดิมลงในถุงกาแฟตามมา
"ขอบคุณนะคะพี่คนสวย" ทันทีที่ทำทุกอย่างตามที่ต้องการเสร็จนาราก็ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณลดาไว้ก่อนที่จะหมุนตัวเดินกลับไปอย่างอารมณ์ดีต่างจากลดาที่ขมวดคิ้วยุ่งด้วยความงุนงงในการกระทำของเธอ ทว่าเธอก็ยอมยกถุงกาแฟที่แปะแผ่นจดบันทึกและธนบัตรเข้าไปในห้องเจ้านายแต่โดยดี
ก็อก ก็อก ก็อก!
"ขออนุญาตค่ะ กาแฟที่สั่งได้แล้วค่ะบอส" หลังจากที่จัดการวางเสร็จทุกอย่างเลขาสาวก็หมุนตัวหมายจะเดินออกไปทว่า...
"เดี๋ยว...นี่มันคืออะไร?..." ทันทีที่ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมาพบแผ่นจดสีโดดเด่นที่ถูกแปะไว้เขาก็รีบเอ่ยถามเลขาสาวในทันที
"เอ่อ...ฉันก็ไม่ทราบค่ะ น้องที่มาส่งกาแฟแปะเอาไว้ค่ะ"
"..." ประธานบริษัทก็นิ่งเหลือบสายตาไปมองยังถุงกาแฟอีกครั้ง
"เอ่อ...บอสต้องการอะไรอีกไหมคะ"
"ไม่มี...ไปได้" เรย์เอ่ยบอกเสียงนิ่งโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่แก้วกาแฟจากร้านของเพื่อนสนิท มือหนาจัดการหยิบธนบัตรใบห้าร้อยออกมาจากถุงพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่งเป็นปมด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะแกะแผ่นจดบันทึกที่ติดอยู่กับแก้วกาแฟออกมาอ่าน
"กาแฟแก้วนี้หนูขอเป็นคนเลี้ยงพี่เองนะคะ ในฐานะที่พี่เป็นคนช่วยชีวิตหนูจากอุบัติเหตุวันนั้น ขอบคุณมากนะคะพี่เรย์ ปล.หนูชื่อนาราค่ะ >
"เด็กอะไรแก่แดดชะมัด..." ทันทีที่อ่านข้อความในแผ่นกระดาษเล็กจบเรย์ก็ส่ายหัวให้พร้อมกับทิ้งแผ่นเล็กๆ นั้นลงในถังขยะอย่างไม่สนใจใยดี มือหนาจัดการคว้าแก้วกาแฟมากระดกดื่มด้วยใบหน้าเรียบนิ่งและเคร่งเครียดอยู่กับเอกสารที่เป็นปัญหา
อีกด้าน
"เป็นอะไรนารา...พี่เห็นเรายิ้มไม่หุบเลยนะ" ปุยนุ่นเอ่ยถามขึ้นเมื่อตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มทั้งเธอและพนักงานอีกสองคนต่างพากันทำความสะอาดกันอย่างขะมักเขม้นเพื่อเตรียมจะเลิกงาน
"นารายิ้มอยู่เหรอคะ..." ทว่าร่างเล็กกลับเอียงคอตอบคำถามด้วยรอยยิ้มหวานอีกเช่นเคย
"นี่ไง...ขนาดตอนถามพี่ เรายังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย ไปทำอะไรมา"
"เปล่าค่า~"
"แค่มีความสุขนิดหน่อยค่ะ" ว่าแล้วเธอก็บิดตัวม้วนไปมาด้วยความเขินอายทันทีที่ใบหน้าหล่อคมคายของคนที่ช่วยชีวิตไว้ในวันนั้นจะวิ่งแล่นเข้ามาในหัวของเธอ
"เป็นเอามากนะเนี่ย...ไปกลับกันได้แล้วแหละ" ปุยนุ่นเอ่ยขึ้นหลังจากที่จัดการอะไรเสร็จ ซึ่งนาราเองก็รีบสะพายกระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกจากร้านไปตามคนอื่นๆ แต่แล้วเท้าเล็กที่กำลังจะเดินกลับบ้านก็ต้องชะงักนิ่งไปเมื่อ...
"พี่เพลิง..."
"พี่บังเอิญผ่านมาพอดี เห็นร้านเรายังเปิดไฟอยู่ก็เลยว่าจะรับกลับบ้านด้วยกัน" เพลิงที่อยู่ในชุดลำลองปกตินั่งสบายๆ บนรถจักรยานยนต์คันเดิมในตอนเช้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มบางๆ อย่างใจดี
"พี่เพลิงรอนานแล้วเหรอ ความจริงไม่ต้องแวะรับหนูก็ได้ แหะ!...หนูเกรงใจ" นารายิ้มแห้งเล็กน้อยก่อนที่จะสาวเท้าเล็กเดินเข้าไปหาเพลิง
"เกรงใจอะไร บอกแล้วไงว่าผ่านมาพอดี" ว่าแล้วร่างหนาก็ยื่นหมวกกันน็อกให้เธอพร้อมกับขึ้นคร่อมรถไว้
"ยังไงก็ขอบคุณนะคะพี่เพลิง"
- ผู้เขียน
