บทที่ 07 รุ่นพี่สุดฮอต
1479 คำ
"ยายจ๋า...หนูช่วยค่ะ" เสียงใสของเด็กสาวในชุดมัธยมปลายวิ่งลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าสดใสสดชื่นในยามเช้าตรู่ของวัน ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปช่วยถือหม้อที่มีขนมหวานอยู่ด้านในแทนหญิงชราที่มีศักดิ์เป็นยายแท้ๆ ของเธอไปวางไว้บนโต๊ะที่ปูผ้ามาเป็นอย่างดีเตรียมที่จะวางขนมไทยที่พึ่งทำเสร็จมาหมาดๆ
"เอ็งไม่ต้องช่วยแล้วยายทำเอง ไปเรียนได้แล้วไป" ไม่วายที่บัวจะเอ่ยห้ามปรามหลานสาวตัวเล็กทันทีที่จัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเตรียมจะเปิดร้านขายขนมตรงหน้าบ้านหลังเล็กๆ ของครอบครัวเธอที่มีสำรองเป็นพื้นที่แยกไว้ในการขายขนมหวานแสนอร่อยที่เปิดขายมานานหลายปี
"ยายต้องยกอะไรอีกไหมคะ หนูช่วยยกให้หมดก่อนค่อยไปเรียนก็ได้" ทว่าเจ้าของร่างเล็กก็ไม่ยอมเธอมักจะเถียงพยายามช่วยบัวทุกครั้งที่เธอว่างเพื่อให้คนแก่สูงอายุอย่างบัวเหนื่อยน้อยที่สุด
"ไม่มีแล้ว...ถ้ามีเดี๋ยวยายให้นังพิณมาช่วยยกเอง เอ็งรีบไปเรียนได้แล้ว" บัวก็ยังคงเอ่ยเพื่อให้เด็กสาวตัวเล็กได้ไปทำหน้าที่หลักของเธอในตอนนี้
"ไปก็ได้ค่า~" นารายิ้มบอกพร้อมกับหมุนตัวหมายจะเดินไปทว่า...
"ยายต้องสัญญากับหนูก่อนว่าจะไม่ยกของหนักเองเด็ดขาด ต้องให้น้าพิณยกให้นะคะ..." ทว่าคนตัวเล็กกลับหมุนตัวมาบอกกับคนชราอีกครั้งมือเรียวยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าหมายจะทำสัญญาอย่างดิบดี
"เจ้าเด็กคนนี้นี่มันยังไงกัน ไม่เชื่อใจคนแก่เลยหรือไง" บัวบ่นไปตามประสาคนแก่ทว่ากลับยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยหลานทำให้ร่างเล็กผุดรอยยิ้มหวานออกมา
"แล้วที่คนแก่ล้มหน้ามืดวันนั้นไม่ใช่เพราะเชื่อใจเหรอคะ?..." ไม่วายที่เจ้าของใบหน้าใสจะเอียงคอถามคนตรงหน้าอย่างตั้งใจกวนเนื่องจากบัวที่ทำงานหนักมาตลอดบวกกับอายุที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอหน้ามืดเซไปเล็กน้อยแต่โชคยังดีที่ยังมีเพลงพิณที่ยื่นมือไปช่วยไว้ทัน นาราเลยมักจะกำชับไว้ตลอดว่าไม่ให้บัวต้องทำงานหนัก เป็นไปได้ก็ไม่อยากที่จะให้ทำอะไรด้วยซ้ำ ทว่าบัวก็ยังคงดื้อรั้นไม่ยอมทำตามเอาแต่เปิดร้านขายของหวานเกือบทุกวันโดยที่มีเพลงพิณคอยช่วยเสริมหลังจากที่เธอเลิกงานหลักของตัวเอง
"เอ็งชักจะพูดมากไปแล้วนะ ไปๆ ไปโรงเรียนได้แล้ว อย่าลืมขนมล่ะ" บัวเอ่ยตอบอย่างเปลี่ยนเรื่องเก่าๆ ของตัวเองมือสากจัดการดันแผ่นหลังเล็กให้หลานสาวได้ออกไปโรงเรียนเสียที
"ค่า~" นาราคลี่ยิ้มหวานอย่างเคยชินในนิสัยของผู้เป็นยายไม่ลืมที่จะเกี่ยวถุงที่บรรจุขนมหวานเดินออกจากบ้านด้วยท่าทีอารมณ์ดี
"น้าสา...ขนมที่สั่งไว้ค่ะ" ใบหน้าสวยยิ้มบอกหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านด้วยเสียงหวานก่อนที่เธอจะยื่นถุงขนมที่บัวให้เอามาส่งระหว่างทางไปโรงเรียนถึงมือลูกค้ารายประจำสำเร็จ
"อ้าวหนูนารา...ขอบใจจ้ะ" หญิงวัยกลางคนยิ้มตอบอย่างใจดีพร้อมกับรับถุงขนมมาไว้ในมือไว้
"...พรุ่งนี้น้าเอาเหมือนเดิมนะลูก" เธอเอ่ยพูดต่อมองหน้าเด็กสาววัยใสด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของเธอ
"ได้ค่ะน้าสา...งั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ" นาราคลี่ยิ้มหวานอีกครั้งยกมือขึ้นมาไหว้หญิงวัยกลางคนแล้วหมุนตัวหมายจะเดินไปโรงเรียนต่อกระทั่ง...
"ไปด้วยกันก็ได้นารา พี่กำลังจะไปมหาวิทยาลัยอยู่พอดี" กระทั่งเสียงทุ้มต่ำที่ดังจากด้านหลังทำให้เท้าเล็กหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองก่อนที่จะเห็นเป็นร่างของชายหนุ่มที่เป็นลูกชายของลูกค้าที่เธอพึ่งจะส่งขนมเสร็จ
"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะพี่เพลิง แค่นี้เองนาราเดินไปเองก็ได้" เด็กสาวเอ่ยตอบชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสนิทพอสมควรเนื่องจากเธอมักจะมาส่งขนมที่บ้านนี้อยู่บ่อยๆ อีกทั้งเพลิงยังเป็นรุ่นพี่เก่าที่โรงเรียนเสียอีกด้วย
"มาเถอะหนา ไม่ต้องเกรงใจ พี่อยากไปส่ง" ร่างหนาในชุดปฏิบัติการคณะวิศวะฯมหาวิทยาลัยชื่อดังเอ่ยตอบ
"ไปกับพี่เขาดีกว่าลูก อย่างน้อยหนูก็ไม่ต้องเดินไง" ตามด้วยเสียงหวานของสาที่เอ่ยเสริมขึ้นอีกคน
"งั้นก็ได้ค่ะ" จนสุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องตอบรับอย่างเกรงใจที่เห็นท่าทีคะยั้นคะยอของทั้งสอง
เอี๊ยด!
ล้อรถจักรยานยนต์คันใหญ่สีดำถูกจอดลงตรงหน้าโรงเรียนขนาดกลางก่อนที่คนตัวเล็กจะกระโดดลงจากรถสูงด้วยท่าทีชำนาญคล่องตัวเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพลิงมักจะมาส่งเธอ
"มาพี่ช่วย" ร่างสูงโปร่งเปิดกระจกหมวกกันน็อกสีดำขึ้นพร้อมกับยื่นมือหนาไปปลดหมวกให้คนตัวเล็กที่กำลังพยายามจะถอดมัน ทว่ามันกลับช้าจนอีกคนรู้สึกขัดใจจึงเป็นฝ่ายเลือกที่จะเข้าไปช่วย
"เอ่อ...มะ ไม่เป็นระ..." มือหนาจัดการปลดล็อกหมวกกันน็อกที่อยู่บนหัวเล็กทำให้สายตาของทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน นาราชะงักนิ่งตัวแข็งทื่ออย่างทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากอมชมพูที่อึกอักพยายามจะปฏิเสธกลับนิ่งไปในทันที
"แก!...นั้นพี่เพลิงนี่ ขนาดใส่หมวกกันน็อกเห็นแค่ดวงตายังหล่อขนาดนี้เลยแก"
"ถอดหมวกให้กันด้วย...เป็นแฟนกันแน่ๆ เลยแก"
"อ้าย!...อิจฉาอะ ดูสายตาพี่เขาดิ อ่อนโยนจนฉันอยากเป็นพี่นาราเลยอะ..."
เสียงฮือฮาของเด็กมัธยมที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงเรียนดังขึ้นเป็นระลอกทำให้ร่างสวยของคนที่ถูกพูดถึงยิ่งยืนนิ่งตัวแข็งมากกว่าเดิม ความเกร็งที่เกิดจากดวงตาคู่คมตรงหน้ายิ่งมีมากขึ้นเมื่อตอนนี้ทั้งเขาและเธอกำลังตกอยู่ในจุดสนใจ
"ตั้งใจเรียนล่ะยัยตัวเล็ก..." กระทั่งริมฝีปากหยักได้รูปของเพลิงจะเอ่ยบอกพร้อมกับขยี้หัวเล็กเบาๆ ทำให้เธอชะงักหลุดออกจากห้วงภวังค์ของความเกร็ง
"ค ค่ะ...เอ่อ...พี่เพลิงขับรถดีๆ นะคะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" นาราเอ่ยด้วยท่าทีอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะคลี่ยิ้มหวานออกมาตามปกติของเธอ
"หึ...ครับ" ทำเอาเพลิงที่เห็นดังนั้นก็หลุดยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่เขาจะจัดการปิดกระจกหมวกกันน็อกลงแล้วขับรถคู่ใจออกไปอย่างรวดเร็ว
"ฟู่ววว...มองอะไรกันเนี่ย" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ ระหว่างทางที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนไม่วายที่เธอจะต้องเจอเข้ากับสายตาของใครหลายๆ คนที่กำลังมองมายังเธอไม่หยุด
"ดังใหญ่แล้วน่า...นาราของพี่เพลิง" ทันทีที่ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง เสียงเล็กของข้าวฟ่างก็เอ่ยแซวขึ้นทำให้เธอรีบหันขวับมามองอย่างรวดเร็ว
"ข้าวรู้ได้ไง...ข่าวมันไปไวขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ นั้นพี่เพลิงรุ่นพี่สุดฮอตขวัญใจของสาวๆ ในโรงเรียนเลยนะ..."
"...แถมอีกคนที่เป็นข่าวก็ยังเป็นนารารุ่นพี่มอหกที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาอีก ข่าวไวขนาดนี้ก็ไม่แปลก" ข้าวฟ่างเอียงคออธิบายเพื่อนต่อด้วยใบหน้าและคำพูดที่ตั้งใจจะเอ่ยหยอกล้อเพื่อนสนิท
"เฮ้อ...มันไม่ใช่แบบนั้น พี่เพลิงก็มาส่งเราเหมือนทุกครั้งปกตินั้นแหละ มันไม่มีอะไรสักหน่อย" เธอถอนหายใจตอบอย่างปลงๆ
"จริงเหรอ?..." ข้าวฟ่างก็ยิ้มถามอย่างพยายามเย้าแหย่ไม่หยุด
"เราไม่คุยกับข้าวแล้ว อ่านหนังสือสอบเตรียมชิงทุนดีกว่า" นาราส่ายหัวให้เพื่อนสนิทก่อนที่จะหยิบหนังสือวิชาต่างๆ ขึ้นมาอ่านเพื่อเตรียมสอบชิงทุนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่เริ่มใกล้เข้ามาเต็มที
"ฮ่าๆ ปกติเห็นอ่านแต่นิยาย"
"ถ้ามัวแต่อ่านนิยายเราไม่มีที่เรียนแน่ๆ"
"จะทำได้เหรอ?..." ข้าวฟ่างเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อเพราะรู้ว่าเพื่อนตัวเล็กด้านข้างนั้นติดหนังสือนิยายมากแค่ไหน
"ก็รีบอ่านวิชานี้ให้จบ ตอนเย็นก่อนไปทำงานจะได้อ่านนิยายไง" กระทั่งปากเล็กยิ้มแห้งเอ่ยอธิบายเพื่อนไป
"ฮ่าๆ ว่าแล้ว"
- ผู้เขียน
