“อีตาคิงคองยักษ์มาจนได้” เธอหันไปมองตามวิถีของกระสุน เห็นร่างสูงใหญ่กำลังวิ่งผ่านสวนหลังบ้านเข้ามาจึงรีบออกแรงปีนป่ายอีกครั้งแต่ก็ถูกวงแขนแกร่งตวัดเอวบางไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นมาพาดบนไหล่กว้างทั้งที่มืออีกข้างยังถือปืนไว้แน่น
“ปล่อยนะเว้ย บอกให้ปล่อยไง ไอ้คิงคองยักษ์ ไอ้บ้า” คนตัวเล็กหัวห้อยโตงเตงตามจังหวะที่เขาขยับเดิน มือเรียวออกแรงทุบลงบนแผ่นหลังกว้างพัลวันเพื่อให้ชายหนุ่มยอมปล่อยเธอ “คนไม่อยากอยู่จะบังคับให้อยู่ทำไมวะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไง”
พลั่ก
พอพูดจบ เฟลิกซ์ก็เหวี่ยงร่างเธอลงบนพื้นหญ้าเต็มแรงจนรู้สึกจุก
“ไอ้บ้า นึกจะปล่อยก็ปล่อย”
“อยากหนีไปนักใช่ไหม งั้นก็วิ่งไปสิ” เขาขบกรามแน่น มุมปากแสยะยิ้มร้าย “ถ้าคิดว่าหลบกระสุนปืนได้ ก็วิ่งไป”
“คิดว่าผมจะกลัวเหรอ” วินาทีนั้นภคมนไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยเลยสักนิด ยังไงซะการอยู่ที่นี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
“งั้นก็ไปสิ”
“เออ” เธอก
