ตอนที่7หนี(2)
1721 คำ
“อีตาคิงคองยักษ์มาจนได้” เธอหันไปมองตามวิถีของกระสุน เห็นร่างสูงใหญ่กำลังวิ่งผ่านสวนหลังบ้านเข้ามาจึงรีบออกแรงปีนป่ายอีกครั้งแต่ก็ถูกวงแขนแกร่งตวัดเอวบางไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นมาพาดบนไหล่กว้างทั้งที่มืออีกข้างยังถือปืนไว้แน่น
“ปล่อยนะเว้ย บอกให้ปล่อยไง ไอ้คิงคองยักษ์ ไอ้บ้า” คนตัวเล็กหัวห้อยโตงเตงตามจังหวะที่เขาขยับเดิน มือเรียวออกแรงทุบลงบนแผ่นหลังกว้างพัลวันเพื่อให้ชายหนุ่มยอมปล่อยเธอ “คนไม่อยากอยู่จะบังคับให้อยู่ทำไมวะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไง”
พลั่ก
พอพูดจบ เฟลิกซ์ก็เหวี่ยงร่างเธอลงบนพื้นหญ้าเต็มแรงจนรู้สึกจุก
“ไอ้บ้า นึกจะปล่อยก็ปล่อย”
“อยากหนีไปนักใช่ไหม งั้นก็วิ่งไปสิ” เขาขบกรามแน่น มุมปากแสยะยิ้มร้าย “ถ้าคิดว่าหลบกระสุนปืนได้ ก็วิ่งไป”
“คิดว่าผมจะกลัวเหรอ” วินาทีนั้นภคมนไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยเลยสักนิด ยังไงซะการอยู่ที่นี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
“งั้นก็ไปสิ”
“เออ” เธอกระแทกเสียงใสแล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา จากนั้นจึงหมุนตัววิ่งกลับไปทางเดิมก่อนที่เสียงปืนจะดังไล่ตามมาหลายนัด
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
“กรี๊ด ไอ้บ้า” มือเรียวยกขึ้นปิดหูไว้แต่ก็ยังปิดตาสาวเท้าวิ่งต่อจนถึงจุดหมายปลายทาง พอมาถึงกำแพงสูงใหญ่เธอก็เริ่มปีนป่ายอีกครั้งและในจังหวะนั้นเองที่กระสุนปืนอีกนัดจะดังขึ้น
ปัง
“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด มือที่กำลังจับขอบกำแพงไว้ร่วงลงทำให้ตัวเธอล้มลงบนพื้นหญ้าจนรู้สึกจุกแล้วเจ็บแปลบขึ้นมาที่แขน “โอ๊ย...”
ทันทีที่เห็นเลือดไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอก็ร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไงล่ะ หนีไปอีกสิ จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้ทำแค่ขู่” คราวนี้ไม่พูดเปล่าแต่เขากลับนำปืนขึ้นมาจ่อไว้ที่ขมับเล็กจนภคมนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น
“คุณมันบ้าที่สุดเลย”
“ฉันบ้ากว่าที่นายคิดไว้อีก” พูดจบเขาก็ลากเธอกลับไปที่บ้านทั้งที่ตรงแขนเรียวยังมีเลือดไหลชุ่มจนวาสนาร้องลั่นออกมาทันทีที่เห็น
“ตายแล้วตะวัน”
“ยังไม่ตายหรอกครับ กระสุนแค่ถากไป ผมต้องการแค่สั่งสอนไม่ได้จะเอาจริงสักหน่อย ฝากป้าทำแผลให้ทีนะครับ” เจ้าของร่างสูงใหญ่ออกแรงผลักร่างบางไปหาวาสนาเพียงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะทรุดกายนั่งลงบนโซฟา หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หญิงสาวพยายามกัดฟันแน่นในขณะที่วาสนาทำแผลให้ พอเสร็จ เฟลิกซ์ก็ลากเธอขึ้นไปบนห้องก่อนจะกำชับขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่าให้ฉันถึงขั้นต้องมัดนายเลยนะตะวัน บาดแผลนี้หวังว่าจะทำให้นายกลัวขึ้นมาบ้างนะ”
“ไม่ต้องมาขู่หรอก ผมไม่กลัวตายตั้งแต่คุณลากผมมาที่นี่แล้วล่ะ ยังไงซะตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็นอยู่แล้ว”
“อย่ามาปากดีกับฉันนะ” เฟลิกซ์ตวาดกร้าว เขาเอื้อมไปบีบกรามเล็กไว้แน่นด้วยความโกรธ “ฉันจะทำยังไงนายถึงจะเข้าใจฉันสักทีนะตะวัน”
“อยากให้คนอื่นเข้าใจ ทั้งที่ตัวคุณไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลยด้วยซ้ำ โคตรเห็นแก่ตัว”
“เหอะ...” ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ เพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านเอาไว้ โชคยังดีที่จังหวะนั้นมังกรต่อสายเข้ามาเพื่อจะเตือนเขาว่าอัลโดกำลังรอทานมื้อเที่ยงด้วยกัน ชายหนุ่มจึงต้องหยิบกุญแจมือมาล็อกแขนเรียวไว้กับขาโต๊ะเพื่อป้องกันไม่ให้ภคมนหลบหนีไปได้อีกครั้ง “รอฉันที่นี่ คราวนี้ฉันจะตามติดนายเหมือนเงาเลยคอยดู”
เขาขู่เสียงเข้มก่อนจะปิดประตูห้องเสียงดัง ถึงตอนนั้นหัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบเป็นครั้งที่ร้อยเพราะแผนการหลบหนีที่เธอวาดฝันไว้ต้องมาพังทลายลงอีกครั้ง
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กในตอนค่ำ หลังจากนั้นไม่นานเฟลิกซ์ก็เข้ามาในห้องพร้อมกับไขกุญแจมือออกให้ พอเป็นอิสระภคมนก็รีบถอยหนีออกจากเขาทันที
“หิวหรือเปล่า จะกินอะไรไหม”
“ไม่กิน” เธอปฏิเสธเสียงห้วน ไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าคู่สนทนา
“งั้นก็ไปอาบน้ำจะได้มานอน”
“คุณก็ออกไปสิ จะมานั่งจ้องอยู่ทำไม” หญิงสาวสวนกลับ มองหน้าเขาด้วยความหวาดระแวง
“ฉันไม่ออกเพราะว่าฉันจะนอนที่นี่”
“ผมไม่อนุญาต ห้องนี้คุณยกให้ผมแล้วนะ”
“นายทำให้ฉันไม่ไว้ใจเองเพราะฉะนั้นอย่ามาถามหาอิสรภาพหรือความเป็นส่วนตัวเพราะนับจากนี้ ฉันจะไม่มีวันให้เธออีก” เฟลิกซ์เน้นย้ำทุกประโยค สายตาคมกริบที่จ้องมองมาทำให้ภคมนรู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูก ท้ายที่สุดเธอจึงต้องยอมแพ้เข้าไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนเคียงข้างเขาอย่างไม่มีทางเลือก
“คุณมันบ้าที่สุดเลย ถามจริง ๆ เถอะ ผมไปทำอะไรให้คุณนักหนาคุณถึงต้องกักขังผมไว้แบบนี้ กับอีแค่เงินห้าแสนผมบอกแล้วไงว่าผมจะหามาคืนให้” หญิงสาวตัดพ้อ เธอนั่งมองหน้าคนที่กำลังนอนอยู่เคียงข้างด้วยความไม่เข้าใจ
“เรื่องเงินมันไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อนายเข้ามาในเขตหวงห้ามแล้ว ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าฉันปล่อยนายไป นายจะไม่คายความลับของฉัน”
“ชีวิตนี้ผมแทบไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำแล้วผมจะไปบอกใครได้ล่ะคุณ”
“นอนเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยมามากแล้ว” เขาตัดบทแต่เพียงสั้น ๆ ไม่เพียงเท่านั้นยังหยิบกุญแจมือขึ้นมาล็อกข้อมือเธอติดไว้กับมือเขาอีกด้วย
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยคุณ”
“ฉันต้องป้องกันไว้ก่อนเพราะว่าคนอย่างนาย มันเชื่อใจไม่ได้” พูดจบเขาก็ชิ่งหลับตาลง ภคมนจึงต้องกำชับกับเขาอีกครั้ง
“ห้ามคุณแตะตัวผมเป็นอันขาด ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่ผมก็หวงตัวนะบอกก่อน”
“บอกตัวเองเถอะ ถ้าแตะตัวฉัน ฉันเอาปืนอุดปากอย่ามาร้องล่ะ” เฟลิกซ์ตอบกลับมาทั้งที่ตาสองข้างยังปิดสนิท
“เหอะ เอะอะก็เอาปืนขู่ตลอด”
“ฉันหมายถึงปืนอย่างอื่น อยากลองไหมล่ะ ตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“อะไรของคุณ พูดจาลามก ถามจริงเป็นเกย์หรือไง” ภคมนหน้าถอดสีไม่คิดว่าเขาจะกล้าใช้คำพูดสองแง่สองง่ามกับเธอแบบนี้
“ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย นายเองก็น่าจะรู้ตัวดีนะ ว่าอะไรเป็นอะไร”
“อะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ” คนตัวเล็กชะงัก ไม่รู้ว่าที่เขาพูดนั้นมันหมายถึงอะไร
“จะนอนหรือจะเอาปืนอุดปาก”
“นอนแล้ว ขู่อยู่ได้” เธอกระแทกเสียงใส่แล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง พยายามเป็นอย่างยิ่งไม่ให้ตัวเองไปแตะโดนเนื้อตัวเขา เพียงแค่หลังมือที่ติดล็อกกุญแจไว้กระทบกันเล็กน้อยหัวใจเธอก็กระตุกวูบขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว เธอจึงต้องนอนให้นิ่งที่สุด
กว่าจะข่มตา หลีกหนีจากความอึดอัดให้หลับลงได้ก็เกือบสว่าง รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่วาสนาเคาะประตูเรียกเธอ
“ตะวัน ตะวัน ตื่นหรือยัง ป้าจะออกไปข้างนอกจะทำแผลให้”
เสียงนั้นปลุกภคมนให้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียแต่พอลืมตาขึ้นเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ตัวว่าวงแขนแกร่งกำลังโอบกระชับร่างของเธอไว้และมันก็วางแหมะอยู่บนเนินเนื้อคู่งามของเธอเข้าพอดี
“คุณเฟย!”
“อือ...” ชายหนุ่มส่งเสียงครางในลำคอแต่ก็ยังกอดรัดร่างเธอแนบแน่นกว่าเดิมจนใบหน้าหวานแทบจะชนเข้ากับลูกกระเดือกที่กำลังจรดอยู่ตรงหน้าผาก
“ปล่อยผมนะ ไหนบอกจะไม่แตะตัวผมไง”
“เมื่อคืนนายกอดฉันก่อนนะตะวัน” เขากล่าวทั้งที่ยังไม่ตื่นลืมตาด้วยซ้ำ ภคมนจึงต้องออกแรงดันแผงอกกว้างออกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่วาสนาเปิดประตูเข้ามาเพราะไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างใน
“คุณพระ” คนสูงวัยตาเบิกโตด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นทาบอกตัวเองไว้ทันทีที่เห็นว่าทั้งสองกำลังกอดรัดกันอยู่บนที่นอน “ป้าขอโทษ ป้าไม่คิดว่าคุณเฟยจะอยู่ด้วย”
“อ้าว ป้าวาด” พอได้ยินเสียงคนมาใหม่ เฟลิกซ์จึงตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้วขยับตัวลุกนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ผมกลัวว่าตะวันจะหนีไปอีกน่ะ ก็เลยต้องมานอนเฝ้าไว้”
“ผมบาดเจ็บขนาดนี้ จะหนีไปไหนได้อีกล่ะ”
“ป้าวาดมีอะไรเหรอครับ มาปลุกตะวันแต่เช้าเลย” เจ้าของบ้านเอ่ยถามในขณะที่ไขกุญแจออกจากมือเล็ก
“ป้ามีนัดกับหมออีกน่ะค่ะ ก็เลยจะฝากงานไว้กับตะวัน แต่เจ็บแผลอยู่แบบนี้ไม่รู้จะไหวหรือเปล่า”
“ป้าไปเถอะครับ ตะวันเขาปากเก่งแบบนี้คงไม่ตายง่ายๆ หรอก วันนี้ผมหยุดงานพอดีเดี๋ยวจะช่วยดูให้” เฟลิกซ์ขันอาสาก่อนจะลุกจากเตียงไปเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำที่ห้องของมังกร ถึงตอนนั้นภคมนจึงรีบตามวาสนาลงไปที่ชั้นล่างเพื่อให้อีกฝ่ายช่วยล้างแผลให้
- ผู้เขียน
