ตอนที่7หนี(1)
1830 คำ
“แค่ก แค่ก แค่ก” ภคมนสำลักน้ำจนหน้าดำหน้าแดงหลังจากที่เฟลิกซ์ช่วยเธอขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ
“เป็นยังไงบ้าง”
“...” หญิงสาวไม่ตอบแต่กลับโบกมือปฏิเสธ
“งั้นนายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้เอง”
“ครับ” เธอเหลือบมองมังกรครู่หนึ่งแล้วจึงวิ่งหายขึ้นไปบนห้อง ถึงตอนนั้นเฟลิกซ์จึงหันไปดุลูกชายชุดใหญ่จนอีกฝ่ายหน้าถอดสี
“มังกรทำแบบนั้นทำไมครับ”
“ก็มังกรไม่รู้ว่าพี่ตะวันเขาว่ายน้ำไม่เป็น”
“ถึงไม่รู้ก็ไม่ควรทำครับ ถ้าพี่ตะวันเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” ชายหนุ่มถามอีกครั้งแต่คำตอบที่ได้ยินกลับทำให้เขาช็อกจนพูดไม่ออก
“แล้วจะสนใจทำไมครับ ป๊ะป๋าเป็นมาเฟีย ยังไงก็ฆ่าคนได้สบายอยู่แล้ว”
“มังกร...” เฟลิกซ์เงียบไปครู่หนึ่งเพื่อเรียบเรียงประโยคให้อีกฝ่ายเข้าใจ “ถึงหน้าที่การงานของป๊าจะเป็นแบบนั้น แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะฆ่าคนได้ตามอำเภอใจนะครับ”
“งั้นพ่อก็ให้พี่ตะวันลาออกไปสิ มังกรไม่ชอบพี่ตะวัน มังกรอยากได้แม่คนใหม่”
“เราตกลงกันแล้วนะครับ ถ้ามังกรยอมรับพี่ตะวัน ป๊าจะก็จะพาแม่คนใหม่มาหามังกร”
“แสดงว่ามังกรต้องทนอยู่กับพี่ตะวันต่อไปสินะ” อีกฝ่ายผ่อนลมหายใจฟึดฟัดออกมาแล้วกระแทกเท้าปึงปังขึ้นไปบนห้อง คนที่ตั้งใจอธิบายจึงส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเพราะหมดหนทางที่จะพูดแล้วจริง ๆ
“เห้อ มังกรนะมังกร” ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะรีบตามภคมนขึ้นไปบนห้อง เห็นว่าหญิงสาวยังอยู่ในห้องน้ำเขาจึงเคาะประตูเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ตะวัน เป็นยังไงบ้าง นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค” อีกฝ่ายตะโกนกลับออกมา ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเสียงนั้นกำลังสั่นเครือ
“แน่ใจนะ เปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อยสิ”
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ คุณกลับไปเถอะ”
“ตะวัน...”
“ขอร้อง ผมยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่างแล้ว ขอเวลาส่วนตัวให้ผมบ้างเถอะครับ” ภคมนตัดพ้อ น้ำเสียงสั่นเครือเริ่มชัดขึ้น
“ก็ได้ งั้นนายพักไปก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวฉันจะให้คนมาอยู่เป็นเพื่อนมังกรเอง”
ว่าแล้วเฟลิกซ์ก็จากไป ถึงตอนนั้นคนที่อยู่ในห้องน้ำก็ปล่อยน้ำตาให้ร่วงเผาะลงมาทันที เธอไม่ได้โกรธมังกรเลยสักนิดเพราะเข้าใจว่าเด็กชายขาดการอบรมสั่งสอนจึงเติบโตมาแบบนั้น แต่เธอโกรธเฟลิกซ์ต่างหากที่ลากเธอมาเจอกับวิบากกรรมแบบนี้
หญิงสาวทอดมองออกไปนอกหน้าต่างทางหลังบ้าน จนสังเกตเห็นว่าด้านหลังเป็นป่าละเมาะมีทุ่งนาของชาวบ้านอยู่ไกล ๆ บางทีถ้าเธอปีนกำแพงแล้ววิ่งหนีผ่านป่านี้ไปได้ เธอก็อาจจะหลุดพ้นจากเฟลิกซ์
“ยังไง ฉันก็จะต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้” มือเรียวกำเข้าหากัน สัญญากับตัวเองด้วยเสียงหนักแน่น แต่ในระหว่างนี้คงต้องทำให้เขาตายใจไปก่อนพอได้โอกาสเธอจะได้หนีไปโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว
นับตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น เฟลิกซ์ก็ตัดสินใจพามังกรไปพักที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของเขาชั่วคราว ซึ่งตั้งอยู่ในอาณาเขตรั้วเดียวกันแต่อยู่ห่างกันพอสมควร ส่วนบ้านที่เขายกไว้ให้เกวลินเมื่อยังมีชีวิตก็ให้ภคมนอยู่กับวาสนาไปก่อนโดยที่เขาก็ยังส่งลูกน้องไปจับตาดูไว้ทุกวันป้องกันไม่ให้หญิงสาวหลบหนี
“คุณปู่” เสียงใส ๆ ดังขึ้นเมื่อเห็นร่างที่แสนคุ้นตาก้าวลงมาจากรถหรูก่อนจะวิ่งออกไปสวมกอดร่างอัลโดไว้ด้วยความคิดถึง “หายไปไหนมาครับ มังกรคิดถึงจะแย่”
“ปู่ก็ทำงานสิครับ ว่าแต่เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ” คนสูงวัยกว่าเอ่ยถามเพราะปกติเฟลิกซ์จะไม่ให้ลูกชายเข้ามาป้วนเปี้ยนที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้มังกรเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น
“ป๊ากลัวผมทำร้ายพี่ตะวันครับ”
“หืม พี่ตะวันเหรอ...ใครกัน” อัลโดขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“พี่เลี้ยงของมังกรน่ะครับ ผมเพิ่งพาเข้ามาไม่กี่วันนี่เอง” เฟลิกซ์ออกมาต้อนรับบิดาพร้อมกับเป็นคนตอบคำถามนั้น
“งั้นเหรอ ฉันคิดว่าจะให้อรอุมาช่วยดูให้เสียอีก”
“คุณอรเขามีแปลนจะแต่งงานน่ะครับ ผมไม่อยากรบกวนเขา” ชายหนุ่มให้เหตุผลพลางเชื้อเชิญอีกฝ่ายเข้าไปนั่งในบ้านโดยที่มังกรก็ยังตามติดอัลโดแจ
“แล้วเป็นใครมาจากไหน เชื่อใจได้หรือเปล่าถึงกล้าพามาที่นี่ได้” ผู้เป็นพ่อถามต่อ “แกไม่เคยบอกฉันมาก่อน อยู่ ๆ ก็รับเข้ามาเลย”
“เชื่อใจได้ครับ ตะวันเขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ”
“แต่มังกรไม่ชอบพี่ตะวันครับพ่อ พี่ตะวันเป็นผู้ชายตะวันไม่อยากได้ ตะวันอยากได้แม่คนใหม่ เมื่อไหร่ป๊าจะหาแม่มาให้ตะวันก็ไม่รู้” คนตัวเล็กหันไปฟ้องปู่ชุดใหญ่
“อย่างงั้นเหรอ งั้นเอาอย่างนี้ไหม มังกรไปเล่นเครื่องบินบังคับที่ปู่ซื้อมากับพี่ ๆ ในสวนก่อนนะ เดี๋ยวปู่จะช่วยพูดกับป๊าให้”
“ครับผม คุณปู่ช่วยป๊าหาแม่ให้มังกรหน่อยนะครับ” เด็กชายได้ยินก็ถึงกับตาลุกวาว รีบวิ่งไปคว้ากล่องของเล่นที่อัลโดซื้อมาให้ด้วยความตื่นเต้นดีใจก่อนที่ลูกน้องของเฟลิกซ์จะรับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้ชั่วคราว เมื่ออยู่กันตามลำพัง คนสูงวัยกว่าจึงเริ่มเปิดประเด็นสนทนาขึ้นมาทันที
“แกได้ยินแล้วใช่ไหมว่ามังกรเขาอยากได้แม่”
“ครับ มังกรเขาชอบพูดกับผมบ่อย ๆ” ชายหนุ่มยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“แล้วทำไมแกถึงไม่เห็นใจลูกบ้าง ท่านเรวัชโทรมาบอกว่าคืนนั้นแกหนีกลับไปก่อน ไม่ได้อยู่ทานข้าวกับอาเหมยจริงหรือเปล่า”
“จริงครับ”
“นั่นไง!” อัลโดตบฝ่ามือใหญ่ลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น “อายุแกไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะอาเฟย แกต้องมองหาความมั่นคงให้ตัวเองได้แล้ว”
“แต่ตอนนี้ผมก็มั่นคงแล้วนี่ครับ”
“ความมั่นคงที่ฉันหมายถึงคือการมีทายาทไว้สืบตระกูลต่างหากอาเฟย” อีกฝ่ายกระซิบบอกแผ่วเบา
“ผมก็มีมังกรแล้วไง”
“จนป่านนี้แล้ว แกยังคิดว่าฉันโง่จนมองอะไรไม่ออกอีกเหรอ แกมีเชื้อยุโรป แล้วดูมังกรสิได้เชื้ออะไรมาจากแกบ้าง”
“ถึงยังไงผมก็เป็นพ่อเขานะครับ ผมอยากให้คุณพ่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผมด้วย” เฟลิกซ์ร้องขอสัญญาที่เขาเคยได้รับจากอัลโดเมื่อหกปีก่อน
“งั้นเรื่องนั้นก็แล้วแต่แกแล้วกัน แต่เรื่องนี้แกต้องทำตามที่ฉันสั่ง”
“หมายถึงจะให้ผมไปแต่งงานกับเหมยอิงเหรอครับ”
“ใช่ คุณเรวัชเขามีตำแหน่งใหญ่โต เราต้องหาโล่กำบังไว้ก่อน เผื่อเกิดอะไรขึ้นเราจะได้หาทางหนีทีไล่ได้ทัน” อัลโดให้เหตุผลแต่ก็ดูเหมือนว่าเฟลิกซ์เองจะไม่ยอมเห็นด้วย
“ผมเคยเดินตามเส้นทางที่พ่อกำหนดไว้ให้แล้วจนผมกับสิงหามองหน้ากันไม่ติดมาจนถึงทุกวันนี้ไงล่ะครับ”
“หมายความว่าแกจะปฏิเสธการแต่งงาน” อีกฝ่ายถามย้ำเพื่อให้กระจ่างอีกที
“ครับ ผมมีคนที่จะมาเป็นแม่ของมังกรแล้วครับ”
“ใคร” อัลโดสวนคำถามกลับทันควันด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด
“ตอนนี้ผมยังบอกพ่อไม่ได้หรอกครับ”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ฉันทำเพื่อแกแท้ ๆ แต่แกกลับไม่เห็นหัวฉันเลย”
“ผมขอโทษครับ แต่เรื่องนี้ ให้ผมเป็นคนตัดสินใจเองดีกว่าครับ” เฟลิกซ์ก้มหน้าอย่างคนสำนึกผิด
“งั้นแกก็หาทางออกเอาเองละกัน แกไม่อยากแต่งแกก็จัดการเองเพราะดูแล้วทางนั้นเหมือนจะกัดไม่ยอมปล่อยซะด้วย” อัลโดพูดจบเขาก็เดินออกไปเล่นเครื่องบินบังคับกับมังกร ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่มือถือของเฟลิกซ์มีสายเรียกเข้าจากเหมยอิงเข้ามาพอดิบพอดี
เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จ้องมองหน้าจอมือถือด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่สายจะถูกตัดไป เขาจึงหยิบมือถือขึ้นมากดดูกล้องวงจรปิดที่เชื่อมต่อไว้ที่บ้านของเกวลินแทน
“กำลังทำอะไรอยู่นะ” คิ้วคู่สวยขมวดเข้าหากันเป็นปมในขณะที่เลื่อนนิ้วเรียวกดดูความเคลื่อนไหวภายในกล้องจนกระทั่งเห็นคนตัวเล็กกำลังด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ที่หลังบ้าน “ทำอะไรน่ะ”
เขาจ้องมองการกระทำนั้นผ่านกล้องวงจรปิดจนเห็นว่าภคมนพยายามกระโดดขึ้นปีนกำแพงหลายครั้ง แต่พอเห็นว่าบริเวณนั้นมีกล้องอยู่ด้วย เธอจึงหากิ่งไม้แถวนั้นสอยมันจนร่วงตกลงบนพื้น
“เห้ย!” ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง ถึงตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าภคมนกำลังหาทางหลบหนีแบบที่คิดไว้จริง ๆ “บ้าจริง เชื่อใจไม่ได้เลยสักครั้งสินะ”
เฟลิกซ์รีบเก็บมือถือไว้แล้วก้าวฉับ ๆ ลงไปที่หน้าบ้าน สั่งให้ธนาเอารถออกด้วยความร้อนใจ
“มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ” คนเป็นลูกน้องเอ่ยถามหลังจากที่ขับรถมาจอดไว้ให้
“ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอก บอกพ่อว่าฉันไปธุระ เดี๋ยวมา” เขาเร่งเร้ารีบขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านหลังเล็กโดยที่วาสนาเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณเฟยมีอะไรเหรอคะ แล้วคุณมังกรล่ะ”
“ตะวันล่ะป้า ตะวันอยู่ไหน”
“เอ่อ...” คนถูกถามนิ่งเงียบไปหลายอึดใจเพราะตั้งแต่เช้ามาก็ยังไม่ได้เจอกัน “อยู่บนห้องมั้งคะ”
“...” เฟลิกซ์จิ๊ปากอย่างขัดใจ เขานำปืนพกออกมาขึ้นลำแล้วเดินไปทางหลังบ้านจนเห็นร่างบางกำลังปีนขึ้นรั้วที่อยู่ออกไปราวสามร้อยเมตร
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดเพราะกับกำแพงบ้านที่ทะลุเป็นรูโปร่ง ทำให้ภคมนตกใจจนร่วงตกลงมาทั้งที่เธอกำลังจะปีนขึ้นไปได้สำเร็จแล้วแท้ ๆ
- ผู้เขียน
